نبشتہ کار: آسیہ بلوچ
پنچمی بھر:
اے نِندانکی پتّر ءَ ھمُک مات ءُ گْوھار گوں وتی ارسیگیں چمّ ءُ آسیگیں دل ءَ باریں کُجام درد ءُ دورانی دیمپان اَت، بلے اے درداں ھما کہ دیمپان اِنت گُڑا الم پھم اِیت کہ اے دردانی بار چتور گْران اِنت۔ اے نِندانک ءِ پتّر ءَ اگاں کسے پہ رھگْوزی اتکگ، آئی ءَ الم دیستگ کہ اے گار ءُ بیگوائیں مردُمانی کھول گوں کُجام جاوراں دُچار اِنت، بلے مارگ ءُ مارِشت گوں ھرکسی جِند ءَ ھمگْرنچ اِنت۔
داں کسے مارگ ءُ مارِوکیں دِلے مہ دار اِیت، تھنا سیل کنگ اے درد ءُ دورانی اِلاج نہ اِنت۔ پمیشکا بلوچ پُسّگ ءِ بستار ءَ اے مئے کُلانی راجی زمہ واری اِنت کہ ما وتی راج ءِ گار ءُ بیگوائیں کھولانی ھمراہ ءُ ھمکوپگ بہ بہ اِیں۔ مرچی اے جاوراں مئے ھمساھگ دُچار اِنت، باندا من ءُ تو دیمپان بئیں۔ گھتِر ھمیش اِنت کہ ما مرچی چہ گْراں وابی ءَ بُست بہ کن اِیں ءُ اے درد ءَ وتی درد بہ زان اِیں ءُ توار چِست بہ کن اِیں۔
ھمے وڑ ءَ اے شپ ھلاس ءُ دومی روچ ءَ پد ءَ زھرشانی نِندانک برجم اَت کہ کسے ءَ من ءَ ھال دات نزیر اھمد ء پتھے مھمد جھاؤ ءِ جاہ مِنند ئِے۔ آئی ایردست ءُ بزّگیں کھول چہ جھاؤ ءَ کپان ءُ پُرشان اِد ءَ ھمے اُمیت ءَ اتکگ کہ کسے مئے توار بیت ءُ نزیر اھمد ءِ آجو کنگ ءَ کُمک کنت، پرچا کہ ھمے اُمیت ءُ اوست ءِ پُژدر ءَ سرجمیں بلوچ راج زندگ ءُ دیم ءَ جُنزگ ءَ اِنت۔
ما آواران ءُ کراچی دگ مشکے ءِ کراس ءَ بند کُرتگ اَت ءُ زھرشانی برجاہ اَت، ھمے دگاںی بند بوَگ ءِ سبب ءَ لوکل گاڑیانی روگ ءُ آھگ ھم مھتل اَت۔
ھمے لوکل گاڑیانی مھتل بوَگ ءِ پد ءَ یک روچے پیریں کماشے لٹّ ءَ جِکّ دیان ءُ مئے کِرّ ءَ اتک، کماش ءَ رسگ ءَ ھوار سلام دات۔ چہ سلام ءُ دْروت ءَ پد کماش ءَ پہ بزّگ ءُ لاچاری درّائینت: ” من ءَ موکل بہ دے اِت کہ من ءَ وتی ھنکین جھاؤ ءَ روگی اِنت “۔
چہ کماش ءِ اے بزّگ ءُ لاچاریں دانکاں پد منی ھیال ءُ جیڑگانی سر ءَ گْوش ئے نپتے کپت، بلے وائے پہ ایردستی ءَ کہ ما ھر نیمگ ءَ کہ چمّاں شانک دے اِیں سانکل ءُ کید اِیں۔ من جُست کُرت ناکو تو پند ءَ پیداک ئے، ترا دگہ گاڑی ءُ پرپٹے (سیکلے) نیست چون رو ئے؟ کماش ءَ پسّو دات کہ : ” من ءَ دو روچ بیت کہ بیماری ءِ اِلاج ءَ آواران ءَ اتکگ آں “۔
ساھتے ءَ پد ناکو ءَ گْوشت: ” منی زھگ ءَ را سالے بیت کہ گار ءُ بیگواہ اِنت، من مرچی رواں داں باندا وتی زھگ ءِ اکس ءَ زُوران ءُ کا آں “۔
من گْوشت ناکو ترا من پند ءَ روگ نیلاں ، پہ بند ءِ روگ ءَ جھاؤ چِداں سک دُور اِنت۔ تو وتی زھگ ءِ اکس ءَ لوٹائین۔ منی اے گپّانی پسّو ءَ کماش ءَ گْوشت: ” من ءَ موبائل ءُ نمبرے نیست، چو اکس آرگ نہ بیت دانکہ من وت مہ رو آں “۔
ناکو پیر ءُ کماش ، دومی بیمار اَت۔ من کہ کماش ءِ بے وسی ءُ لاچاری دیست سکا درد بوت، پد ءَ ناکو ءَ پہ دردیگیں دِلے وتی زھگ ءِ گار ءُ بیگوائی ءِ گپّ کُرت ءُ من ھاموش بوت آں۔ چہ ھاموشی ءَ پد من ناکو ءَ را گْوشت ترا پند ءَ روگ ءَ نیلاں۔ تئی جند کماش ءُ پد ءَ بیمارے، جھاؤ ھم پند ءَ سک دُور اِنت۔ تو سبر بہ کن اِد ءَ ھرروچ ایمبولنس ھست کہ بیماریں مردماں بر اَنت، ھما کئیت ترا من گوں ھمائی ءَ دیم دے آں۔ ناکو ءَ اے ھبر کہ اِش کُرت اَنت، وتی لٹّ ءَ جِکّ دیان ءَ شُت ما کُنڈے ءَ نِشت۔
ساھت نُھ ءُ نیم ءَ گْوستگ اَت، گُڑا ھمے گاڑی اتک کہ بیماراں کراچی ءَ برگ ءَ اَت۔ ما گاڑی داشت ءُ ھبر کُت کہ ناکو بیمار اِنت برے گوں، آ پہ ناکو ءِ برگ ءَ ساڑی بوت۔ ناکو ھمے ساھت ءَ کہ گاڑی ءَ سوار بوَگ ءَ اَت، انچو ھیڈیسکّگے جت ئے ءُ چمّے ارس بوت اَنت۔ گوں ارسیگیں چمّاں دُوا ءُ نیکے کُرت: ” اللہ شُمئے دل ءَ سرد بہ کنت، کُل بیگوائیں مردُم آجو بات اَنت “۔
من آمین گْوشت، ناکو گاڑی ءَ سوار بوت ءُ راہ کپت۔ یک ءُ دو روچ ءَ پد کسے ءَ من ءَ چِٹّی (پرچی) یے دات، اے چِٹّی چہ ناکو ءِ نیمگ ءَ رستگ اَت۔ ناکو ءِ وت آھگ نہ بوتگ اَت، بلے وتی زھگ ءِ نام چِٹّی ءِ سر ءَ نبشتہ کُرتگ ءُ راہ داتگ اَت۔
مئے زھرشانی چار جاہ ءَ برجم اَت، اِنتزامی ءَ گوں گِند ءُ نند ءَ پد ما آواران ءُ کراچی ءِ دگ (روڈ) پچ کُرت۔ آواران دمگدار ءِ کارگِس ءِ دیم ءَ ما زھرشانی نِندانک برجاہ داشت، اِد ءِ چاریں جاہ ءِ نِندوکیں مردم اتک ءُ یکجاہ بوت اَنت۔ آواران ءِ جُتا جُتائیں جاھاں چِہ گار ءُ بیگوائیں مردُمانی کھول اتک اَنت، وھدے شپ بوت ما آس روک کُرت نِشت اِیں۔ ھرکس ءَ وتی گپّ کُرت اَنت کہ مئے نِندانک ءِ سر ءَ کَے اتکگ ءُ چے گپّ ءُ ھال بوتگ۔ چر اے گپّ ءُ ھالاں ھمے سرپدی رست کہ کولواہ ءَ بہ گر تہ مشکے ءَ، نونڈہ ءَ بہ گر تہ جھاؤ آواران ءِ جُتا جُتائیں جاھاں چہ سک باز مردم گار ءُ بیگواہ اِنت۔
بلے! اِد ءِ مھلوک تُرس آماچ اِنت، بازیں بیگوائیں مردُمانی کھول زھرشانی نِندانک ءَ سر نہ بوتگ اَنت۔
اے زھرشانی نِندانک ءَ کُجام دمگ ءِ مردُم کہ ساڑی بوتگ، آیاں گْوشتگ پِلاں پِلان مردُم گار ءُ بیگواہ اَنت بلے مھلوک تُرس آماچ اِنت۔ ھمے تُرس ءُ بیمّ ءَ وتی بیگوائیں مردُمانی نام ءَ دیم ءَ نیار اَنت، پرچا کہ اِشان ءَ دُروگیں تسلّا دَیگ بوتگ کہ گپّ مہ کن اِت شُمئے مردُم ءَ ھپتگے یا ماھے ءَ پد آجو کن اِیں، پمیشکا چر اے دُروگیں تسلّا ءَ مھلوک ءَ بیسّہ کُرتگ ءُ بے توار بوتگ۔
پہ ودار روچ ماہ ، ماہ پہ سال مٹّ بوتگ اَنت، بلے بیگوائیں مردُم انگت آجو نہ بوتگ اَنت۔ ھمے زُلم ءُ زُوراکی ءِ پُژدر ءَ لس مھلوک سکا بیزار ءُ گھگیری ءِ واستا تیار اِنت، بس اے دست ءَ گِرگ ءُ دیم ءَ جُنزینگی اَنت۔ پرچا کہ گھگیری زندمان ءُ ھاموشی مرگ اِنت، پمیشکا مارا وتی لس مھلوک دست گِرگی ءُ گھگیری کنگی اِنت، اگاں ناں ابید ء گھگیری ءَ ما وتی مکسد ءِ دست گِرگ ءَ کدی سوبین نہ بہ اِیں۔
روان اِنت۔۔۔
