نبشتہ کار: آزات دشتی
دْروت!
چہ دْروت ءَ پد نیکیں دُوا اِنت کہ تو ماں باگیں بھشت ءَ بات ئِے مھرو، بلے یک روزردی نہ وشّیں ساھتے اَت کہ منی گوانکو ءَ اکسے گوں دو لبز ءَ آتک۔ اکس ءِ چیر ءَ نبشتہ اَت مھمود مولابکش جَنگ بیتگ۔ اے ساهت پہ من چہ آزمان ءِ کپگ ءَ هچ رنگ ءَ کمتر نہ اَت ، ءُ تئی اکس منی دیم ءَ اَت۔ من چار اِت اکس ءُ چار اِت وت ءَ ، انچو منی مات ءَ من ءَ جُست کُت: “ منی چُک تو تپیگ ئے؟ “
من گْوشت: “اِنّا ماتی ۔”
بلکیں اے ساهت پہ من چہ تپ ءَ گنتر اَت۔ دو روچ پیسر من ترا جُست کُتگ اَت کہ مھرو جان تو چون ئِے ؟، تو گْوشت: “ من وشاں تو چون ئے؟ ، تئی مردم چون اَنت؟”
مدام مھرو ءَ دْراهی ءِ گوالگ کوپگ ءَ اَت ، من سرجمیں شپ ءَ جیڑ اِت کہ دْراهیں مردم مِر اَنت؟ دراهیں مردم! آ ھم مر اِیت؟
مھرو پَھَل کن تئی گُڈّی دیدار من نہ کُت، من نہ لوٹ اِت کہ منی ارساں مردم بہ گِند اَنت۔ مھرو چہ تئی روگ ءَ پد من دشت ءَ سپر نہ کُتگ، دل هم نہ گْوش اِیت کہ میتگ ءَ برو، پرچا کہ من زاناں میتگ آ میتگ نہ اِنت۔
مھرو گوں من گِلگدار مبو، من وهد ءِ میارداری کُت ءُ تو وت وهدے جوڑ بیت ئِے۔
مھرو ترا یات اِنت ؟ تو باز بر ءَ پون کُتگ ءُ جُست کُتگ کہ وهد چُنت اِنت؟ مرچی گوں وتی رمگ ءَ بیا مئے نیمگ ءَ ءُ شیرچاھے گْرادین ءُ ور اِیں؟ ترا یات اِنت موٹوروالا ءِ گوانکویے ترا گون اَت ، تو گْوشت آ مرد ءَ بہ چار چینچو دیر اِنت۔ منی گوانکو کیمره نزدیک ءَ کار اِیت ئِے یات اِنت؟۔
من هم اے بری همے ارادہ کُتگ اَت کہ چو تئی کیمرہ ءِ نزّیک ءَ آؤرتگیں مرد ءَ گوں تو یک برے پد ءَ نزّیک بہ باں ءُ گوں تو یک برے پد ءَ ھم دیوان بِہ باں۔
مھرو! امیت کناں کہ تو گوم ءَ ما گِلگ دار نہ ئِے، منی باز واهگ اَت کہ من گوں تو دُچار بہ کپ آں۔ ترا 2012 ءِ دیوانانی ترانگ ءَ بہ پِرّیناں، بلے تو زان ئِے وهد زوراک اِنت منی ءُ تئی زاهری کِشک جُتا اِت اَنت۔ بلے منی هیال انگت تئی کشک ءِ راهسر اِنت۔ اڑے مھرو ترا هال دیگ لوٹاں کہ چہ تو پد سنگتاں وتی جُھد مُهکم کُتگ ھمُک میتگ ءَ تئی جُھد ءِ درچک کِشتگ۔
مھرو! هال آتک دشت ءَ لشکر ءِ سر ءَ اُرش کُتگ اِش، من گْوشت یار کُج اِنت مھرو کہ بہ گْوش اِیت:
“مرچی یار لشکر ءَ سک پْروش وارت ، مرچی جنگ ما وتی نام ءَ کُت“۔
مھرو پَھِل کن! آ روچی مھرو جان ما یک ساهتے هم ودار نہ کُت کہ گوں تو دُچار بہ کپ ایں، بلکیں ما چہ میتگ ءَ درکپت اِیں ءُ مارا هال ءَ گپت کہ سنگت اتکگ اَنت۔ من سک بژنیگ بیتاں، اڑے مھرو اتکگ؟
من باز رند ءَ میتگ ءَ اتکگاں شُمارا نہ دیستگ، بلے میتگ ءَ گْوش ئے شُمئے توار بیتگ۔ من ءَ انچو گُمان بیتگ شُما انگت وتی توکل داشتگ۔
مھرو جان! منی باتن ءِ شھر ءَ ءُ منی ارواه انگت هنکین ءَ مِین اِنت۔
مھرو بھشت ءَ بات ئِے۔
تئی مھروان آزات بلوچ
