نبشتہ کار: امجد رھیم
من ءَ گال نیست کہ من ماسٹر ءِ توسیپ ءُ ستا بہ کن آں بلے آ وتی وھد ءَ یک بلاھیں زانتکار ءُ جْوانیں واجھے بوتگ۔ گِند ئے اے وھد ءَ کَس کَسی زندگ ءِ ستاشانی نہ کنت بلے وھدیکہ کَسے مر ایت ءُ اِے دنیا یل کنت گُڑا پد ءَ آئی ءِ ستاشانی ءَ سک کن اَنت، انچیں مردم ھست کہ آ توسیپ ءُ ستا ءِ ھکدار اَنت گُڑا آیانی توسیپ ءُ ستا الّم ءَ بیت چیاکہ ھما مردماں ھمے وڑیں کار ءُ کِرد کُتگ اَنت ۔ ماسٹر منی واست ءَ یک چراگے بوتگ پرچاکہ منی اُستاد بوتگ من ءَ شرّی ءَ وانیتگ اَت ئِے۔ من ءَ بازیں چیزّ ئِے وانینتگ ءُ سُوج داتَگ اَت۔
وھدیکہ من بچکند آں بلے ھمے بچکندگانی توک ءَ چمّانی ارس درکا اَنت، ماسٹر ءِ یات کیت۔ منی واست ءَ یک واجھیں مردمے بوت اَت ءُ من ءَ شرّیں راہ ئِے پیش داتَگ۔ اگاں مرچی من اِد ءَ رس اتگ آں اے وڑ ءَ نبشتہ کنگ ءَ اَں بزان اے ھما ماسٹر ءِ درور اَنت ءُ ھمائی ءِ ھزمت ءَ مرچی یک شرّیں جاگھے ءَ رستگ آں ۔ یک وھدے من ءُ دِگہ بازیں سنگتے وانگ ءَ اَت ایں گُڑا من ءَ ماسٹر ءَ گْوشت “او کراچی والا ھالاں بہ دئے”
ھرچ وھد ءَ من ءَ ھمے نام ءِ سر ءَ توار کُتَگ اَت ئِے۔ ماسٹر ءِ ھمے گپ دل ءَ نبشتہ اِنت۔ آ یک ماسٹرے نہ بوتگ بلکیں آ مات ءُ پِتءِ وڑیں انسانے بوتگ۔ مُدام گوں زھگاں مزاک کُتگ ئِے۔ نودربر گوں مھر ءُ دوستی ءَ وانینتگ اَت ئِے ءُ مُدام گْوشت ئِے “سرپدی چہ درونتانی وانگ ءَ رس ایت پمیشکا پیسر درونتاں بہ وان اِت دیم ءَ وت سرپد بَہ اِت”
ماسٹر وھاب ساھب ءِ روگ ءَ من ءَ سک باز گمگین آں بلکیں تھنا من ناں بلکیں دراھیں میتَگ ءِ مردم گمگین ءُ اپسوز اِنت۔ آ منی اُستادے بوتگ پمیشکا منی دل ءِ توک ءَ اپسوزی ھست۔ من آئی ءَ یات کن آں، ھمائی ءِ برات ءُ گْھارانی باریں دل ءِ توک ءَ چے اپسوزی ھست۔ آ چہ من باز گمیگ بنت آیانی دل ءِ ھال ءَ ﷲ زانت کُرت کنت۔
سر!! تو مارا یل کُت، من زان آں تو نوں پہ ما واتر نہ بَہ ئے، منی گوں پاکین ھاوند ءَ دوا ھمیش اِنت ھُدا ترا بھشت ءَ بِہ کنت، دپ گیر نہ کنت کہ من ترا مرگ ءِ نام ءَ بِہ دئے اَں، بلے چی کن ئے تو مارا چہ اِے دنیا ءَ یل کُت ءُ شُت ئے۔
زندگی ھمیش اِنت ھمے وڑ ءَ روت اِنت، کَس گوں کَس ءَ شرّی نہ کنت۔ گِند ئے تو یک دمگ ءُ سرمیں چاگردے ویرین کُت ءُ شُت ئے۔ تئی داتگیں مھر ھمُک مردمانی دل ءِ توک ءَ زندگ اَنت، تو اَنچیں مھرے دل ءِ توک دات ءُ شُت ئے آ مھر کدی شموشگ نہ بیت۔ تئی وشّیں زبان ءُ تران، تئی دیوان ءُ مجلساں ھچبر بے ھال نہ کن آں، تو مئے چاگرد ءِ توک ءَ ھما مردم اَت ئے تئی زبان تئی شرپمندی گوں ھرچونیں مردم ءَ یک وڑ ءَ بوتگ۔
تو گوں ھرچ مردم ءَ ھمگرنچ بوتگ ئے، تو وت تھنا یک لس اُستادے وَ نہ بوتگ ئے بلکیں تو جیڑھانی واستا بانداتے بوتگ ئے۔ تو یک روکیں چراگے بوتگ ئے۔ تو مئے باندات روشن کُتَگ، چوناھا گُش اَنت ستا ھُدا پاک ءِ وش اِنت، تو اَنچین انسانے بوتگ ئے کہ تئی جِند ستا ءِ ھکدار بوتگ۔ من ءَ تئی مُدام گیر کیت، من مُدام گوں ھُدا وندا ءَ جُست کن آں!! اَے ھُدا تو مئے رھشُون ءُ اُستاد ھرچی جُتا کُت، من ھمُک وھدا ﷲ پاک ءِ دَر ءَ پریاد کن آں مئے اُستادءُ رھشُون ءَ باگیں بھشت ءِ توک ءَ جاگہ بہ دنت ءُ آئی برات ءُ گْھاراں ءَ سبر بہ دنت واجہ ءِ پدریچ ءَ آباد بہ بات۔ آمین
ملکموت مستیں چو لیڑوے بوتیں!
بُرتیں کور ءَ جَور بہ چارینت۔
