نمدی یے پہ شھیدیں سر مھروان جان ءَ

نبشتہ کار: مھرُل

اُمیت کن آں کہ تو منی نمدی ءِ ودار ءَ ئے ءُ ھمے جیڑگ ءَ ئے کہ منی مھرُک ءِ نمدی پہ من کدی کیت ءُ سر بیت بلے من چہ بازیں دزگٹیانی سوب ءَ پہ ترا نمدی یے ھم نبشتہ کُت نہ کتگ بلے مرچی انچُش تئی یات پیداک اَت کہ سک لاچار بوت آں کہ پہ ترا نمدی یے نبشتہ بہ کن آں، مھرُل گپے زان ئے ؟مرچی تو من ءَ سک گیر پیداک ئے مرچی ناں بلکیں ھما اِنت کہ تو اچ من گسر بوتگ ئے من ءَ سک تئی یات کیت نزاناں تئی چونیں مھر اَنت کہ من ءَ چہ تئی گیر آرگ ءَ لاچار کن اَنت من ءَ تئی سرجمیں گپ ءُ کندگ ءُ دیوان ءُ تران درست یک یک ءَ یات کاینت برے برے کہ تئی بے ھیال کنگ ءِ واستا وت ءَ گوں زند ءِ کاراں دزگٹ کن آن ءُ برے گوں مھروانیں برات ءُ گھاراں دیوان کن آں داں کہ چہ تو ساھتے بے ھیال بہ بہ آں بلے بژن ایش اِنت کہ من گوں ھرکس ءَ دیوان کن آں دل گش اِیت بس گوں آیاں تئی گپاں بہ کن آں منی ءُ تئی زند ءِ کسہ ءَ بیار کہ ما یکجاہ چوں زند گوازینتگ ءُ پد ءَ مرچی من ءَ تئی ھما گپ گیشتر گیر کاینت کہ تو چہ کوہ ءَ اتکگ ئے ءُ درستاں پیسر من ءَ توار کُتگ کہ اما آپے بیار من تنگ آں من کہ ترا آپ داتگ گڑا تو گشتگ چاہ ءَ نوکر کار اِیت گنوک من گشتگ لالا جان تو دانکہ جان ءَ شود من پہ تو چاہ کار آں وھدیکہ تو من ءَ توار کُتگ اما من ھما ساھت ءَ وت ءَ پہ تو ساڑی کُتگ داں کہ منی لالا منی ودار ءَ مہ کنت باریں شدیک اِنت یا کہ تنیگ اِنت ءُ وھدیکہ تو پہ روگ ءَ سر گپتگ ئے تو من ءَ توار کُتگ کہ منی مات منی کلیگ ءَ پُر کن کہ من روگ ءَ آں باور کن من تئی کلیگ ءِ پُر کنگ ءَ شُتگ آں گریوان بوتگ آں داں کہ تئی کلیگ پُر کُتگ ءُ تئی نان بستگ ءُ ترا داتگ اَنت ءُ تو راہ گپتگ ئے داں چنچو دیر ءَ من ھمے جاگہ ءَ نشتگ ءُ گریتگ کہ تو رو ئے من ءَ ھچ وش نہ بیت بلے من وت ءَ امّا ءِ دیم ءَ کدی ھم زاھر نہ کُتگ کہ من گریوگ ءَ آں پرچا کہ تو وت بے من ءَ یک ساھتے نہ بوتگ ئے اگاں آ وھد ءَ تو من ءَ گریوگ ءَ بہ دیستیں، تو شُت نہ کُتگ اَت ءُ امّا ءَ من ءَ بہ دیستیں گُڑا من ءَ ھبر ئِے داتگ اَت کہ وتی لالا ءَ گریوگ رند ءَ مہ دے بلے وھدیکہ مئے لڈّگ ءِ وھد اَت ءُ منی ءُ تئی گند ءُ نند ءِ گڈّی شپ اَت من ءَ یات اِنت تو اولی رند ءَ منی دست گپت اَنت ءُ من ءَ رکست کُت کمو رند پد ءَ اَتک ئے منی دست گپت اَنت ءُ گشت اما نو پکّا وش اِنت سیمی رند ءَ پد ءَ اتک ئے منی دست گپت اَنت ءُ وتی دست منی سر ءَ ایر کُت کہ منی امُو نو پکا پکا وش اِنت تئی اے رند ءِ رکست کنگ ءَ گوں من انچیں پریاتے کُت درست ھیران بوت اَنت کہ ایشی ءَ چون بوت تو من ءَ گلائیش کُت ءُ گشت امو زاناں تو گنوک ئے تو بس کیچ ءَ روگ ءَ ئے ھر وھدے کہ ترا پہ من زھیر بوت من ءَ پونے بہ کن من تئی چارگ ءَ کایان ءُ،، داں دیراں ھمد ءَ نشت ءُ من ءَ باز سوج ءُ سر کُت ءُ پد ءَ گوں وتی ھمراھاں رھادگ بوت ئے وھدیکہ تو منزل ءَ سر بوت ئے گُڑا منی ناکوزتک ءِ گوانکو ءَ چہ کلو کُت کہ منی امو انگت گریوگ ءَ اِنت اگاں انا منی ناکو زتک ءَ گشت انا نو وَ نشتگ ءُ تامر چارگ ءَ اِنت بلے ترا ھچ باور نہ بوت اَنت آئی ءِ گپ تو منی جند ءِ گوانکو ءَ چہ پون کُت ءُ گوں من ءَ داں دیراں گپ کُت ءُ گڈ سر ءَ بس ھمے گشت امو نو گوانکو ءَ بند کن ءُ بہ وپس گاراں من ھم گوانکو بند کُت ءُ وپت آں بلے سجھیں شپ منی ھیال بس گوں ترا اَت کہ مئے روگ ءَ چہ پد باریں تو چون بہ ئے کے تئی پُچاں شود اِیت کے ترا ورگ دنت گِند ئے تو مُدام گشتگ اَت کہ من مھرُک نام ھمے واستا اما کُتگ کہ منی امّا ءَ چہ گیش پہ من پگر کنت منی سرجمیں کارانی کنوک اِنت وھدیکہ ترا کسے ءَ جست کُت کہ ترا مھرُل دوستر بیت یا کہ آ دگہ گھار ءُ گھار زتک تو گشت من ءَ درست دوست بنت بلے مھرُل منی ساہ اِنت ءُ من ءَ چش ساہ ءِ وڑ ءَ دوست بیت مھروان مرچی تئی اے گپ من ءَ یک پہ یک ءَ یات پیداک اَنت بلے گوں کے ءَ کسھاں بیار آں اِد ءَ مردم بس گوشدار اَنت ءُ گنوک لیک اَنت بلے کس نہ زانت کہ مھر کنوکیں مھروانانی جِتائی مردم ءَ سد بر ءَ پروش اِیت ءُ آیانی نہ سگوکیں یات مردم ءَ سرجمیں زندگی ءَ وران کن اَنت مھروان تو من ءَ گشتگ اَت کہ اما اے تئی گم کنگ ءِ اُمر نہ اِنت تو انگت یک کسانیں چکے ئے تو زندگی ءِ نیم ھم نہ وارتگ پہ من ھچ گم مہ کن بلے تو چے ءَ سرپد ئے کہ اے امر ءَ ھم تئی امو ءَ سرجمیں زندگی دیست ءُ تئی گم پہ کسان بوگ ءَ نیل اَنت ھیر گپ باز اَنت ءُ وھد کم اِنت ءُ من اے ھم زان آں کہ منی نمدی پہ تو سر نہ بیت بلے دل گش اِیت کہ تئی سرجمیں گپاں ءُ تئی نہ سگوکیں گماں درشان بہ کن ، گوں ھاوند ءَ ￴دوا منی مھروان پُل بھشت ءَ ￴بات ئے گوں گُلزمین ءِ کُل شھیداں ھوار یکجاہ بات ئے￷۔۔