نبشتہ کار: بالاچ بلوچ
شے وتی بالاد ءِ اندر ءَ کلاتے اَت، مرچی آ مئے مْیان ءَ جسمانی دْروشم ءَ ھوار ءُ یکجاہ نہ اِنت بلے پِگری دْروشم ءَ مدام مئے مجلس ءُ دیوان ءِ بْراہ اِنت۔ من شھید شے جان ءَ سکا نزّیک ءَ دیستگ، آ گوں وتی جُھد ءُ جنگ ءَ بے کِساس مھروان بوتگ۔ منی نِزّ ءَ شے جان ھما ھمراہ بوتگ کہ پہ جنگ ءَ ھر ساھت ءُ دمان ساڑی بوتگ، کولواہ، کیلکور، اُورماڑہ ءِ بُزّی ٹاپ بہ بیت یا کہ گُلیں جھاؤ ءِ ھند ءُ دمگ شے گوں وتی جنگ ءُ جنگولی ءَ مئے دل ءَ جاگہ کُتگ اَت۔
دو ھزار چاردہ ءَ بہ گِر تاں بیست ءُ چار ءَ میجر آسمی وپا ءُ کماش شوکت جان ءِ ھمرائی ءَ شے جان کُنگُری ھمبلے بوتگ، پمیشکا مرچی آئی یاتانی در بُتکگ ءُ وڑ وڑیں گیر ءُ ترانگ بیداک اِنت۔ من چوشیں جنگی سنگتے نیاں کہ وتی ساڑا ءَ وت بہ کناں، بلے گوں شے جان ءَ کہ جنگاں ھوار بوتگاں بازیں چیزّے ھیل کُتگ۔ھمے جنگ مدام من ءَ گوں شے ءَ ھم دیوان کن اَنت، پرے واستا اے ھبر راست اِنت کہ لیکّھی باسک جسمانی دْروشم ءَ جتا بہ اَنت بلے پِگر ءِ جھان ءَ پہ مدامی مان اَنت۔
ھمے رنگ ءَ جنگانی شھمے منی دل ءُ ھیال ءَ شھم اِیت، گُڑا چراگیں سنگتانی گیر ھما دمان ءَ مان پتا اَنت کہ آ زی مئے مْیان ءَ جسمانی رنگ ءَ ساڑی بوتگ اَنت۔ آ مزاریں اُمر جان بہ بیت، مھروانیں سپر جان، واجھیں دینار، وژدلیں شکاری، ناکو سالھے، یا ایدگہ شھیدیں بالاد بہ بہ اَنت سکا یاد کاینت۔
مرچی من گوں ھما یاتاں دیم پہ دیم ءُ وت ءَ کساس کنگ ءَ آں، سکا کمی مار آں۔ آیانی روگ پہ کھول ءَ راستے کہ تاوانبار اِنت، بلے پہ راج ءُ سنگتاں دو ھمینچو۔ اے نہ اِنت کہ منی کشّ ءُ گْور ءَ مھروان ءُ جنگولیں سنگت ءِ کمی اِنت، بلے ھرکس وتی مٹّ ءُ بدل وت اِنت۔ ھرکس گوں یاتاں مئے دل ءَ پہ مدامی زندگ مان اِیت۔ ھمے یات پہ ما زندگ بوَگ ءِ مستریں وسیلگ اِنت، ما ھمایاں یات کن اِیں ءُ وتی گاماں دیم ءَ شھار دے اِیں۔
چوش کہ بازیں سنگتے من دیستگ گیش ھمے گپّ ءَ کن اَنت کہ پِلاں سال ءُ ماہ پہ ما سکا تورناک ءُ ھونی بوتگ اَنت، ھونی اے واستا کہ مئے بازیں سنگتے شھید بوتگ۔ بلے من اے گپّ ءِ منّوگِر نیاں، بلکیں پہ گُلامیں بلوچ ءَ ھر سھت ءُ دمان ھونی ءُ درد سرّیچ اِنت۔ گُڑا من اے گْوشت نہ کناں کہ ما پہ ما تھنا سال ءُ ماہ ھونی ءُ تورناک اَنت، بلکیں پہ ما گُلامی ءِ ھرروچ چہ مھشر ءَ کم نہ اِنت۔
بلے! مارا پہ کُربانی ءِ دیگ ءَ ھر ساھت ءُ دمان ءَ ساڑی بوَگی اِنت، پرچا کہ اے پند ھما روچ ءَ آسر بیت ما وتی منزل ءَ سر بہ اِیں۔ مئے منزل آجوئی اِنت، پہ آجوئی ءِ دزگِرگ ءَ کُربانی دَیگ الم اِنت۔
ھمے کُربانی ءِ دْرچ اِنت کہ اَچ شے جان ءَ پیسر کاسم جان، سنا جان، آزاد جان، ورنائیں اَرب نواز پہ وتن نمیران بہ اَنت۔ ھمیش اِنت گُلزمین ءِ اِشک، بے بھائیں مھر ءُ کُربانی۔ اے کُربانی ءِ راہ ءَ ھرکس کہ رھادگ اِنت، ھما مئے راجی بامرد اِنت۔ راجی بامرد مئے راہ ءِ شون ءُ باندات ءِ دْرپشوکیں اِستال اَنت، ھمے رُژن ءِ پُژدر ءَ ما وتی وژھال ءُ اِیمنیں باندات ءَ سینگار اِیں۔
گوں ھمے گپّاں من ترا گُڈّی ءَ شے جان بس ھمے گْوشاں کہ شُمئے روگ ءَ پد پُرس ءِ بدل ھالو بوتگ، وھدے راجے کہ پُرس ءُ موتک ءِ بدل چاپ ءُ ھالو، سوت ءُ لاڑو بہ جنت ءُ وتی وتن نمیرانیں بچّاں چو سالونک ءَ ھار گْور ءَ بہ دنت ءُ کبر بہ کنت اے راج ءِ چد ءُ گیش گُلام دارگ نہ بوتگیں ھبرے۔
جزماں منی راج زوت آجو بیت، بلے یک ھبرے گوں وتی راج ءِ ورناھاں ھم گْوشگ لوٹاں کہ اے شھیدانی وارِس ما ءُ شُما اِیں، ءُ اے تُپنگ مارا چِست کنگی اِنت بدواہ ءِ ھلاپ ءَ دانکہ آ گوں وتی بدّیں واھگ ءُ ارماناں کدی سوبمند مہ بیت۔
