نبشتہ کار: آسیہ بلوچ
دومی بھر:
ساھتے ءِ پِر گْوزگ ءَ پد من ماتی ءِ گْور ءَ اتکاں کہ آئی ءِ کلوہ تامُر ءَ جوڑ بہ کن آں۔ من وھدے ماتی ءِ کلوہ تامُر کہ جوڑ کُرت، آئی ءَ پہ دردیگیں دلے گْوشت: ” من ءَ دگہ چُکّ نیست، کمال ءِ پس ھم بیران بوتگ۔ من تھنا اُوں، من پیرزالے آں، من کہ بیمار باں من ءَ ڈاکٹر ءَ بروک نیست۔ منی یکیں چُکّ بوتگ، من ءَ اے چار سال اِنت بس وتی ارز اللہ ءِ کِرّ ءَ بُرتگ۔ من دگہ جاہ ءَ شُت نہ کُرت ءَ، اے مردماں بُگش منی زھگ ءَ آجو بہ کن اَنت “۔
درد امبازیں ماتی ءِ گْوشگ اَت منی چُک کمال دو ھزار بیست (2020) ءَ اِستان ءِ لشکر ءَ ماں گِچک ءَ پہ زورانسری آوار جتگ ءُ زندانی کُتگ۔ شش ماہ ءَ پد من ءَ گِچک کھن ءِ بُنجل (کیمپ) ءَ منی زھگ اِش پیشداشتگ ءُ ھمے گْوشتگ اِش کہ ما زوت تئی زھگ ءَ یلہ کن اِیں، بلے انوں چار سال اِنت منی کودکیں زھگ گار ءُ بیگواہ اِنت۔
اے بزّگ ءُ نادزرسیں مات وتی تامُر ءِ تہ ءَ ھند ءُ دمگ ءِ مھلوک، سرکار ءِ نمائندگاں گوں دزبندی کنت ءْ گْوش اِیت کہ منی کمال جان ءِ آجوئی ءِ واستا وتی کِرد ءَ پیلو بہ کن اِت، بلے بژن کہ ھر نیمگ ءَ بے تواری ءَ ابید دگہ ھِچّ سھرا نہ بیت۔ اگاں ما انچو بے توار بوت اِیں، گُڑا مارا پہ گیشتِر نُکس ءُ تاوان ءِ دیمپان بوَگ ءَ جاڑی بوَگی اِنت۔ پرچا کہ بے تواری مئے گار بیگوائیں مردماں آجو نہ کنت، بلکیں مارا گوں ھمتواری ءَ وتی بیگوائیں بلوچ راج ءِ پُسّگانی آجوئی ءَ جُھد ءُ گھگیری کنگی اِنت۔ دنیا ءِ گْوستانک مئے شُمئے کُلانی دیم ءَ اِنت کہ زندگ ھما راج بہ اَنت کہ گھگیری کن اَنت، اگاں آ راجاں گھگیری نہ کُتگ مرچی پہ آیاں ھِچّ پش نہ کپتگ، ھمے زندمان ءِ چاریں روچ ھم پہ آیاں جنجالے جوڑ بوتگ۔ بائِد اِنت منی راج ءِ سرپد ءُ وانندگیں ورنا ءُ کماش، زھگ ءُ زالبُول، ھر پُسّگ پہ وتی بندیگیں پُسّگانی آجوئی ءَ پاد بئیت ءُ گھگیری بہ کنت۔
ھمے وڑ ءَ من اے پیرزالیں ماتی ءِ تامُر وتی پیس بُک (فیس بک) ءِ تاکدیم ءَ شِنگ کُرت، گُڑا یک سنگتے اتک ءُ من ءَ گْوشت ئِے: ” کمال باھوٹ ءَ سالے بیت کہ آئی لاش دروگیں میڑ ءِ نام ءَ جَنگ ءُ دور دَیگ بوتگ، کمال باھوٹ ءُ آئی ھمراھانی بارو ءَ سی ٹی ڈی ءَ وتی یک بیانے ءِ تہ ءَ گْوشتگ کہ من ناشرکار جتگ اَنت۔ کمال ءُ دگہ دو بیگوائیں مردم ءِ لاش ماں کوئٹہ سیول اِسپیتال ءَ آرگ ھم بوتگ اَنت۔ آ دوئیں مردمانی پجّار بوتگ ءُ آیانی کھولاں وتی مردم بُرتگ اَنت، کمال باھوٹ کوئٹہ ءَ ناشُناسیں مردمانی کبرستان ءَ پہ بے وارسی کبر کنگ بوتگ “۔
اے گپّانی اِش کنگ ءَ پد منی چمّانی ارس بُتک اَنت ءُ دل وسواسانی ھنکینے بوت۔ من کہ اے ساھت ءَ چمّ پہ ماتی ءَ شانک دات اَنت، ماتی ءِ تھزدیں بالاد چار اِت نہ کُرت۔ من گوں وت ءَ گریت ءُ دل ءَ سک کولنج بوتاں، بلے چے کن ئے دست ھِچّ ءَ نہ رست ابید ء وتی جند ءِ ملامت کنگ ءَ۔
بلے! داں ما وتی راجی تاکت ءَ گوں یکمُشت ءُ ھمتوار مہ بہ اِیں، پہ وتی بیگوائیں پُسّگانی آجو کنگ ءَ ھم سنتی ءَ توار چِست مہ کن اِیں، اے درد کم بوَگ ءِ بدل ءَ گیش ودّ اِیت ءُ پہ مئے راجی زندمان ءَ مزنیں تاوانے بیت۔ پمیشکا مارا گوں سبر ءُ اُوپار ءَ ھوار وتی راجی تاکت مُھکم ءُ اے زوارکی ءِ دیم دارگی اِنت، اگاں ناں باندات پہ ما کدی زیبا نہ بیت۔
اے مات ءِ یکّیں بچّ، ءُ مرچی ءَ چہ دو سال ساری آئی ءِ ٹپّ ءُ ٹوریں لاش دُروگیں میڑ ءِ نام ءَ جَنگ ءُ دور دَیگ بوتگ، بلے آئی بیوسیں مات ناسَھیگ ءُ سرپد نہ اِنت کہ منی لاڑیں بچّ نیست اِنت ءُ من مُپت ءَ ودارِیگاں، بلکیں اکس ما دلبند ءَ داشتگ ءُ کمال کمال کنت ءُ ارساں شل اِیت۔ اے ارسانی کماھگ ءِ کسّہ، اے درد ءِ درشان گوں لبزاں کنگ نہ بیت، بلکیں اے درد ءِ مارگ ءُ مارِشت ھما روچ ءَ بیت کہ ما وت دردیگیں دِلے ءِ واھُند بہ بہ اِیں۔
چوش کہ مئے اے زھرشانی ءِ ھلاس کنگ ءِ ھاتِر ءَ ھندی سروک ءُ دمگی سرکار ءِ گوم ءَ سُھل ءُ تْران (مزاکرات) بوت، چہ دِلجمی دَیگ ءَ پد زھرشانی مھتل دارگ بوت دانکہ بیگوائیں دلجان آجو کنگ بہ بیت۔ وھدے اے زھرشانی نِندانک ءِ پتّر چہ دلجمی دَیگ ءَ پد پیچگ بوت، گُڑا ما ھرکس دیم پہ وتی وتی گِسانی نیمگ ءَ روگ ءِ واستا تیار بوت اِیں۔
ھمے سُر ءُ پُرانی تہ ءَ منی چمّ یک رندے پد ءَ پہ کمال جان ءِ پیرزالیں مات ءَ کپت اَنت، من ماتی امباز کُت ءُ گْوشت امّا وت ءَ پریشان مہ کن، تئی زھگ الم آجو بیت ءُ کئیت۔ چہ امباز کنگ ءَ پد من مات ماھرو گوں ارسیگیں چمّاں رکشہ ءَ سوار کُرت ءُ گِس ءَ دیم دات۔ بلے! منی زُبان ءَ را ھِمّت نہ بوت کہ من مات ماھرو ءَ ھال بہ دیاں کہ تئی تنگو ءُ یکّوئیں بچّ ءِ ٹپّ ءُ ٹوریں لاش دو سال بیت کہ دور اِش ( آ وھد من گْوشت نہ کُرت، بلے من جُھد کناں ماتی بہ گْوشاں کہ ماتی تئی بچّ شھید بوتگ دانکہ گیشیں درد ازابی گِھتر اِنت دل ایکیم بہ بیت) داتگ۔
اے جاور ءِ دیم پہ دیم بوَگ ءَ پد منی تاکت اِنچو نہ اَت کہ من وت ءَ مُھکم بداراں، بلے سنگت گلزار ءَ منی ارسیگیں چمّ ءُ بے ھاٹیگیں دِل توکلے بکشات۔ سنگت گُلزار ءَ گْوشت: ” ھوسلہ بہ کن، وت ءَ مزبوت بہ کن کہ دیمتِر ءَ مارا چد ءُ گیشتِر کُربانی دَیگی اِنت۔ مارا دیمتِر ءَ چوشیں بازیں درد ءُ دور وتی دل ءَ جاگہ دَیگی اِنت، وت ءَ مزبوت کن منی گْوھار، اے پند سک دْراج اِنت۔ اے پند مارا گوں مزبوتیں توکل ءَ آسر کنگی اِنت، وت ءَ گیشتِر مزبوت کن “۔
اے راستے کہ ما وت ءَ مُھکم مہ کن اِیں، گُڑا اے کِشک ءَ پند بُرّگ گیش مشکل، اڑ ءُ جنجال ودی کنت۔ پرے واستا من اے ھبر ءَ گوں وتی بلوچ راج ءَ گْوشاں کہ مارا وتی بیگوائیں پُسّگانی کھول پہ بے اُوستی یلہ کنگی نہ اَنت، بلکیں اے درد مئے کُلانی درد ءُ جیرہ بہ بیت۔ ما کہ اے درد ءُ جیڑہ راجی جیرھے ءِ رنگ ءَ چار اِت، گُڑا مئے توار الم یک روچے تیوگین جھان ءَ جکسّ اِیت ءُ ھرکس ءَ دلگوش کنت۔
