نبشتہ کار: میرک بلوچ
مرچی باریں چینچو وھد گْوستگ کہ من تو یکّے دومی ءَ گوں نزیک، یکّے دومی ءَ باریں چینچو مھر داتگ ءُ باریں چینکس رند ءَ زھر بُوتگیں ءُ پدا وش بوتگیں۔ برے انچو ھمگرنچ بوتگیں کہ یکّے ءَ بہ دیستیں گْوش ئے اِیشاں چہ مھروان تریں دوست جھان ءَ نیست ءُ برے انچوش زھر بوتگیں داں چینچو وھد ءَ یکّے دومی ءِ آواز ھم نہ اِش کُتگ۔
اے نبشتانکے نہ اِنت، بلکیں یک جُستے ءُ من ترا جُست کنگ ءَ آں کہ وھدے من وتی ھکّ ءَ ادا کناں ءُ اے جھان ءَ ترا ھوار یل کناں ءُ رواں تو من ءَ یات کن ئے ناں؟ تو من ءَ گیر کارے ناں؟ تو منا وتی بچکندگاں، وتی وشّی ءُ وتی گرانیں ساھتاں ھوار کن ئے ناں؟ تو من ءَ گیر کار ئے ءُ پہ من گریوئے ناں؟
چوناھا و تو نہ زان ئے کہ من چی کنگ ءَ آں، کجام جاورانی توکا ءُ چی ءِ لوٹوک آں۔ منی ساہ گم مہ کن کہ من راجی جُنز ءَ ھوار ءُ وتی کار ءِ بھر ءَ کنگ ءَ آں، تو بلکیں جیڑے کہ من گنوک تبیں مردُمے آں، تو بلکیں جیڑے کہ منی زندگی پہ وشھالی گوْزگ ءَ اِنت، تو بلکیں جیڑے کہ من پہ وتی زات ءِ واستا زندگ آں، بلے اِنّا!
ساہ اے زات من دیر اِنت کُشتگ، کَل کُتگ ءُ وتی ساہ ءَ ھوار وتی زند ءِ وشّی ءُ وتی ھمُک شے جُھد ءِ آجوئی ءَ داتگ ءُ بکشاتگ ءُ منی چم بند ءُ پچ باں گُڑا بس پہ جُھد ءَ ابید جھد ءَ من دگہ ھچ چیز ءِ بارو ءَ نہ جیڑ آں۔
من و مُدام ملکموت ءِ ودار ءَ نشتگاں کہ کد بئیت ءُ من ءَ امباز بہ کنت، وھدے کہ من سپر ءَ در کایاں گُڑا منی لُنٹانی سر ءَ یک بچکندے ودّ اِیت ءُ من جیڑاں کہ بلکیں اے رندی من گوں ملکموت ءَ گُلائش باں، بلے کار چہ منی واھشت ءَ گیش ھژدری اَنت کہ کار کنگی اَنت۔ جھد ءِ ھمُک کار، ھمُک زمہ واری کہ دیگ بیت آ سرجم کنگی اَنت، پمیشکا ملکموت ھم منی نیمگ ءَ نہ اِنت زان ءَ؟
منی جگر!
وھدے من رپتاں من ءَ گیر بیار، من ءَ پراموش مہ کن، اگاں کبرستان ءَ کائے داں منی کبر ءِ سر ءَ ساھتے بہ نِند ءُ گوں من تران بہ کن کہ من ءَ تئی گپ ءُ کندگ سک وش بہ اَنت، من و تئی نام ءَ اِد ءَ نبشتہ کُت نہ کناں، بلے اُمید کناں کہ اے نبشتانک وھدے تئی دیم ءَ کپ ایت۔ اگاں انوں ناں، گُڑا منی مرگ ءَ پد تو پھم ئے کہ اے من پہ ترا نبشتہ کُتگ۔
