نبشتہ کار: بالاچ بلوچ
مرچی من وتی مھروان ءُ راجی آجوئی ءِ جنگولیں سنگت ءِ یات ءَ لھتیں دانک نبیسّگ لوٹاں، بلے اے ھبر ءَ پہ سِدک گْوشاں کہ منی اے چاریں دانک آئی سِپت ءُ ستا ءِ کیل ءَ کدی نیا اَنت۔ اُستاد گُمان جان ءِ جکانسری، جُھد ءُ جپا وتی جاہ ءَ، بلے زندگی ءِ لھتیں یات گوں من ءَ ھمگْرنچ اِنت، پرچا کہ من ءُ اُستاد گُمان جان یکّیں ھند ءُ دمگ ءِ مردم ءُ جاہ منندیں۔ برے برے کہ ما زیارت ” سید موسا گُڑوپ پاؤ“ ءَ شُتگ اِیں، گُڑا مئے پُرمھریں مجلس ءُ دیوان اُستاد گُمان جان ءَ گوں وتی شھدیں ٹھک ءُ کندگاں، زانت چکاریں دانکاں وشنود کُتگ۔
وھدے اُستاد گمان جان ءِ مستِریں برات سابر جان پنّام ء تاھیر پہ وتن ءِ آجوئی ءَ شھید بیت، گُڑا سنگتے گُمان جان ءَ پون کنت ءُ گْوش اِیت: ” تو بہ گِند ئے سرپد نہ ئے، بلے تاھیر جان، بالدوست، ھمّل ءُ سمیر جان شھید بوتگ اَنت“۔
اے گپّانی اِش کنگ ءَ پد گُمان جان ھما سنگت ءَ دِلبڈّی دنت ءُ گْوش اِیت: ” جگر! اے راہ شھادت ءِ راہ اِنت، مرچی تاھیر اِنت گوں سنگتاں، باندا من ءُ تو بئیں ، پونشی دگہ سنگت ءُ ھمراھے، پرے گپّ ءَ مارا نِزور بوَگی نہ اِنت۔ بلکیں مارا وتی راجی توار دری جھان ءَ ابید بلوچ ءِ ھر گِس ءُ کُڈّک، ھلک ءُ میتگ ءَ سر کنگی اِنت کہ پادا دانکہ باندا پشومان مہ بہ ئے۔ تاھیر جان گوں سنگتاں وتی راجی زمہ واری پیلو کُرتگ، نوں اے زمہ واری مئے کُوپگان اِنت۔ ما وت ءَ بس مُھکم بہ کن اِیں، اے دُژمن الم پْروش وارت ءُ چہ مئے گلزمین ءَ تَچ اِیت ”۔
ھمے درگت ءَ گوں اُستاد گُمان جان ءَ سنگتے ھمراہ بیت، چہ تاھیر جان ءِ شھادت ءَ پد آ وتی شیرزالیں مات سکینہ ءَ پون کنت ءُ تاھیر جان ءِ شھادت ءِ مبارک بادی ءَ دنت۔ ھمے ساھت ءَ اُستاد گُمان جان گوں مات ءَ گپّ جنت ءُ گْوش اِیت: ” ماتی! تاھیر جان ءِ شھادت ترا گوں سرجمیں راج ءُ کھول ءَ مبارک بات، آئی ءُ بالدوست، تئی بچّ ھمّل ءُ سمیر جان ءِ ھمرائی ءَ سرانی کُربانی داتگ بلے وتن نہ داتگ، ترا پہ دلجمی گْوشاں کہ تئی گُلزمین ءِ توامیں بچّ تیراں سینگ ءَ ور اَنت بلے سر ءَ کدی جھل نہ کن اَنت، یک برے پد ءَ ترا تئی کُلیں بچّانی شھیدی مبارک بات “۔
گوں ھمے گپّاں منی ھیال ءُ دل ءَ جیڑگے مان کپتگ، پرچا کہ اُستاد گُمان جان ءِ وڑیں سنگتانی شھادت سکا مزنیں تاوانے۔ اے ھالیگیں جاہ داں مزنیں مُدّتے ءَ پُر نہ بیت، چی ءَ کہ لھتیں بالاد وتی مٹّ ءُ بدل وت اَنت۔ من اگاں آئی کِردار ءِ سر ءَ گپّ بہ جناں، کلم ءِ سْیاھی ھلاس بہ اَنت بلے آئی کِرد ءِ سِپت ءُ ستا ھلاس نہ بیت۔ آئی سیاسی سپر بہ بیت یا کہ جنگانی تمردیں کسّہ، وتی مٹّ ءُ بدل، گوں رھشُونیں سر ءَ بے بدل بوتگ۔
من ءَ گیر اِنت سنگتاں نشتگ ءُ وھدے وتی جنگانی کسّہ آؤرتگ اَنت، گُڑا الم تو آ کسّہ ءِ مستِریں کارِست بوتگ ئِے۔ تئی جنگی کسّھانی کماھگ ءِ واستا منی کِرّ ءَ لبز نیست کہ من آیاں بہ کماھان ءُ بلوچ راج ءِ دیم ءَ بیاران، بلے اگاں کسے ھمے کار ءَ وتی کُوپگ ءَ بہ کنت ءُ اَچ تئی جنگولیں سنگتاں ھما جنگانی کسّھاں یکجا ءُ نبشتہ بہ کنت تو چہ کتابے ءَ انگت دیماتِر شاھگانیں درے ءِ واھُند ئِے۔
مرچی منی دل لوٹ اِیت کہ تئی ھمراھی ءَ گْوازینتگیں سھت ءُ دماناں وتی کلم ءِ زُبان ءَ درشان بہ کناں، بلے منی کلم ءِ ھاٹیگ نِزور ءُ آ یاتانی کماھگ ءِ توان نہ دار اِیت۔ پمیشکا من اَچ تئی شیشاریں ارواہ ءَ پَھِلی لوٹاں کہ من ءَ بہ بکش، پرچا کہ من داں زندگاں تئی ارواہ ءُ کبر ءِ دیم ءَ میاریگ ءُ ملامت آں۔
گُڈّی ءَ گوں ترا بس یکّیں ارز اِنت، وھدے ابدمانیں ھنکین ء ءُ گوں سنگتاں ھم مجلس ءُ دیوان بہ ئِے، منی اے داتگیں کلوہ ءَ الم بہ وان۔
ھو! شُما پہ جوانمردی وتی راجی زمہ واری پورا کُرت، بلے پہ ما دُوا کن اِت کہ ما چہ شُمئے رپتگیں دگ ءَ کدی پدگرد مہ بہ اِیں، پرچا کہ مارا پہ وتی نام ءَ لگوری ءِ پنّام کدی شات نہ بیت، بلکیں دُوا بہ کن اِت کہ ما چو شُمئے رنگ ءَ پہ شرپ ءُ وژنام بہ بہ اِیں۔
