سرگْوست; بے وپائیں سنگتے ءِ نام ءَ

نبشتہ کار: اِین آر بلوچ

ما چہ میتگ ءَ در اتک اِیں ءُ کراچی ءَ وانگ ءَ شُت اِیں۔ ما ھپت ءُ ھشت سنگت اَت اِیں، بلے من ءُ آ دلدوستیں سنگت اَت اِیں۔ آئی مُدام منی پکر ءُ ھیال داشت، من ءَ وانیت ءُ اِلم ھم دات ئِے￸۔
وھد گاماں دیم ءَ جنان، ما گوں وانگ ءَ دلگوش ءُ گل ءُ شات اَت اِیں کہ یک روچے دو نوکیں سنگت چہ میتگ ءَ پہ وانگ ءَ اَتک۔ چوش کہ مئے وانگی دور سک وش اَت ءُ آیانی آھگ ءَ چہ پد من چار اِت منی ھما سنگت پہ من وتی ساھے ھم بکش اِتگ اَت، بلے آ نوں بدل بْوان اَت۔

لھتیں روچ ءَ پد من چار اِت منی ھما دلدوستیں سنگت کہ پمّن مدام چو سارتیں ساھگے ءَ بوتگ، آ روچ پہ روچ مٹّ بوَگ ءَ اَت۔ منی سلام ءَ ھم اَلیک کنگ ءَ نہ اِنت، ءُ مئے سرپد ءُ بودی ئیں سنگت ھم ھمیش اَت کہ مارا زانت ءُ زانگے شکسات۔ ھمے وڑ ءَ وھد ءِ دیم کِنزگ ءَ ھوار سما کپت کہ آشک تبیں ھمبلے، ءُ من باز آئی ءَ را سرپد کُت گْوشت کہ تو ھرچی کنگ ءَ ئے شر کنگ ءَ نہ ئے، پرچا کہ تو یک نودربرے ءُ بہ وان۔ وتی راج ءَ دیم ءَ بر، وتی میتگ ءِ مُردماں چر اے ازاب ءَ بہ کش، آئی کندگے جت ءُ گوشگ ءَ لگت: ” تو کَے کہ من ءَ چوش گْوش ئے؟“، من پسّہ دات کہ من تئی ھما سنگتاں کہ تو وتی ساہ پمّن بکش اِتگ، بلے ھبراں کار نہ کُرت۔

لھتیں روچ ءِ گْوزگ ءَ پد من ھم آئی گوم ءَ ھبر کنگ یلہ کُت، بلئے مئے وانینوک ھما اَت۔ ما چہ آئی ءَ باز اِلم دربُرتگ اَت، ما مدام شپ ءِ نُھ ءَ بہ گر داں شپ ءِ دہ ءُ نیم ءَ ونت ءُ وانگ چہ رند مسکرا کُت۔

یک روچے ما وانگ اَت اِیں، باز سنگت ءُ ما وت ماں وت نہ اِت اِیں، آئی باز اِلم ءِ دربرگ ءَ وت ءَ ھم بے ھیال کُتگ اَت کہ من کَے آں ءُ چہ کُج ءَ اَتکگ آں؟، ءُ دومی آئی چہ زُبان ءَ بدْیں ھبر کش اِت، بلے من شُمارا گْوشت نہ کن آں۔ آئی اے ھبر دہ ءُ دوازدہ ورنا ءِ دیم ءَ اے ھبر کُت اَنت، ءُ من ھما دمان ءَ چہ اُود ءَ پاد اتک آں ءُ دیم پہ وتی کوٹی ءَ رھادگ بوت آں، بلے اے ھبر من ءَ مُدام یات کاینت کہ وھدے من آئی ءَ وتی چمّانی دیم ءَ گِند آں، بلے آ گوں وتی بد ھبری ءَ انگت بے ھیال نہ بیت۔