گُلزمین ءِ شے(شھید زریپ پنّام ء شے جان )

نبشتہ کار: سِھری گُل کولوائی

گْلزمین ءِ تِلائیں گوناپ گوں ھوناں میچل اِنت، مردم ءَ را انچو سما بیت کہ دودِر ءِ سیاہ چکّیں ڈنّ گوں ھِنّیاں مینتگ۔ ءُ چر اے رِتکّگیں ھوناں وشبوھے آتار ءُ سرجمیں کولواہ شات ءُ وژدِلی ءِ سُروز ءَ ساز اِنت ، مچّ ءُ درچکانی تاکاں کَوش دل ءِ میل ءَ لیلو دَیگ ءَ اِت اِنت۔ جمبر گوں آزمان ءَ بچکندگ ءَ اِنت، بلے ابیتکی انگت میلانک ءُ یاتے کسّہ کنگ ءَ اِنت۔ اے کسّہ ءِ نمیرانیں کارِست مھروانیں زریپ جان اِنت کہ ھر وھد ءَ آئی دپ چہ کندگ ءَ پُر اَت۔

اگاں کسے گوں وتی اڑ ءُ جنجلاں سک گمیگ اَت ، پہ ناگتی گوں شے جان ءَ ڈیکّے بہ وارتیں چہ دنیا ءِ ھمُک رنج ءُ گماں آجو بوت۔ پرچا کہ شے جان وش تبیں اِنسان ءُ راجی جنگولے اَت، پمیشکا مھروانی آئی ھاسیں سِپت اَت۔ ھمے داب ءَ شے جان پہ ماتیں گُلزمین ءَ چو شے مرید ءَ گنوک ءُ شیدا اَت ، ءُ ھر وھد ءَ سپر ءِ تہ ءَ اَت۔ برے بالگتر ءُ کیلکور ، ءُ برے ماں گلیں مشکے ءَ پہ زمین ءِ رکّنیگ ءَ جنگ ءَ اَت۔

اے راجی جنگول ءَ وتی بزگی ، بے وسی، گُژن ءُ تُنّ ھچبر نہ چار اِت ، بلکیں مدام چو نرمزاریں سرمچار ءَ وتی راجی جُھد ءُ آجوئی ءِ جنگ ءَ گُلائیش ءُ بدواہ ءِ سر ءَ تیر گْوارگ ءَ اَت۔ زریپ پنّام ء شے جان بھشتیں کولواہ ءِ ھما جنگولیں بچّ اَت کہ ماتیں سرڈگار ءِ مھر ءَ سر گنوک اَت، ھمے مھر ءِ مھروان ءَ وتی سر ببا دات بلے سر جھل نہ کُت۔
ھمے وھد ءَ کولواہ ءِ تہ ءَ بازیں اڑ ءُ جنجال بوتگ اَنت ، یکّے دُژمن ءِ مردمانی سر ءَ مجگی ءُ جسمانی آزار بہ بَہ اَنت یا ھما ھمبلانی دْروھگ کہ آیاں گُلزمین پاسپانی ءِ سوگِند وارتگ اَت ، بلے شے جان اے نگیگیں جاوراں پْروش نہ دات ءُ آ گوں وتی ڈگار ءِ مھراں مھروان بوت۔

ھمے رنگ ءَ شے جان کُجام وھد ءَ گوں سنگتاں ڈیک وارت گُڑا آئی سنگتاناں دِلبڈّی دات ءُ گْوشت: ” سنگتاں جنگ ءِ تہ ءَ چو بیت کہ باز رند ءَ تئی ھما دوستیں ھمراہ ترا دْرہ اَنت ، یا کہ دُژمن تئی مھلوک ءَ بزّگ پہ کنت کہ من ترا پْروش بہ دیاں، بلے ھچ وڑ ءَ پہ وتی ماتیں سرڑگار ءِ رکّنیگ ءَ چک ءُ پد مہ بہ اِت“۔

شے جان!
تئی رِتکّگیں ھونانی مُزّ گُلزمین ءِ آجوئی اِنت، ناں کہ تئی ھون شموشگ ءُ بے ھیال کنگ بہ اَنت ، بلکیں گوں تئی ھوناں سرڈگار وت ءَ سنگار اِیت ءُ بانور کنت۔ اے شمئے شھیدانی داتگیں ھونانی برورد اِنت کہ مرچی سرجمیں کولواہ ءَ ھمُک کسانیں زھگ شُمئے سر ءَ پھر بند اِیت ءُ نام ءَ پہ شان ءُ شرپ گیت۔
شے جان!
اے گپّ ءَ جزماں کہ تئی تُوپک زنگ نہ بیت ، اگاں یک بھادُریں ملنگے شھید بیت دِگہ ھزاراں ملنگیں بھادُر ودی بیت ءُ اے تُوپک ءَ ماں کُوپگ ءَ کنت۔ من اے گپّ ءَ دلجماں کہ شے ءَ وتی وڑیں ھزاراں شے ودی کُرتگ کہ آ اے جوریں دُژمن ءَ گوں راھے رو اَنت، ءُ تو پہ مُجّتی نمیران ئِے￸ ھمبل۔