نبشتہ کار: کوھی بلوچ
چوناھا من اُستاد اسلم نہ دیستگ، بلے آئی ءِ رستگیں کِشک ءَ راھی ءُ گُلیں کِرد چو کندیلے ءَ بلگ ءَ اِنت۔ پمیشکا مرچی من اُستاد اسلم ءَ گِندگ ءَ اُوں، آئی ءِ داتگیں کلوہ، آئی ءِ پیداک کُتگیں سنگت، آئی جُھد ءُ کوشست، آئی مِھروانی، آئی ءِ پنت ءُ نسّیت من ءَ ھر کِشک ءُ رھسر ءَ گِندگ کاینت۔ سنگتانی توپک ءَ چہ در اَتکگیں تیرانی توار اُستاد اسلم اِنت، پرے واستا شپانی برپ بستگیں آپانی تہ ءَ، جنگی رِپک ءُ ھُنرانی تہ ءَ، شھر ءُ میتگانی جلواہ ءُ زیبائی ءِ تہ ءَ، گْواڈگیں پُلّانی سْرپتگیں وشبو ءِ تہ ءَ، بے سواس ءُ دِرتہ پُچّیں بلوچ پُسّگانی ھیسکار ءُ چیھالانی تہ ءَ اُستاد اسلم ءِ دْروشم گِندگ بیت، اے ھبر ھمے واستا تچک ءُ راست اِنت کہ لیکّھی بالاد کدی نہ مِر اَنت۔
اے یک راستی یے کہ جنگولیں سرمچار ءُ رھشُونے ءِ سِدگ، یک مھروانیں ھمبل ءُ ھمراھے ءِ سِدگ سکا گْران اِنت، بلے آئی ءِ پِگر، آئی ءِ داتگیں پنت ءُ نسّیت، آئی ءِ رستگیں کِشک، آئی ءِ جُھد ءُ جپا، آئی ءِ مِھروانی ترا بِھ ایوک نہ کنت، بلکیں ترا گیش مُھکم ءُ تمرد کنت۔اے درگت ءَ بلوچی زُبان ءِ کواس، جُتائیں درشانداب ءِ مزن نامیں شائر واجہ مبارک کازی گْوش اِیت:
تئی یاتانی کھر ستائیں زِر
دل بلیں بوجیگے لڈّان اِنت
پیچ وران ءَ درد ءِ چول پْرشنت
اُوپارانی آچار اِنت اندیم
بیگواہ اِنت اُوستانی شاگیں دور
سیر ءَ گْواریت ارس ءِ زگریں ھور
ھستی ءِ سر انگہ راہ ءَ میم نہ کنت
پمّن نوکیں زندے پیم نہ کنت
چوش کہ اُستاد اسلم ایوک ءَ پہ بلوچ ءَ جنگ ءَ نہ اَت، ایوک ءَ بلوچ راج ءَ را نہ گْوشت ئے کہ پہ وتی باندات ءَ جنگ بہ کن اِت۔ آئی ءَ ھر وھد ءَ گْوشت کہ: ”گُلامیں راج بائِد اِنت پہ گُلامی ءَ جنگ بہ کن اَنت، گُلامیں راج بائِد اِنت وتی جنگ ءَ ایوک ءَ یکّے ءِ کوپگ ءَ مہ دنت، گُلامیں راج وتی جنگولاں گوں ھوار بہ بیت، گُلامیں راج ھر وھد ءَ وتی گم ءُ وشیاں ھور ءُ ھوار بہ بنت“۔
اُستاد اسلم بلوچ راج ءِ ھما سرمچنڈ ءُ سرکیلیں سر اِنت کہ وتی تنگوئیں بچّ یلیں ریھان ءَ پہ زمین ءُ باندات ءَ سالونک ءُ کُربان کنت۔ آئی اے نہ جیڑ اِت کہ من دومی سرمچار ءَ پہ اے راہ ءَ کُربان بہ کناں، بلکیں اُستاد ءَ ھمے جیڑ اِت کہ اگاں من وتی چُک ءَ پہ اے زمین ءَ کُربان مہ کناں گُڑا ایدگہ سرمچار پہ زمین، پہ لَجّ ءُ ننگ، پہ آیوکیں باندات ءَ کہ جنگ کنگ ءَ اَنت ھما اوں اے مہ جیڑ اَنت کہ اے رھشُون وتی بچّاں کُربان نہ کن اَنت، بس ما کُربانی دَیگ ءَ اِیں۔
ھمے کُربانی ءِ پُژدر ءَ ابدمانیں اُستاد منی کِرّ ءَ لبز نیست کہ پہ ترا نبشتہ بہ کناں، تو ھما راجی سرمچنڈ ءُ رھشون بوتگ ئِے کہ تئی سر ءَ منی وڑیں نابودے ھزار کتاب نبشتہ بہ کنت انگت کم اِنت۔ من مرچی پہ نازے وتی دُژمِن ءَ را گْوشت کناں کہ من بے رھشون نہ بوتگ اُوں، منی رھشُون ھما بوتگ کہ آئی ءَ ھر وھد ءُ ساھت ءَ پیشداشتگ کہ منی زمین بے واھُند نہ اِنت۔ اِشی واھُند داں گُڈّی تیر ءَ گوں ترا جنگ کنت ءُ پہ وتی زمین ءُ زُبان، دود ءُ ربیدگ، بزّگ ءُ دِرتہ پُچیں راج، بندیگیں گُلزمین ءِ موکگ ءَ ترا پہ اِیمنی نیل اِیت۔
دُگنیا ءِ تہ ء هما بنی آدم زِندگیں بنی آدم لیکگ بہ اَنت کہ آ یک کِردے ءِ واهُند بوتگ اَنت ءُ وتی زِند اِش پہ وتی زمین، گُلیں دودمان ءُ پہ ایردستیں راج ءَ ندْر ءُ گھگیری ءِ چیدگ اِش مِکّ کُتگ۔ مرچی ھمے راجی بامرد ءُ راجپھازیں سر گْوستانک ءَ ابید راج ءِ دِلانی توار، پہ آیوکیں پدریچ ءَ سِکین ءُ توکل جوڑ بہ اَنت۔
