نبشتہ کار: ارزی بلوچ
زندگی روچ پہ روچ روچ انسان ءِ واستا گران تِر بوَگ ءَ اِنت۔ بلے پد ءَ ھم ھر ھساب ءَ گْوازینگی اِنت مردم زندگ بوَگ ءِ ھاتر ءَ روچے ھزاراں نیمون شوھاز اِیت۔
بلے چوشیں ھم کارست مئے چمانی دیم ءَ ھزار کئیت ءُ چو کوہ ءَ اُوشت اِیت کہ آیاں زندگی ءِ مکسد بدل کُتگ زندگ بوَگ ءِ ھما راز در گپتگ کہ پہ آیاں زندگ بوَگ ءَ دگے زاتی نیمون درکار نہ اِنت۔
جلال پنّام ءِ لشکر ھمے لڑ ءِ کارستے اَت کہ آئی ءَ زندگی ءِ منسب بدل کتگ اَت، بہ گندئے باز مردم ءِ گْور ءَ زندگی شپ ءُ روچانی نام اِنت، بلے باز ءِ گور ءَ زندگی مجبوری یے نام اِنت۔ چوشیں مردم ھم ھست کہ زندگی ءَ یک امانتے سرپد بہ اَنت، اِشی ءَ پہ پھر ءُ شرپ پد ءَ زمین ءِ میار کن اَنت۔ ھمے وڑ ءَ جلال ءِ لشکر وتی نام ءِ وڑ ءَ لشکرے اَت۔ جلال ءِ جھد ءِ بابت ءَ پمن ءَ نبیسّگ ءِ دَرور ھمے پیم اِنت ، چوش کہ گوات ءِ سر ءَ بے شیشگیں کندیلے ءِ روک کنگ۔
ھمایاں کہ پہ وت ءَ اِد ءَ یک دمانے ھم زندگی نہ کُتگ، گُارا مئے کجام ساھت، کجام دمان، کجام کجام روچ آیانی وامدار نہ اِنت؟ وامدار بوَگ ھم نگیگیں بیماری یے ، مردم نہ وامے دات کنت نا دیم ءَ کپت کنت، بلے پد ءَ ھم وت دل ءَ میر اِنت۔ رِتکگیں ھونانی سپر تھنا کتابانی تہ ءَ وش اِنت، بلے اے راہ ءَ گْوزگ ھمے وڑ اِنت چوش کہ پْرشتگیں کانچانی سر ءَ شپادیں پاد ءِ ایر کنگ۔
جلال مردم نہ زانت پرتو چے بہ نویس اِیت، تو چہ اے کسّہ ءُ داستاناں چہ وت یک مستریں کسّویے ئِے۔ تو مَرگ ءُ زند ءِ نیام ءِ ھما راھی ئیں مساپر اَت ئِے کہ تئی گْور ءَ زمین ءَ ابید دگہ ھچ نیست اَت۔ مرچی ھم مئے گْور ءَ راجدپتر ءَ ابید دگے ھچ نیست، اے راجدپتر ھم مئے ھوناں سرجم کتگ ءُ پھاز اِتگ۔ تو ھما ابدمانیں کردار ئِے کہ منی کسّھاں گوں پیم نہ بہ ئِے، بلکیں تو یک راستی یے ءِ راستی۔
من ترا گُڈّی ءَ ھال دَیگ لوٹاں کہ تئی لیکہ، تئی تُپنگ زنگ نیاں، بلکیں آ گوں تئی دیستگیں واباں سبزان اَنت۔ مئے ایمان اِنت تئی واب سرجم بہ اَنت۔
