نبشتہ کار: آسیہ بلوچ
اولی بھر:
وھدے ما پہ دلجان ءِ آجوئی ءِ واستا آواران ءَ زھرشانی یے بِنا کُت، چاردہ (14) روچ ءَ اے زھرشانی ڈی سی کارگِس (آفس)، کراچی ءُ آواران دگ ءِ سر ءَ برجاہ منت۔ چوش کہ آواران ءِ مھلوک ءِ سر ءَ انچو زلم ءُ زوراکی کنگ بوتگ آیاناں وتی بُنِکّی ھکّانی لوٹ ءِ واستا زھرشانی کنگ، وتی آواز ءِ دیم ءَ برگ ءِ موکل نیست اَت۔
اے وھد ءَ آواران ءِ تہ ءَ کتاب مراگش ، زانشتی ءُ لبزانکی میڑہ، روچ ءِ برکت بوَگ ءَ پد کسے بیمار بہ بیت آئرا پہ نادْراھجاہ ءَ روگ ءِ واستا موکل (اجازت) گِرگ لوٹ اِیت۔ دگہ بازین پابندی لس مھلوک ءِ سر ءَ ھست اِت اَنت، اگاں اے کسانکیں نبشتانک ءِ تہ ءَ آ جیڑھاں نبشتہ بہ کناں گُڑا سک باز بہ اَنت۔ چوش کہ من لوٹاں اے نبشتانک ءِ تہ ءَ ھما گار ءُ بیگوائیں پُسّگانی مات ءُ گْوھار کہ پہ آیانی آجوئی ءِ واستا گرم ءِ جل ءُ زِمستان ءِ سارتی ءَ دگ ءُ چارراھانی باھوٹ اَنت، ھما آسیں درد ءِ کسّہ ءَ بیان بہ کناں کہ مئے ایردستیں راج ءِ مات ءُ گْوھار چون بزّگ ءُ جنجال اَنت۔
وھدے ما زھرشانی بِنا کُت، نِندانک جت ءُ نشت اِیں، گُڑا بازیں گار ءُ بیگوائیں مردمانی کھول اتک اَنت مئے زھرشانی ءِ بھر بوت اَنت۔ اے درد چکاریں زھرشانی ءُ نِندانک ءِ پتّر ءَ ھرکس ءَ وتی مردم ءِ یک کْوھنیں اکسے چو ساہ ءَ دوست داشتگ ءُ دست ءَ اَت۔ اے دردناکیں نِدارگ کہ من گوں وتی چمّاں دیست، دل ءَ وڑ وڑیں ھیال ءُ جیڑگاں سرکشّ اِت۔ ھمے جیڑگانی مْیان ءَ چہ زُبان ءَ ناگتی درکپت کہ پہ بلوچ ءَ بلوچ بوَگ ءِ درد سک گْران اِنت، اے درد ءَ چونائیں مردمے بہ گِندئے پھم اِت مہ کنت بلے بلوچ ءِ ھر کُڈک ءُ گِدان چر اے درد ءَ آشنا ءُ سرپد اِنت۔
اے درد ءِ درشان، مارگ ءُ مارِشت ھرکسی وتی وتی رنگ ءُ داب ءَ بہ اَنت، بلے بلوچ راج اے درد ءَ باتن ءَ بے کِساس ژند ءُ ژول کُتگ۔ من اے نہ گْوشاں کہ سبر ءُ اُوپار نیست یا گِندگ نہ بیت، بلے اے درد دیمپانیں راج ءِ مات ءُ گْوھاراں کہ گِندئے جبین ءَ دوزھے جمبور ءُ چمّاں آسشانیں نِدارگے سھرا بیت۔
اے درد ءِ آس ءَ دیمپانیں بلوچ ھان (بلوچ خان) ءِ لوگبانُک بہ بیت یا نسیر (توتک ءَ دست کپتگیں لاشانی تہ ءَ ھوار بوتگ گوں) ءُ آئی برات مھمد اُمر ءِ مات ھیسّیان بہ بیت، اے گم ءُ رنج ءِ دیمپانی ءَ کُجام بالاد کنگ ءَ اِنت آ الم پھم اِیت کہ اے درد ءِ آس ماں جبین ءَ چینچو زوراک اِنت۔ ھمے درد ءَ آماچیں گِچک ءِ جاہ منند ءُ بیگوائیں کمال باھوٹ ءِ مات ماھرو گوں وتی ارسیگیں چمّ ءُ آزردگیں دل ءَ اے زھرشانی ءِ بھر بیت، بلے من ھمے پھم اِت کہ اے درد ءَ زھرشانی ءَ بھر زورکیں کُل گْور جتگ اِت اَنت۔ ھرکس کہ بہ دیستیں کوھیں توکلے ءِ واھُند اَت، بلے اندر ءَ اے درد ءَ آئی ءَ را وارتگ ءُ ھلاس کُرتگ اَت۔ پمیشکا من سما کُت کہ بلوچ بوَگ ءِ درد سک گْران اِنت، بلے اے بلوچ بوَگ ءِ سِزا اِنت کہ ایردستیں بلوچ ءَ رسگ ءَ اِنت۔
وھدے برجمیں زھرشانی ءِ نِندانکی پتّر ءَ ساڑی ئیں مردمانی سر ءَ چمشانکے دات، منی چمّ پہ یک پیرزالیں ماتے ءَ کپت اَنت کہ اکسے ماں دِلبند ءَ داشتگ ءُ تتّرگِران اِنت، ھمے کوچنڈگ کوچنڈگ ءَ شُت ماں کُنڈے ءَ نِشت ءُ جیڑگانی دگہ جھانے ءَ گار بوت۔ من گوں وتی نِزوریں ھاٹیگ ءَ اے آسگْواریں درد ءِ نِدارگ ءَ چارگ ءَ اِتاں کہ چمّ ارس ءُ دل ءَ دردناکیں مُجے ءَ مانشانت۔ کسانُکیں ساھتے ءَ پد من کہ پیرزالیں مات ءِ کِرّ ءَ شُت ءُ آئرا دیست، چہ گِندگ ءَ پد من گوں نرمیں توارے ءَ چہ ماتی ءَ جُست کُرت ”اما! اے اکس کئی اِنت ترا گون اِنت؟“۔
مات ماھرو کسانُکیں دمانے ءَ ھاموش بوت، ھاموش بوَگ ءَ پد دستے لرزگ ءَ لگ اِت اَنت، گپّ کپّی بْوان ءُ گْوشت ئِے: ” منی زھگ اِنت، اِشی ءِ نام کمال اِنت۔ اَما منی زھگ ءِ آجوئی ءِ واستا گپّ بہ کن اِت گوں، من اِچ نہ زاناں“۔
ماتی ءِ ارسیگیں چمّاں منی چمّ گیش ارسیگ کُرت اَنت، ھمے گریوگ ءُ ھیڈیسکّگ ءِ تہ ءَ من ماتی بگل ءَ کُرت ءُ گْوشت، ماتی من تئی تامُرے جوڑ کناں ءُ تئی آواز ءَ داں بلوچ راج ءَ سر کن آں۔ تئی اے آسگْواریں درد ءَ تئی راج سرپد بیت ءُ آواز ءَ دیم ءَ بارت، ءُ دُوا کن اَنت کہ تئی زھگ زُوت آجو بات۔
ماتی ءَ منی دست چُکّ اِت اَنت ءُ نیک دُوائی کُرت ، بلے ارسیگیں چمّ، مانگیشّ اِتگیں گپّ من ءَ وتی اندر ءَ جتائیں نِدارگے ءَ گوں دُچار کنگ ءَ اَت۔ من ماتی ءَ را آپ دات ءُ گْوشت، ماتی کمو آرام کن، من پد ءَ تئی کلوہ تامُر ءَ جوڑ کن آں۔
روان اِنت۔
