نبشتہ کار: سنگت نوتک
زمین ءِ اِشک چہ سُد ءُ سما ءَ بارت، بلے ھما مردم اِشک ءَ سرپد اِنت کہ ھمے وڑ زمین آشکیں رزوان اِنت۔ آ زمین ءِ اِشک ءَ مُدامی نمیران بوت، آ یک ناوانندگیں مردمے اَت بلے سنچ ءُ زانت چہ وانندگ ءَ ھم دیماتِر اَت۔
یک روچے اناگت ءَ چاراں نوکیں نمبرے ءَ من وٹس اِیپ کلوہ (مسیج) کُرت، سلام ءُ دْروت ءَ پد ءَ من نمبر ءَ پجّارگ ءَ نہ اِتاں، گُڑا من گْوشت کہ وتی پجّار ءَ بہ کن پُل جان کہ من ترا زانگ ءَ نہ آں؟ گُڑا آئی وتی پجّار کُرت۔ چہ پجّار ءِ زانگ ءَ پد گوں یکّے دومی ءَ دْروت ءُ دْراھباتی بوتیں۔
پد ءَ ھالے کُرت کہ کُجا ئِے گوں تو دوچار کپگ لوٹاں، بلے بد بھتی ھمیش اَت کہ من سپرے ءَ درکپتگ اِت آں۔ من گْوشت کہ زندگ بئیں جگر الم دُچار کپیں، بلے وٹس اِیپ ءَ ھال بوتگ اَت۔ آ یک مھروانیں سنگتے اَت، آ پہ بلوچی لبزانک ءَ بے کساس ھُدوکناک اَت۔ ھر وھد ءَ کہ گْوشتے منی واستا پی ٖ ڈی ایپ کتاب روان دئے کہ من ءَ بلوچی ءَ شائِری ءِ شوک اِنت، گُڑا من کتاب دیم دات ءُ گْوشت جُھد بہ کن اے کتاب ءَ بہ وان گُڑا شائِری ءَ جوان سَرپد بہ ئِے۔
ھمے وڑ ءَ یک روچے من ءَ کار کپت گڑا من کلوہ (مسج) کُرت، بلے لین ءَ نہ اَت۔ چیزے روچ ءَ پد من ءَ سنگتے ءَ ھال دات کہ رزوان سپرے درکپتگ ءُ چہ میتگ ءَ گار اِنت، ھچ وڑیں چِڑکّہ، بْرمش ءُ توار نیست۔ گُڑا ھمے وھد ءِ تہ ءَ من چہ دامگ ءَ چٹ گار ءُ
وتی زندگی ءِ سپر ءَ مانگیشّ اِتگ اِت آں۔ یک روچے چہ زمہ دار ءَ موکل گپت ءُ دامگ ءَ شُتاں، لھتیں توار بنداں بلے اے توار بنداں دیر گْوستگ اَت۔ اے توار بندانی گُوشدارگ ءَ پد گُڑا اے روچ ءَ سکا گل بوتاں، ءُ اے کسانیں وھد ءِ میان ءَ مئے ھال اھوال برجاہ اَت۔
یک روچے من مزاک کُرت ءُ گْوشت تو مروچاں مارا شموشتگ، گُڑا بچکندگے جت ءُ گْوشت ئِے: ” اِنّا جگر! من ترا کدی شموشتگ؟ گوں وت ءَ دزگٹّاں مرچاں، ھاھاھاھاھا“۔
ھاں! چُوش بہ گّوش یار، پد ءَ گُڑا ما یکّے دومی ءَ را رُکست کُت ءُ گْوشت کہ ھوار اِیں، نوں روچ ایربُکان اِنت۔
ھمے وڑ ءَ وھد جُنزان اَت، ما سپرے درکپت اِیں ءُ مئے سپر دور اَت، ما داں چار کلاک ءَ یک پیم ءَ پند بُرّ اِت دانکہ آپسرے ءَ وت ءَ سر کُرت۔ اے روچ سُھب بوت ءُ چاھے وارت، سنگتے نیٹورک ءَ شُت ءُ دمانے ءَ پد اتک۔ سنگت ءَ را جُست کُت دامگ ءَ چے ھال اھوال اِنت، گُڑا سنگت ءَ درّائینت کہ بیلہ ءَ ھیروپ آپریشن مجید برگیڈ ءِ سنگتاں بندات کُرتگ، لشکر ءِ بازیں کارمندے مُردار بوتگ ءُ جنگ انگت برجاہ اِنت۔
پد ءَ منی دپ ءَ دراتک سد سلام شُمارا نتُرسیں کنگراں! سوبین بات اِت۔ گُڑا پد ءَ شپ بوت ءُ من جیڑگے بنا کُت کہ اے ورنا کُجام ماتانی تاسُپیں بچّ اَنت پہ دل ءُ جان مرگ ءَ امباز کن اَنت۔ اے شپ ءَ من وڑ وڑ ءَ جیڑگ اِتاں، سُھب ءِ سر ءَ منی اِرادہ اَت کہ دامگ ءَ رواں نوکیں ھال اھوالے چہ چاگردی رسانکدر ءَ گراں، بلے روچ ءَ نیٹورک نیست اَت۔
دومی وار ءَ دگہ سنگتے پہ دامگ ءَ رپت، دیراں پد اتک من سنگت جُست کُرت ھال کن پُل دامگ ھست اَت؟ آئی ءَ پسو دات ءُ گْوشت ”ھو “، گُڑا من سنگت ءِ گوانکو پچ گپتّ ءُ وتی ھساب ءَ ھالانی وانگ یک پہ یک ءَ بندات کُت۔ وھدے رزوان جان تئی نام اتک، گُڑا من یک برے ھُشک ءُ ھیران بوت آں۔ لُنٹاں تلکاری یے بست، بلے پد ءَ مردم ھمے جیڑ اِیت کہ جنگ اِنت۔ اِد ءَ مارا کُلاں دیمونی دیگی ءُ اے جنگ منزل ءَ
سر کنگی اِنت، ھما رِزوان کہ آئی وتی زر ءِ زبْیائی دیستگ اَت، آئی وتی گّلامی دیستگ، گُڑا آئی ءَ اے چیز برداشت نہ بوت ءُ مروچی جندندری بوت۔
پمیشکا مروچی بلوچستان ءِ ھر دمک ءُ در پھر بند اِیت پہ شُمئے وڑیں تنگوئیں بچّاں کہ وت ءَ پہ راج ءُ رِوژنائیں باندات ءِ ھاتر ءَ وتارا کُربان کنگ ءَ اَنت۔ ءُ گْوادر ءِ مسکیں زمین ءُ پانوان ءِ بھشتیں مُوسم پھر بند اَنت پہ ترا، جندندریں ھمّل مومن گوں بچکنداں گْوش اِیت: ” منی تُوپک نہ کپتگ، منی تُوپک ءَ منی ھنکین ءِ ورنایاں چِست کُرتگ ءُ پد ءَ گوں دُژمن ءَ مِڑگ ءَ اَنت۔ تئی اے وشبوئیں ھون مسکیں زمین سنیگار اِت ءُ پَش کپتگیں کار مئے وڑیں نابود ءِ سرا دات ءُ شُت اِت، رُکست اپ ھواریں سنگت، پد ءَ دُچار کپ اِیں۔
