نبشتہ; ھلیل بلوچ
دوازدھمی بھر
اے راہ کہ منی مھرانی مجّتی راہ اِنت
من ءَ پہ منزلے ءَ بارت من دل ءَ جزماں
سپر ستر بہ بیت مُشکل ءُ کِشک رُنگ بہ بیت
کدی نہ دل منی دمبارت من دل ءَ جزماں
من سُھب ءَ رودرآھت ءَ چہ پیسر گُشتگیں جاگہ ءَ نِشتگ اِت آں، سنگت ءِ ودار ءَ اِت آں مزنیں ودارے ءَ پَد سنگت آھت اَنت ءُ ما پہ مُرادانی منزل ءَ سرگِپت ایں۔
میرل ھمے راہ بلدیں سنگتان ءَ کَور ءِ بزیں کُنرانی چیر ءَ ودار ءِ گُشتگ اَت۔ بلے اے سنگت سرپد نہ بوتگ اِت اَنت چون کہ ایشان آ کُنر سرگْوز کُرت اَنت ءُ دیم ءِ کُنراں آھت ءُ ودار کُرت۔
ما میرل ءِ ودار ءَ نشتگ اَت ایں۔ ودار ءِ ساھت چوناھا سکّ گْران بنت۔میرل چہ وھد ءَ گیشتر دیر کُرت، مارا شش ساھت بوتگ اَت کہ ما ودارا اِتیں، سنگتاں اِرادہ کُرت کہ واتر بہ ایں۔ من گُشت نیم ساھت دگہ ودار کنیں کہ منی جاہ ءُ ٹھکانہ وشتر نہ اَنت۔
منی پریشانی ءُ ناگیگی سنگتاں دیست اَنت گُڑا من ءَ تسلّا اِش دات کہ مئے کرّا ٹھکانہ اَست ما ترا وتی کرّا داریں داں کہ میرل زی نیٹورک ءَ بیا اَنت۔
ما ھمے ھساب کتاب ءِ تہ ءَ اَت ایں کہ مُترے ءِ توار بوت کہ ھمے کَور ءِ تہ ءَ ما ودارءَ اَت ایں ھمیشی تہ ءَ آیگ ءَ اَت۔
سنگتے بُرزی نیمگ ءَ نِشت اَت توار ئِے کُت کہ ماما میرل آیگ ءَ اِنت۔ من چہ گَل ءَ بال بوت آں۔ دوئیں سنگتاں منی نیمگ ءَ چارِت ءُ کند اِت۔ گْواچنی منی دیم چارگ ءِ وڑا اَت۔
مزنیں وھدے ءَ پَد میرل ءِ دیدار بوت۔ میرل ءَ دو کوٹِگ گون اَت، ما نِشت ءُ کوٹِگ وارت گُڑا من جُست کُرت تو دیر کُرتگ من سکّ پریشان بوتگ آں؟
میرل پسّو دات “من سُھب ئیگینے آ دیم ءِ کُنراں شُمئے ودار ءَ نِشتگ آں گُڈّی ءَ لاچار بوت آں جوان ٹُکّرے دیمی شُت آں کہ شُمئے مُتر ھراب مہ بیت بلے من شُمارا ندیست۔ گُڑا من واتر بوت آں۔”
میرل شھری سنگتان ءَ موکل دات، آ پہ شھر ءِ نیمگ ءَ درکپت اَنت۔
میرل ءَ وتی کلاش منی دست ءَ دات ءُ جاٹہ ھم کشّ اِت ءُ گُشت ئِے “تُپنگ ءَ تو بُزور پُشت ءَ شیوار بئے من مُتر ءَ چلائیناں۔” جاٹہ کوھنیں لیویزی سئے جابہ ئینے اَت
جاٹہ ءِ زُورگ ءَ گوں من ھیالے ءَ کپت آں کندگے جَت
میرل جُست کُت “الہ تو ھندئے؟”
من جاٹہ گْور ءَ کُرت ءُ گُشت “گوں توپک ءُ جاٹہ ءَ منی مزنیں کسّھے اَست۔ تو مُتر ءَ روشن کن راہ ءَ کسّہ ءَ کنین۔”
ما رھادگ بوت ایں من گُشت “کسّہ چُش اِنت کہ ھیلکاری ءِ وھد ءَ ما جھاؤ ءَ شُت ایں گُڑا یک شَپے ما کوھڑو ءَ داشت شیرجان ءُ دومی سنگت ھم ھمودا اِت اَنت دومی روچ ءَ مُراد مارا اوتاگ ءِ نیمگ ءَ برگ ءَ اَت ھمے وڑا من ءَ پُشت ءَ نِندگی اَت، مُراد وتی تُپنگ ءُ جاٹہ من ءَ دات، جاٹہ بستہ بندے اَت من چہ نازانتی ءَ چپّی ءَ گْور ءَ کُرت گُڑا ھمودا سنگتے ءَ گُشت کہ تو جاٹہ چپّی ءَ گْور ءَ کُرتگ۔ من سکّ کوچرا بوتگ آں۔ نون تو جاٹہ دات من ھما ھیال ءَ کپ آں۔
منی کسّہ ءِ اِشکنگ ءَ میرل سکّ کند اِت۔
مزنیں راھے اَت برے ما دیوان اِت ایں برے بے تواری اَت۔ من گوں یک پھرے ءَ میرل ءِ پُشت ءَ نِشتگ اِت آں اے اولی بر اَت کہ من گوں تُپنگ ءَ چہ مھلوک ءُ آبادی ءِ نْیام ءَ روگ ءَ اِت آں۔
ما لجّے ءِ نزّیک ءَ سربوت ایں میرل ءَ مُتر داشت گُشت ئِے “وتی مول ءَ بند کہ لجّے ءِ بازار ءَ راشن ءِ زورگ ءَ رو ایں۔
روان انت۔۔۔۔
