نبشتہ کار: شھناز بلوچ
زُلم ءُ زوراکی، نااِنساپی کُل وتی زوراں جن اَنت گُڈّی ءَ اَمن ءُ اِنساپ ءِ سوب بیت۔ چہ بلوچ ءِ نیمگ ءَ ھمے کلوہ ءَ پاکستان ءُ پنجاپی ءَ دیگ لوٹاں کہ تو بلوچ ءَ کُجام رنگ ءَ تُرسینے ءُ کُجام وڑ ءَ وتی داشتگیں دلّار ءُ وتی دست ءِ ٹپ اِتگیں مُلا (ھما کہ اسلام ءِ منوگریں مُلا اَنت آ پاکستان ءَ شر سرپد اَنت چیزے زر پرست ھست کہ پاکستان ءِ لشکر ءَ پہ وتی ھاتر ءَ جوڑ کُرتگ اَنت اسلام ءِ نام ءَ گِر اَنت) کہ اسٹیبلشمنٹ ءِ کُٹ ءَ نِشتگ اَنت ءُ وتارا مسلمان گْوش اَنت۔ اِسلام ءِ نام ءَ گِر اَنت ءُ بلوچ ءِ بگیری ءَ جنگ ءِ پتوا ءَ دئے اَنت کہ ھرچ وڑ ءَ پاکستان ءِ زورگپتی ءَ بلوچستان ءِ سر ءَ مُھکم کنگ لوٹ اَنت۔
یک نیمگے ءَ اتکگاں مئے کماشاں گْوش اَنت کہ وتی زھگ ءُ زالبولاں چہ گس ءَ ڈنّ ءَ در آھگ ءِ موکل مہ دئے اِت گناہ گار بِہ اِت۔ اے ھم ما سرپد اِیں، پرچا کہ بدواہ لوٹ اِیت بلوچستان ءِ تہ ءَ بلوچ زالبُول مہ وان اَنت ءُ مہ زان اَنت۔ اگاں بلوچستان ءِ تہ ءَ زالبول ءُ
زھگ بہ وان اَنت زانشت ءَ در بہ بر اَنت آ وتی ھکّ ءِ بابت ءَ سرپد بہ اَنت۔
دومی نیمگ ءَ وھدے کہ مئے ھما بلوچاں کہ آ وتی کوہ ءُ کھچرانی سر ءَ مال ءُ دلوتانی ھاتر ءَ نِشتگ ءُ گوں وتی مال ءُ دلوتاں دلگوش اِت اَنت، بلے ھمے پنجاپی ئیں لشکر ءَ پد ءَ مئے ھما کوہ ءِ بلوچاناں زوراکی ءِ نشانگ کرت ءُ چہ کوھاں در کرت اَنت ءُ دمگ ءَ آؤرت اَنت ءُ نندارینت اَنت کہ شُما اُود ءَ سرمچار بِہ اِت یا کہ سرمچاراں کُمک کن اِت، بلے وھدے دمگ ءَ ھما کوہ ءِ مردم کاینت ءُ نند اَنت ھمد ءَ چہ شرّی ءَ سرپد ءُ پوہ بہ اَنت کہ مئے بلوچ راج ءِ ھکّ جنگ بوگ اِنت۔ ھمے دمگ ءَ آیانی کسان کسانیں چُک پاکستان ءِ نام گِپتیں وانگ جاھانی نیمگ ءَ پہ وانگ ءَ رو اَنت ءُ ھمے چُک مرچی سرپد اَنت کہ اے پاکستانی لشکر مئے دُژمن اِنت، ھمے چُک باندا کُل پہ بدواہ ءَ گیش تباھی جوڑ بہ اَنت۔
ھما بے میاریں مردماں کہ ھر سُھب وتی بُنجلاں پیش بوگ ءَ پہ گْوش اِیت، یک نیمگے ءَ پد ءَ ھما بے میاریں بزگر ءُ شریکاں آیانی زمینانی سر ءَ جنت ءُ شھید کنت۔ وھدے ھما ورنا کہ پہ وانگ ءَ رو اَنت پد ءَ واتر
وتی گس ءَ سر نہ بہ اَنت کہ پنجاپی ئیں لشکر ءُ آئی چیریں ادراھانی کارمند آیاں آوار جن اَنت ءُ وتی آزار جاھاں آیاں بند کن اَنت ءُ آزار دئے اَنت۔ ھما زھگ ءُ براتانی ھاتر ءَ وھدے آیانی مات ءُ گوھار یا کست ءِ لوگبانُک پہ وتی مردماں دگانی سر ءَ کپ اَنت،
نندانک ءَ نِند اَنت ءُ اوگام جن اَنت پاکستان ءِ لشکر کئیت آیانی گُشان ءَ چِک اِیت ءُ آیاں لٹّ ءُ کُٹّ کنت، ارسی گیس جنت ءُ آیانی سر ءَ وڑ وڑیں زوراکی کنت۔
تئی پنجاپی ئیں لشکر ھرچ رنگ ءَ بلوچ راج ءَ تُرسینگ ءِ جُھد کنگ ءَ اِنت، بلے تئی اے کُلیں پندل بلوچ ءَ بے سوب کُرتگ اَنت۔ مئے مات ءُ گْوھارانی دیم ءَ آیانی بچانی لاش چگل دیگ بوتگ اَنت، بلے پد ءَ ھم مئے شیرزالین مات ءُ گْوھار وتی جُھد ءِ تہ ءَ مھکم اَنت ءُ دُژمن ءِ دیم ءَ اُوشتاتگ اَنت۔ مئے ءُ برات ءُ پِت ھمے پسّو ءَ دئے اَنت کہ مئے لاشاں چگل داتگ ءُ انگت چگل بہ دئے، بلے تئی گلامی ءِ دیم ءَ ما سر جھل نہ کُرتگ ءُ نہ کن اِیں ءُ پنجاب ءِ دست ءَ بلوچستان ءِ گلامی ءَ نہ منّ اِیں۔
من پنجاپ ءَ ھمے گْوشگ لوٹ آں کہ بلوچ وھدے چہ لاش ءِ چگل دیگ نہ تُرس اِت گُڑا آ ھچ وڑیں زوراکی ءَ پُشت نہ کنز اِیت، بلکیں آ گیشتر گھگیری کنت ءُ چہ ھمے گھگیری ءَ گیش مھکم بہ اَنت۔ ما ترا ھمے گْوشگ لوٹاں کہ اے بلوچ راج اِنت بلکیں بنگالی نہ اِنت کہ وتی سر ءَ بوتگیں زوراکی ءَ بے ھال کنت۔
