نبشتہ کار: پیمل نور
ھشت دسمبر ھما روچ اِنت کہ منی پُلیں شھید میجر مکتار جان پنام ء استاد نور بلوچ پہ وتی ڈیھ ءِ آجوئی ءَ گوں دگہ وتی دو ھمپگریں سنگت ساجد پنام ء آسمی ءُ ازیز پنام ء چاکر ءَ گلزمین ءِ سالونگ بوت اَنت۔ اے بلوچ ءِ ھما نترسوکیں بچّ اِت اَنت کہ داں وتی ساہ ءُ سر اِش کربان کرت ءُ دژمن اِش پروش دات، بلے راجی بیرک کپگ ءَ نیشت۔ وتی گوں گلزمین ءَ وارتگیں سوگِند پُولِنگ نہ کُت، پمیشکا مرچی بلوچ راج آیانی سر ءَ پھر بند اِیت ءُ ناز کنت۔
شھید مکتار جان ءُ آئی سنگتانی شھیدی ءَ پد من ءَ کسے ءَ ھال دات کہ میجر مکتار جان گوں دگہ دو سنگت ءِ ھمراھی ءَ پہ گُلزمین ءَ سالونک بوتگ، تو برو سیول اِسپیتال ءَ آئی لاش ءَ دز بہ گر اِت۔
من لھتیں پُلّ زُرت ءُ شُتاں وتی سالونکانی لاش وش اتک کرت اَنت۔ من پہ پھرے گْوشت کہ منی پُل پہ وتن سالونک بوتگ اَنت، بلے دُژمن ءِ دیم ءَ لگور نہ بوتگ۔ من پہ ارس ریچگ ءِ جاہ ءَ بچکندک ءُ آئی سر ءَ پھر بست، پرچا کہ راج ءِ وشھال ءُ اِیمنیں آکبت ءِ ھاتِر ءَ ندْر ءُ کُربان بوتگ اَنت۔
بلے! منی مستِریں گم ھمیش اَت کہ مات وتی سالونکیں بچّ ءِ جتائی ءِ گم ءَ سگ اِت کہ کنت، من بس ھمے گپ ءِ سر ءَ جیڑگ ءَ اِت آں۔ پد ءَ من ءَ ھمے گپ یات اتک منی مات ھم ھمے شیریں مجیر مکتار جان ءِ مات اِنت، آئی کہ اے وڑیں نترسیں بچّے ودی کرتگ ءُ پہ گلزمین ءَ سالونک کرتگ گڑا پہ زھگ ءِ شھیدی ءَ نِزور نہ بیت۔
ھما وڑ ءَ کہ من پہ مات ءَ جیڑ اتگ اَت منی مات ھم ھما وڑ ءَ بےتوار ءَ پاد آتک ءُ کران پاک ءِ دپ ءِ پچ کرت ءُ واجہ ھدا ءِ در ءَ آئی وژنامی ءُ نمیرانی ءِ شُکرے گپت ءُ وتی پُلیں مجیر ءَ ھوار دُرستیں راجی شھید ءِ سلاہ پیش کُرت اَنت۔
من ھم وتی پلیں گلزمین ءِ سالونک ءِ سر ءَ پھر بنداں کہ من ھما نتُرسیں شھید میجر مکتار جان ءِ گْوھار آں، ھشت دسمبر شھید مکتار جان ءِ نمیرانی ءِ روچ اِنت۔ اے روچ پہ جزم راجدپتر ءِ تاکاں ابدمانیں تاکدیمے، من گوں وتی راج ءِ ورناھاں اے دزبندی کناں کہ پہ وتی راج ءِ آجوئیں باندات ءِ ھاتر ءَ انچیں تاکدیم نبشتہ بہ کن اِت۔ دانکہ باندا راج ءِ ھر زھگ شُمئے سر ءَ پھر بہ بند اِیت ءُ وت پہ شانے بلوچ بہ گْوش اِیت۔ آ روچ دور نہ اِنت کہ آجوئی ءِ بام گُلزمین ءِ دلبند ءَ دْرپش اِیت۔
آجوئی زندگ بات
گلامی مردگ بات
