نبشتہ کار: کوھی بلوچ
بلوچ راج مرچی زانت ءُ سرپد اِنت کہ من گُلام کنگ بوتگاں ءُ پہ گُلامی ءَ جنگ ھم کنگ ءَ اِنت، پرچا کہ پہ یک ایردستیں راجے ءَ جنگ کنگ ھژدری اِنت۔
بلے! لھتیں انچیں کار ءُ لھتیں انچیں زمہ واری اَنت کہ اے کار ءُ زمہ واری المّی اَنت، اگاں اے کار ءُ زِمہ واری تو مرچی پیلو نہ کُرت اَنت گُڑا تئی جنگ انگت دْراجکش بیت ءُ گوں گُلامیں زند ءَ زند گْوازینگی اِنت۔
آ زمہ واری ءُ کار اِیش انت کہ ترا وتی زمین، زُبان، دود ءُ ربیدگ رکّینگی اِنت، پرچا کہ ھر چیزّے ءَ را یک ارزِشتے ھست۔ زمین ءُ زُبان ءِ وتی ارزِشتے، دود ءُ ربیدگ ءِ وتی ارزشتے، گُڑا من ءَ ءُ ترا پہ زمین ءِ رکّینگ ءَ وتی جان ءُ مال کُربان کنگی اِنت۔ وتی سالونکیں بچّ ءُ جَنِک کُربان کنگی اَنت، وتی واھِشت کُشگی اَنت، وتی واب کُربان کنگی اَنت، سرد ءَ گرم چارگی نہ اِنت، گُژن ءُ تُن چارگی نہ اِنت، گُڑا من ءُ تو یک آجوئیں راجے منّگ ءُ وتی زمین ءِ واھُند بہ اِیں۔ اگاں من ءُ تو وتی واھُشت نہ کُشتاں ءُ وش واب بوتیں، گُڑا اے گُلامیں زِند منی ءُ تئی ھمراہ بیت۔
اگاں یک نودربرے وانگ ءَ اِنت گُڑا آئی ءِ زِمہ واری ھمیش اِنت کہ ھما بچّ ءُ جَنِک چہ وانگ ءَ دور اَنت، گُڑا آیاں پہ وانگ ءُ دربرگ ءَ بِہ گْوش اِیت ءُ سرپدی بہ دنت۔ اگاں یک اُستادے نودربراں وانینگ ءَ اِنت گُڑا آئی ءِ زِمہ واری اِنت کہ ھما نودربراں ھما کتاباں بہ وانین اِیت کہ آ گوں جُھد ءِ آزاتی ءَ بندوک ءُ آئی ءَ گیش دیم ءَ بہ بارت۔
ھما رھشُون ءُ ھما ورناھانی بارو ءَ بہ گْوش ایت کہ آیاں پہ سرڈگار ءَ وتی سر داتگ اَنت، بلے چک ءُ پد نہ بوتگ ءُ پہ سرڈگار ءَ نمیران بوتگ اَنت۔ ھما زمین ءِ بارو ءَ بہ گْوش اِیت اِش کہ ھما زمین ءِ سر ءَ نِندوک ءُ زِند گْوازینگ ءَ اِنت، ھما زُبان ءَ اِش بہ وانین ایت کہ آ زُبان آئی ماتی زُبان انت ءُ ھما زبان ءِ نبشتہ کنگ ءَ ھیل اِش بہ دنت۔
پرچا کہ یک گُلامیں راجے ءَ را وتی دُرستیں چیز سرپد بوَگی ءُ دُرس زانگی اَنت کہ منی رھبر کے بوتگ؟، منی زُبان چے اِنت؟، منی دود ءُ ربیدگ چے اِنت؟، من ءَ کے بھر بانگ کُتگ ءُ من وتی آؤکیں پدریچ ءَ چہ اے گُلامیں زِند ءَ چوں ءُ چے ڈؤل ءَ در بہ کناں؟۔
وھدے اے جُستانی پسّو ءَ کہ ما لوٹ اِیں، گُڑا مارا جُھد ءِ آجوئی گیش مُھکم ءُ گوں نوکیں شونداتاں وتی جنگجاہ تْراشگی اِنت۔
پرچا کہ اے جُھد ءِ پِڑ ءَ مئے مات ءُ گْوھارانی داتگیں کُربانی اَنچو باز اَنت کہ منی وڑیں نابودے آیاں نبشتہ کُت نہ کنت، بلے ھما مات اُوں وتی بچّاں پہ گل ءُ شات پہ کُربان بوَگ ءُ پہ زمین ءَ گیش ءَ چہ گیش مُھکم بہ کن اَنت ءُ آجوئی ءِ جنگ ءَ ساڑی بہ کن اَنت، انچو کہ پیسر ءَ کُتگ اِش۔
چوش کہ ایوک ءَ تُپنگ ءِ بڈّ ءَ کنوک راجدوست ءُ زمین دوست نہ اَنت، راجدوست ءُ زمین دوست ھمائی ءَ را گْوش اَنت کہ راج ءُ زمین ءِ گمے پِر اِنت۔ اگاں کسے راج ءُ زمین ءِ ارزشت ءَ زانت ءُ پہ کُربانی ءِ دیگ ءَ پدکِنز نہ بوت، گُڑا گوں زوراک ءَ پہ دلجم جنگ کنت۔
گُڑا اے منی ءُ تئی زمہ واری اِنت کہ من ءُ تو وتی زمین، زُبان، دود ءُ ربیدگ ءَ کُجام ڈؤل ءَ رکّینیں ءُ منی ءُ تئی دست ءَ چے کہ بوت کنت بہ کن اِیں دانکہ منی ءُ تئی زمین، زُبان، دود ءُ ربیدگ بہ رَک اِیت۔
گُڑا آ منی ءُ تئی زِمہ واری اِنت، منی ءُ تئی جُھد ءُ کوشست، منی ءُ تئی رازداری اِنت، من ءَ ترا بزگ ءُ دِرتہ پُچیں راج ءِ درد مارگی اِنت، گوں وشی ءُ گماں ھوار بوَگی اِنت۔ پرچا کہ جُھد ءِ آزاتی ءِ تہ ءَ ھر مردم ءِ وتی کِردے، ءُ من ءَ اے جُھد ءِ تہ ءَ وتی بھر چون مان کنگی اِنت؟، من ءَ چے کنگی اِنت؟، من چے کُتگ؟، اے جُست ءَ منی ھمرائی ءَ راج ءِ ھر پُسّگ بہ کنت ءُ پہ آئی پسّو کنگ ءَ در بہ کپ اِیت، اگاں درکپت گُڑا دُژمن بے سوب ءُ باج مئیگ بیت۔
” پادا پادا بلوچ پادا
زیر تیر ءُ تُپنگاں پادا “
