گپ ءُ ھبر: سمّی دین جان
نبشتہ کار: منزور آدل
پنچمُی: بھر
نہ زان آں پرچا اے رندی تئی روگ ءَ منی دل نہ منّگ ءَ ات ءُ تئی روگ ءَ رند ھم من سک گمیگ ات آں پہ من پورہ زمین ٹِکّ ات، پد ءَ شپ ءَ تو پون کُرت کہ من سر بوتگ آں گُڑا منی دل ءَ کمو تاھیر رس ات من تئی واتر آیگ ءِ واستا روچاں ھساب کنگ ءَ ات آں کہ تو کدی کائے بلے یک سُھبے ءِ گُوربام ءَ آزمان ءَ نوک رُژنائی تالان ات ءُ استار گار بوھان ات اَنت، کہ ناکو ءِ گوانکو ءَ توارے کُرت ءُ مارا ھمے سوچناکیں ھال رس ات کہ ڈاکٹر دین جان دوشی بیگواہ کنگ بوتگ اے نہ وشّیں ھال پہ من ءَ اوپار کنگ ءَ سک گران ات بلے منی دل سک پُرّ امیت ات کہ تو کائے پرچا کہ تو گوں من واتر بوَگ ءِ وادا کُرتگ ات بلے نوں من چہ تو گلگداراں کہ تو وتی گپ ءِ سر ءَ نہ اوشتات ئے تو دیر کُرت تو گُشت من چار روچ ءَ پد الم کا آں نوں ترا سال ھم سرجم بوتگ انَت نوں تو اتک ئے من گوں تو سک مِڑاں گوں پد ءَ تو اے گپ ءَ ھم زان ئے کہ منی وشّان کنگ چینچو گران اِنت۔۔
ابا من نہ زان آں تو کجائے چون ئے کئی کِرّ ءَ ئے کجام جاورانی تہ ءَ ئے بلے تئی بیگواھی ءَ پد من ھم گوں زند ءَ ڑیک نہ وارتگ برے برے من ھمے جیڑ آں کہ مئے سِزا ھم یک برابر انَت بلے تو زندان ءَ بندئے تئی دست ءَ زمزیل انَت ءُ تئی دروازگ ءِ دپ ءَ سپاھی اوشتوک انَت بس پرک ھمیش اِنت ترا دژمناں بیگواہ کُرتگ بلے تئی بیگواھی ءَ پد اے زند اے پچیں آزمان اے زمین ءُ گوات ھم پہ من ءَ کید ءُ زندان ءُ بندیگ جاہ جوڑ انت من وت ءَ را ھمیشانی تہ ءَ کید ءُ زندانی مار آں۔
من ترا مشکے ءِ ھالاں دیاں چینچو سال انِت اورناچ تئی جتائی ءِ درداں ملور انِت چینچو سال اِنِت تئی لوگ ءِ پیژگاہ ھم ابیتک اِنت چینچو سال اِنت تئی لوگ ءِ دیم ءِ ھما کِشتگیں درچک ھم ھُشک اَنت، تئی کتابانی الماری ءَ را ھم دنزاں گِپتگ بلے تو زان ئے من تئی دُراھیں چیزاناں گُداناں تئی ھما دوستیں چَوٹ ءُ ڈائریاناں سنبال اتگ ءُ ایر کتگ انت، ھما وھد ءَ تئی یاداں من ءَ کہ نندگ ءَ نیشت گُڑا تئی چیزانی چارگ ءَ رند منی دل ءَ تاھیر رس ات بلے اے سرکاری دُزّ ءُ کاسگ چٹَاں مئے لوگ پہ زور وتی کرت انَت۔ نوں منی کِر ءَ تئی یاداں ابید دگہ ھچ نیست اِنت تئی بیگواھی ءَ پد زندگی یک گرانیں بارے منی کوپگانی سر ءَ انت کہ نوں گوں من چِست نہ بیت، نوں من اما ءِ تسلہ دیگ ءَ دمبرتگ آں تو زان ئے ماس چوناھی ءَ نادُراھیں مردمے تئی بیگواھی ءَ پد ھر ماہ ءِ سر ءَ ڈاکٹر ءَ برگ لوٹ ایت، مئے زند ءِ سرجمیں وشّی تئی بیگواھی ءَ پد بیگواہ بوتگ اَنت من تئی ءُ وتی جتائی ءِ کسّھاں چوں نبشتہ بہ کن آں اچ تو پد اے زند ءِ جتائی ءِ مُجیں روچانی تہ ءَ گار اِنت پہ من ءَ وھدے کہ تئی جتائی ءِ کسّہ کا اَنت، گُڑا پہ سمّی ءَ مست ئےجتائی ءِ نوبت ءِ درد ءُ کسّہ ھم کسان بنت۔
ابا من ترا دگہ ھالے دیگ لوٹ آں کہ نوں بلوچ ءِ زمین پہ بلوچ ءَ باز تنگ کنگ بوتگ چہ تو پد آواران ءَ زمین چنڈ بوتگ ءُ دُراھیں بان کپتگ انت، ھما بان کہ آھانی تہ ءَ چینکس پدریچ ءِ مردم نندوک بوتگ، ھما بان کہ پیروک ءُ بُن پیروکی یادگار بوتگ انَت، ما اورناچ ءَ چے ھم نوں در اتکگ ایں ھما انت در پہ در ایں نوں منسور ھم مزن بوتگ، ابا نوں مھلب ھم مزن بوتگ بلے مھلب ءِ کسانی آئی ءِ چمّانی تہ ءَ انگت دَراہ بیت اِنت ءُ برے برے آئی ءِ کارانی تہ ءَ ھم بہ گندئے آئی ءَ وتی کسانی نہ دیستگ ءُ وتی کسانی ءَ را پت ءِ دوری ءِ گمانی تہ ءَ گار ئِے کُتگ نوں آئی ءِ تہ ءَ برے یک رنگے گندگ بیت، ابا نوں اسکول ءُ کالج آرمی ءِ بُنجل جوڑ بوتگ اَنت ھمود ءَ کہ تو رُستگ ئے ھمود ءَ کہ تو ونتگ، تو کتاب ءُ کلم ءِ دست ءَ کنگ دربُرتگ ھمود ءَ کہ تو سنگت تیار کُرتگ ھمود ءَ کہ ترا بی ایس او ءِ بیرک دست ءَ بوتگ ھما اسکول نوں پوجیانی چوکی جوڑ اَنت۔۔
روان اِنت۔۔
