نبشتہ کار: نوتک بلوچ
براھیم من یک برے دیست آ مھروانیں سنگتے اَت، ھر کار ءِ تہ پوہ ءُ آشنا اَت۔ چیر جنگی رپک ءُ ھُنراں جْوانیں رنگے ءَ زانتکار ءُ سرپد اَت۔ مروچی آئی جتّائی ءَ ھمُک سنگت پدرد اِنت، اے وھد ءَ کہ من براھیم دیست منی اولی رند اَت کہ سنگتے ءَ گْوشت لھتیں سنگت پیداک اِنت۔ ما کہ اے سنگتانی دْروت ءُ سلام ءَ درکپت اِیں، چریشاں یکّے شھید ناکو براھیم اَت۔ ءُ اے منی اولی رند اَت کہ من گوں اے مھروانیں بنی آدم ءَ دُچار کپگ ءَ اِت آں۔
ھمد ءَ سنگتے ءَ مزاک کُرت کہ ” پُرانیگ ءَ شُما سُھب ءِ واستا جوڑ کنگ اِت مارا گُژن کُشت“۔ دمانے ءَ پد پُرانیگ تیار بوت گُڑا من چاہ زُرت ءُ سنگتاناں دات، ورگ ءُ چرگ ءَ پد دیوان برجم، کندگ ءُ مزاک بندات بوت۔ ما یک ءُ
دو روچ ءَ یکجا اِت اِیں، گُڑا مھروانیں براھیم جان میگزینے چہ کیسگ ءَ کشّ اِت سنگتے ءَ کند اِت ءُ گْوشت: ” یک میگزینے تئی توپک ءِ دپ ءَ یک تئی کیسگ اِنت “، گوں ھمے گپّ ءَ مھروانیں ناکو براھیم ءَ کند اِت ءُ گْوشت: ” اے میگیزین ھمے واستا منی کیسگ ءَ اِنت کہ من ءَ دُژمن پہ دست ءُ گوش مہ بارت “۔
مروچی ناکو ءَ دُژمن ءَ را انچیں سبکّے دات کہ آ وتی ھپت پُُشت ءَ یات کنت، ءُ دُژمن پہ دلجمی زانت کہ دشت بے وارث نہ اِنت۔ دشت ھمّک وھد ءَ یقگی ئیں بچّانی مُھکمیں سنگر اِنت، آ ھر دمان گوں دُژمن ءَ مِڑ اَنت۔
ھمے پیم ءَ مروچی ناکو براھیم جنگ ءِ پِڑ ءَ وتی گْراں کیمتی ئیں سر بکشات ءُ وتی پند آسر کُت، بلے آئی کاروان دیم پہ منزل ءَ رھادگ اِنت۔ وتی اھد سازیں جنگ ءِ کسّہ گوں گُلزمین ءَ نکش کُرت ءُ دیمونی ءِ درس دوبر نوک کُت۔
وھدے من ناکو براھیم ءِ شھیدی ءِ ھال اِش کُرت، گُڑا ھما نِدارگ منی چمّاں سھرا ءُ ناکو براھیم کندگ ءُ مزاک ءَ اَت۔ ھمد ءَ سنگتے اتک ءُ سر بوت، بلے آئی زُبان ءَ ھمے لبز اَت کہ ” ناکو براھیم دشت کھڈان ءِ
جنگ ءَ شھید بوتگ“۔ یک برے ما کُلیں سنگت ھاموش بوتیں کہ یار ناکو بزاں شھید بوت، ءُ اے ساھت ءَ پہ ما ابیتکی ءَ ھر نیمگ ءَ مانشانتگ اَت۔ پرچا کہ یک پگری ءُ جنگی سنگتے ءِ سِدگ سکا گران اِنت، بلے من گْوشاں کہ ناکو تو گُلیں گومازی ءَ ھوار سرجمیں بلوچستان ءِ دمک ءُ در ابیتک کُت اَنت۔
کُلبر ءُ زامران پہ ترا موتک کار اَنت، کُلبر ءِ آ شیپ پہ تئی ودار ءَ تلوس اَنت، بلے مروچی گومازی ءِ دوار تئی سر ءَ پھر بند اِیت کہ منی کُنگُریں پُسّگے پہ گُلزمین ءَ پاسپانی ءَ ندْر ءُ کُربان بوتگ۔ ھمے داب ءَ منی مھروانیں ھمبل ارڈگار پہ تئی وڑیں کُنگریں بچّاں ناز کنت کہ ھردمان جنگانی دیپمان ءُ شُمئے کاروان راھی اِنت۔ شُمئے رتکگیں ھوناں زمین ءِ دشت ءُ کوچگاں چو وشبو ءَ آتار ءُ شُما پہ دائمی ابدمان اِت۔ بہ کَول ء واجہ بشیر بیدار:
” ھونے کہ پہ ھکّ ءَ رِچ اِیت
ھاک ءِ تہ ءَ بیگواہ نہ بیت “
ناکو! تئی رتکگیں ھون دْرپشوکیں بامسارے کار اَنت، پمیشکا شُمئے داتگیں دیمونیاں بلوچستان ءَ کُنڈ کُنڈ ءَ گیر کار اَنت ءُ ناز کن اَنت۔ ناکو ترا نمیرانی مُراد بات، رُکست اَپ ھواریں ناکو جان۔
