سکو جان تو اِشتاپ کُت

نبشتہ کار: اکبال ھکیم

دل گْوش اِیت کہ چار دانک نبشہ بہ کناں، بلے ھیال چہ من ھما دیم دور اُوشتاتگ نہ زاناں کہ پہ تو چے نبشتہ بہ کن آں؟
سکو جان من گِلگ نہ کناں کہ تو رپتگ ئے￷، بس من ءَ ￴تو ھمینچو بہ گْوشتیں کہ من چہ تو دور رو آں۔ بلے من ھمے گلگ ءَ ￴کناں کہ چہ روگ ءَ ￴پیسر تو من ءَ ھال بِہ داتیں۔

یار سکو! ترا انچو زوت روگی نہ اَت، ￷اِد ءَ ￴دگہ باز کار پہ تو پش کپتگ۔ اے کار دُراہ ترا کنگی اِت اَنت، بلے تو سک اِشتاپ کُت۔ نہ زاناں تو چی ءَ ￴چو کُت؟ ، بلے ترا چوش کنگی نہ اَت۔
سکو یار! تئی یک گپّے مدام من ءَ ￴یات اِنت، وھدے تو گوں من دُچار کپت ئے￷ ءُ ￶گْوشت: ” تو گُڑا چون کن ئے￷، کائے اِنّا ؟“۔ من ھمے بے زانگ، من گْوشت بلکیں تو مسکرا کن ئے￷۔ بلے دِگہ گپّے تو ھم من ءَ ￴گْوشت: ” اڑے اڑے اکبال من ءَ ￴ءُ ￶ترا سک باز کار کنگی اِنت“۔
بلے سکو پُلّ تو وت وتی کولاں بجّ اِت ئِے￸،￷ من انگت ھما مردم ءُ تو بدل بوت ئِے￸ گند ئِے￸۔ ھما پیسلہ من ءُ ￶تو کُرتگ کہ ما وتی میتگ ءَ ￴وانگجاھے بند اِیں، بلے ھما پیسلہ تو سرجم نہ کُت ءُ دگہ پیسلھے زُرت ءُ ￶شُت ئِے￸۔
نوں من وَ ھیراناں کہ چون بہ کن آں؟ تو پہ وت راھے ￵در گِپت ءُ ￶شُت ئِے￸،￷ ءُ من انگت گوں وتی بے ھاجتیں زند ءِ کاراں گُلائیش۔

سکو جان! بلے چہ تو پد من انچو تھنا، ھنچو کہ یک گْوھارے پہ وتی گاریں برات ءِ شوھاز ءَ ￴در پہ در بِہ بیت۔۔۔۔۔من انچو تئی شوھازگ ءَ ￴در پہ در آں۔ نوں ھما میتگ موتکی اِنت، درچک ھم پہ تو زھیریگ اَنت۔ من تئی وداریگاں کہ تو کد واتر کائِے￸ءُ ￶من ءَ ￴تسلّا دئے۔

سکو جان! بس تو یک برے پد ءَ بیا ءُ گوں من نند ءُ ￶نیادے ￵بہ کن۔ من ءَ پہ تو سک زھیرے کُتگ، نوں تئی شوکیں بچکند ءُ ￶نیاداں پہ دل ءَ سک اُومان بیت۔ من زاناں تو نوں پہ منی ھاتر ءَ ￵واتر نہ کن ئِے￸، ترا دگہ یکے ءِ ￵مھراں گنوک کُتگ۔ بس منی دُوا گوں ھاوند ءَ ￴ھمیش اِنت، داں سد سال ءَ ￴گوں وتی جُھد ءَ زندگ بات ئے￷۔ ￴ارواہ! زندگ بات ئے۔