نبشتہ کار: زمان مھر
شے جان ترا یات بیت تو گوں شھید پرویز جان ءَ مئے میتگ ءَ اتکگ اَت ئِے۔ مئے میتگ ءِ روچ برکتی نیمگ ءَ یک کسانیں میتگے ھست اَت۔ شُما گونڈویے دیم داتگ اَت کہ برو سنگت راھی ءَ بہ گْوش بیا ترا مردمے لوٹ اِیت۔ گونڈو تچان ءَ منی کِرّ ءَ اَتک ءُ گْوشت ئے ” بیا ترا مردمے ءَ لوٹ اِتگ“۔
من آ جُست کُت کہ کے من ءَ لوٹ اِتگ ؟
گونڈل ءَ گْوشت: ”چو من نہ زاناں کے اِنت، بلے دو مردم اَنت پِلانی ءِ گِس ءَ اَتکگ اَنت تئی نمبر اِش جتگ۔تئی نمبر بند اِنت، گُڑا من ءَ دیم داتگ اِش کہ تو برو راھی ءَ بہ گْوش بیا مارا پہ تو کار ھست “۔
من ءَ اے وھد ءَ آیگ ھِچ تھمبل کنگ ءَ نہ اَت، دومی منی سنگت کوٹور منی چارگ ءَ اتکگ اَت۔ اے ساھت ءَ من ءَ سواری ھم نیست اَت، گُڑا من وتی سنگت کوٹور ءَ گْوشت ءُ ما اَتک اِیں داں شُما لوگ ءِ تہ ءَ نِشتگ ءُ چاہ ورگ ءُ دیوان اَت ئِے۔ شُما مارا دیست سک گَل بوت اِت، گوں بچکنداں مارا امبازاں زُرت ءُ وش آتک کُت۔ من شُمارا گْوشت باریں ھالاں بہ دے اِت شُما اِنچو وھد کُج ءَ بیتگ اِت، ءُ مروچی شُمارا چونیں گواتے ءَ آؤرتگ؟۔ ناتو ءَ کند اِت ءُ گْوشت: ” مروچی مارا سنگتے ءِ واستا زھیر بوتگ “۔
آ سنگت واجہ ءِ بُنجل اَت ھاھاھاھا ، شے جان شُما اے روچ ءَ ارادھے کُتگ اَت بلے ما نہ زانت کہ شُما چے ارادہ کُتگ۔ ھمے واستا تو ءُ ناتُو جان مارا پہ چیز گِرگ ءَ دُکان ءَ دیم دات۔ سینکل ءِ سامان ءُ دگہ تیل، ما داں بیگاہ ءِ وھد ءَ واتر بوت اِیں ءُ شُما وت ءَ پہ روگ ءَ تیار کُتگ اَت۔ ھما سنگت ءَ گوں ھال ءُ اھوال کُتگ اَت کہ مئے شام ءِ بند ءُ بَست ءَ بہ کن، ما انوں جاھے ءَ روگ ءَ اِیں پد ءَ کا اِیں۔
روچ برکت بوگ ءِ وھد ءَ تیرانی توار ءَ سرجمیں میتگ جکسّینتگ اَت، من زانت کہ شُما کُج ءَ شُتگ اِت۔ ما شُمئے وادریگ اِت اِیں، منی سنگت کوٹور ھما وھد ءَ من ءَ آؤرت ءُ رسینت دیم پہ وتی میتگ ءَ شُت۔ آئی میتگ چہ ما کّمو دیر اَت، آ پمیشکا نہ جَل اِت۔ تھاری ءِ وھد ءَ شُما وتی سینکل ءِ لیٹ بند کُتگ اَت ءُ اَتک اِت، ناتُو ءِ ٹھکانی توار ءَ دیوان وشنود کُتگ اَت۔ ما ءُ شُما ھواری ءَ شام کُت ءُ شُما مارا گْوشت: ” مروچی شپ لوگ ءَ مہ وپس اِت کہ باندا پوج کئیت۔ بیا رویں کوہ ءَ شپی۔۔۔۔۔“۔
من ءُ دگہ سے سنگت شُمئے ھمراھی ءَ اَتکیں گوں۔ یک برے ما ءُ شُما کوھانی بِنداتی ھما ھنکین ءَ داشت، نیٹورک ءَ کمو ھال ءُ اھوال کُت۔ چہ تربت ءَ سنگتے ءَ کلوھے دیم داتگ اَت کہ انوں انوں ھمے دمان ءَ دو ھیلی کاپٹر دیم پہ کولواہ ءِ نیمگ ءَ پیداک اَنت، من شُمارا سنگت ءِ کلوہ پیشداشت ءُ ناتُو ءَ ٹھک ٹھک ءَ کند اِت ءُ گْوشت: ” ارّ اے ھیلی کاپٹر شپ ءَ اوں کاینت“۔
شے جان تو پسّو دات ءُ گْوشت: ” ھمے وڑ تو شپ ءَ کوہ ءَ پہ سِستگ ئے، ھاھاھاھا “۔ شُمئے مزاک ءُ ٹھکاں دیوان وشنود کُتگ اَت، شپ روان اَت۔ زمستانی شپ گیشتر سارت بْوان اَت، دمانے ءَ پَد ھیلیانی توار بوت ءُ آ چہ کوچگ ءِ کِرّ ءَ روڑ ءِ جُپت ءَ روان اِت اَنت۔ ناتُو گیشتر کند اِت ءُ گْوشت: ” اے بزگ وت شپ ءَ نہ زانگ ءَ اَنت ما کُج ءَ بہ رو اِیں، پمیشکا روڑ ءِ اسپیتی گپتگ اِش ءُ روگ ءَ اَنت۔ ھاھاھاھا “۔
شے جانو تو ناتُو ءَ گندئے ھکّل کُت ءُ گْوشت: ” اڑے گنوک تو وَ بس نہ کن ئے، نی بیا رویں بُرز ءَ اے سنگت گون اَنت۔ شپ سارت اِنت جاھے ءَ آرام کنیں “۔
شپ ءَ ما ءُ شُما وت ءَ جاھے ڈکّ اِت، اے شپ باز زیبدار ءُ ماھکانی اَت۔ شے جان گندئے تو من ءَ گْوشت: ” چاھے بہ بیت گُڑا دیوان وشتر بیت، پد ءَ چاہ ءُ دیوان ءِ دگہ لِزّتے “۔
ھما لگوریں سنگت کہ گون اَت گوں آ سکیں چاہ وارے اَت، پمیشکا آئی ءَ تئی اے گپ سک وش بوت۔ آ پاد اَتک کِتلی ءِ شودگ ءَ بوت کہ چاھاں پِر کناں، من چاگل ءِ نیمگ ءَ دست شھار دات کہ سنگت ءَ آپاں دیاں۔ اے وھد ءَ آپ نیست اَت پہ چاہ ءِ واستا، چو آپ ھست اَت بس پہ ورگ ءَ دگہ شُشت ءُ شود ءَ نہ۔ اے آپ چاہ ءَ چہ گیش نہ اِت اَنت، ناتُو ءَ آپ دیست اَنت کہ کم اَنت آ کندگ ءَ بوت ءُ گْوشت ئے ” اڑے آپ نیست“۔
آ سنگت ءَ گُشادی چاگل زُرت ءُ پاد اَتک: ” اڑے آپ ءِ آرگ دیر نہ کنت، من انوں آپ کاراں“۔
ناتُو ءَ پہ ٹھک ءُ بچکند درّائینت: ” ھو! اے پہ چاہ ءِ واستا بہ مِر اِیت آپ کار اِیت”۔
اے دمان ءَ مئیگ ءُ شُمئے ٹھکانی توار ءَ کوہ ءُ تلار جَسکگ ءَ اِت اَنت، آ سنگت ءَ سَواری زُرت ءُ زوت آپ ءِ رند ءَ شُت۔ ما اَنگت ھمائی ءِ گپّ ءَ اِت اِیں کہ آ واتر اَتک، بلے شے جان اے شپ منی ءُ تئی اولی شپ اَت کہ اے وڑ ءَ یکجا اِت اِیں۔ سنگت ءَ چاہ اڈّ کُت ءُ ما ءُ شُما وارت، ناتُو ءَ وپا ءِ گوم ءَ ھال ءُ اھوال کنگی اَت ۔اے وھد ءَ میجر وپا اُرش ءَ پد وت ءَ گوں سنگتاں کوچگ ءِ نمیگ ءَ کَش اِتگ اَت۔ آ چہ شُما گِستا شُتگ اِت اَنت۔ ناتُو ءَ جُست کُت: ” کُجام کوہ ءِ سر ءَ نیٹورک بیت، من ءَ کارے ھست “۔
اے جاہ ءَ ھِچ جاہ ءَ نیٹورک نیست اَت۔ پمیشکا ناتُو من ءَ گوں سنگت ءَ دیم دات کہ: ” بہ روت اِت نیٹورک ءَ وپا ءَ کلوھے (میسجے) بہ کن اِت باریں آ باندا مارا کُج ءَ لوٹ اِیت“۔
ناتُو ءَ سردی ءَ جتگ اَت ءُ تو ئے شے جان گْوشت: ” اڑے چو مہ رو اِت، بے سامان ءَ شپ ءَ جھل ءَ مہ رو اِت“۔
من ءُ ھما سنگت ءَ یک کلنڈیں گُرکی یے ءُ یک سے تیرے زُرت، ناتُو ءِ چَوٹ پاد ءَ کُت اَنت۔ تو من ءَ کلاگ گپت ءُ گْوشت: ” واہ! تو بی سرمچارے جوڑ بوت ئے ۔دمان ءَ گوں گُرکی ءُ چَوٹاں بوت ئے، ھاھاھاھاھا، بہ روت اِت بلے دیر مہ کن اِت۔ وپا ءَ کلوھے (میسجے) بہ کن اِت ءُ زوت بیا اِت، آئی ءِ پَسو ءِ ودار ءَ مہ کن اِت۔جھل ءَ جاور ھراب اَنت “۔
ما زوت زوت سینکل زُرت ءُ آ سنگت چُوشیں شپ ءِ سپر ءَ پہ ھُدوک اَت، پمیشکا آئی ءَ ھرچ کار بے گْوشگ ءَ کُت۔ شے جان گند ئے تو سنگت کلاگ گپت ءُ گْوشت: ” اڑے گیشتر بے تالیم جنگ والا مردم بہ اَنت، اَنچُوش کہ اے ھاھاھاھاھاھا“۔
” تو اڑے یل کن بزگ بِلے روت ھالے کنت“۔
ناُتو ءَ ترا گْوشت ءُ توار دات کہ ” بیا من ءُ تو وپسیں، جھل ءَ مئے سپاھی وت رو اَنت۔ من ءُ تو اد ءَ دلجم ءَ وابے جن اِیں ۔ھاھاھاھا“۔
من ءُ سنگت ھما دمان ءَ راہ گپت ءُ اتک اِیں نیٹورک ءَ کلوہ (میسج) دیم دات ءُ واتر اَتکیں داں شُما کُڈُکّ ءَ وپتگ اِت۔ آ دوھیں مئے سنگت اَنگت ڈن ءَ آس ءِ کِرّ ءَ مئے ودار ءَ نِشتگ اِت اَنت۔ من اے وھد ءَ شُمارا واب ءَ پاد نہ کُت۔ من ھمے ابدالیں سنگت۔ ھمد ءَ کلاگ گِپت ءُ کمانڈر کمانڈر گْوشت۔ ما سئیں سنگتاں آئی ءَ وتی کمانڈر کُت، ما گْوشت کمانڈر ساھب تو مارا جنگ ءِ رِپک ءُ ھُنراں بہ گْوش گوں تو اے وڑیں کاراں واکپ ئے۔آ گیشتر گَل بْوان اَت، من چار اِت اد ءَ اے وت نہ وپس اَنت شُمئے ھم واب ھراب اِنت۔ من پمیشکا آ زُرت ءُ کور ءَ کمیں جھل زیارت ءِ کُڈُکّ ءَ آؤرت اَنت۔ ما ھمد ءَ وپت اِیں۔
سُھب ءَ مھلہ سنگت ءَ مارا گْوشت بیا رویں شے ءُ ناتُو ءَ پاد کنیں بے وھد بوگ ءَ اِنت۔ ما اَتک ءُ شیر سینکل ءِ گُون ءَ چہ کَش اِت اَنت ءُ چاھے اڑ کُت۔ ترا پاد کُت ءُ آ واجہ اَنگت واب اَت۔ تو کلاگ گپت ” اڑے دپ ءَ ئِے چار چون پچ اِنت، ھاھاھاھا“۔
ناتُو یک چمی ءَ چارگ ءَ اَت۔ ما ءُ شما چاہ ورگ ءَ اِت اِیں۔ تو ناتُو ءَ گْوشت: ” اد ءَ واجہ واب مہ بو۔ زوت پاد ءَ روگی اِنت“۔
تاتُو چَماں کِچیناں پاد اَتک، چاہ ورگ ءَ پد منی ھما دوئیں سنگت پیسر ءَ در اَتک اَنت۔ ما ءُ شُما کمو مھتل کُت ءُ رند ءَ در اَتک اِیں۔ پیر سید ءِ زیارت ءِ کوہ ءَ در کپتیں ھال ءُ اھوال کُت۔ پد ءَ تو ءُ ناتُو ھمد ءَ نِشت ئے ءُ مارا دیم دات کلات ءِ مُوڈ ءَ کہ بہ رو اِت شھید کومی ءِ سینکل ھمود ءَ گسے ءَ ایر اِنت بیار اِت ئِے۔
اے وھد ءَ کومی ءَ ماھے بیتگ اَت کہ آ شھید بیتگ اَت، ءُ دومی نیمگ ءَ ھُنڈا سینکل بند اَت۔ کلات ءِ سر ءَ پوج ءِ بُنجل اَت۔ ما سینکل پہ دُزّی آرگی اَت۔ ما چہ کوھانی بُن ءَ گران گِران ءَ دیم پہ کلات ءَ روگ ءَ اِت اِیں کہ مئے سینکل ءِ تیل کم اِت اَنت۔ ما پہ تیل مان کنگ ءِ واستا ءَ دُکان ءِ نیمگ ءَ روگ ءَ اِت اِیں مارا یکے ءَ توار جت من چَم چِست کُت اَنت پوپوپوپو لشکر اِنت سرجم ءَ مئے نیمگ ءَ پیداک اَنت۔
من سنگت ءِ کوپگ ءَ دست ٹَپ اِت اڑے بہ اوشت مارا مردَک توار ءَ اِنت۔ آئی ءَ سینکل سُست کُت ۔من ءَ سادگیں کلنڈیں موبائلے گون اَت من زوت زوت چہ کیسک ءَ کِش اِت ءُ ۔سینکل ءِ گُون ءِ تہ ءَ دور دات۔مارا پَٹ ءُ پول ءَ لَگ اِت۔ منی موبائل ءِ دوشگیں میسج اَنگت مان اَت ھما سنگت ءَ چہ تربت ءَ ھیلیانی ھال مارا داتگ اَت، بلے منی سِم لاک ءِ کُبل ءِ سر ءَ اَت شُکر کہ اے دمان ءَ منی موبائل من گُون ءَ دور داتگ اَت آئی ءِ بیٹری سُر اِتگ اَت ءُ بند بیتگ اَت۔
منی موبائل ءِ پَچ کنگ ءَ گوں لاک دیم ءَ اَتک ۔من ءَ دات ئِے کہ: ” یہ موبائل لاک ہے، اس کا لائک کھولو “۔
من آ گْوشت: ” سر! یہ سِم کوڈ ہے، میرے سے نہیں ہوگا۔ ہم ڈنڈار جا رہے ہیں سائیکل بنانے کیلئے، اور اس کا لاک بھی کھولیںنگے“۔
پد آئی ءَ لَٹ کَشان ءَ وتی ھمراھی ءَ زُرت سرجمیں میتگ ءِ گس پَٹان ءُ چاراں کُت اَنت۔ ما سُھب ءِ مردم اِت اِیں آئی ءَ مارا ادار یک ءَ یل دات ءُ واتر وتی بُنجل ءَ شُت۔ من سنگت باز مِنت کُت کہ بیا رویں ءُ نی واتر نہ بہ اِیں، گنتر پوج مئے سر ءَ شَک کنت۔ من دروگ بستگ کہ ما ڈنڈار ءَ روگ ءَ اِیں سینکل ءِ شر کنگ ءَ، بلے سنگت ءَ جواب دات کہ نی بے وھد اِنت۔ما لَٹ ھم الکاپ ءَ وارتگ اَت۔ چَم روچ ءَ داتگ اِت اَنت، پمیشکا ما واتر اَتک اِیں ۔داں شُما ھما جاہ ءَ مئے ودار ءَ اِت ئے۔
شُما مئے سر ءَ زھر گپت ءُ گْوشت: ” انچو دیر کُتگ شُما یار، بلے شُما چو نہ زان اِت کہ اے بزّگاں لٹّ وارتگ، ھاھاھاھا۔ ما اے کسّہ گوں شُما کُت اَنت، شُما آ سینکل ءِ گپ بے ھال کُت ءُ مئے سلامتی آیگ ءَ شُکرے گِپت۔
اے روچ ما ءُ شُما ھمد ءَ گْوازینت ۔شپ ءَ شُما پہ وت شُت اِت ءُ ما پہ وت۔
شے جان!
منی ءُ تئی آشنائی ءِ اولی بندات چہ ھمد ءَ بوت، پد ءَ تو ءُ ناتُو دائم سنگت اِت۔ داں ناتُو نمیران بوت ءُ تو تھنا بوت ئِے ۔من ھم وھد ءِ ھمراھی ءَ چہ شُما گِستا بوت آں، بلے تئی نمیرانی ءِ ھال اَتک پہ من زمین ءُ آزمان یک بوت اَنت۔
شے جان!
من شُمئے مھروانی ءِ کِسہ ءَ کُت نہ کناں، شُما گوں وتی مھروانی ءَ سرجمیں راج ءِ دیم ءَ وت پدّر اِت۔ اگاں کسے ءَ گوں شُما ڈیک داتگ، آ شُمئے مھرانی تہ ءَ الم بندیگ بیتگ ءُ پہ شُمئے گندُک ءَ تَلوس اِتگ۔ شُمئے کاروان رھادگ ءُ شُمابپہ دائمی زندگ اِت۔
