نبشتہ کار: مھلب اے ندیم بلوچ
تھاریں کوٹی یے اَت، منی چم بندوک اِت اَنت، بلے آ کوٹی یے نہ اَت بس چار دیوال مک کرتگ اَت، سرئِے گروک ات ، بس یک مردمے ءِ نندگ ءِ جاہ اَت ، پادانی تچک کنگ ءِ جاہ نیست ات ، منی دست مدتے بوتگ ات کہ پُشت ءَ بندوک ات اَنت ، ، من ءَ انچو گمان بوگ ءَ ات کہ من ءَ دست نیست ، پاد اوں منی واب ات اَنت،ھون اش اوشتاتگ ات ءُ منی زبان ھُشک ات، چه تن ءَ نُک گوں نادوک ءَ لچ اِتگ ات، گژن ءِ من ءَ سماہ نہ بوگ ءَ ات ، پرچہ کہ من بلوچے آں ، اے وڑیں گژن من باز دیستگ ات۔
من لپز “زیندان ” چه بندیگانی کھولاں ءُ مھلوک ءِ اوگاماں اِش کتگ ات ،اے اش کنگ ءَ بس یک لپزے ، بلے اشیی ءَ کس پھمت نہ کنت ، من اوں چد و پیسر نہ زانتگ ات ، کہ زیندان ، جهندم انت ، همے دنیا ءَ ساڑی ئیں جهندم کہ انساناں اڈ داتگ ات ءُ ادا بے ھدا آنی بادشاھی ات ، من مدام جیڑ اتگ ات کہ بندیگیں مردم سیاسی کارکن انت ،ھما کہ جتائیں بلوچستانےلوٹ انت ھما انت ، ھماھاں کہ پاکستان مرده باد ءِ اوگام جتگ ھما انت ، ھما کہ کوھاں سرمچار انت ھماھانی کھول ءِ مردم انت۔ بلے اے مناں ، زیندان ءَ ، من یک بے وسیں شوانگےءِ زھگاں، ھمائی پِس سھب ءِ واب ءَ پاد کیت میتگ ءِ دلوتاں بارت چارین ایت ، سوارگ ءَ ھُشکیں نان ءُ پیماز وارت ، میتگ ءِ ملکاں بزگر انت ، ھرچی کہ رس ایت پہ منی وانگ ءَ ھرچ اش کنت ، کہ من په آئی پیری ءِ اسا بہ باں ، وتی مات ءِ سیریں لاپ ءُ وتی آوکیں پدریچ ءَ را زند ءِ ھما آسراتی ءَ بہ دیاں کہ آئی مدّتانی جهد ءِ کٹ ءَ من ءَ دات نہ کرتگ ات ۔ من پرچہ ۔۔؟ اے گپ جیڑگی انت ، من کہ ھورتی ءَ چم شانک دات انت گڑا من ءَ منی مجگ ءِ تہ ءَ پاد اھتگیں جستانی پسہ رس اِت انت ۔ سیاسی کارکن ، پاکستان مرده باد ءِ اوگام جنوک ، جتائیں بلوچستان ءِ لوٹوک ، سرمچارانی کھول ءِ مردم ، نہ۔۔۔!، بہ اے وڑ نہ انت ، ادا بس بلوچ انت ، ھاموش نشتگیں بلوچ ، اوگام ءُ کوکار کنوکیں بلوچ ، کوہ ءِ سرمچار ءُ کوه ءِ شوانگیں بلوچ ، بزگریں بلوچ ، مزوریں بلوچ ، نودربریں بلوچ، ماسٹریں بلوچ ، یک تیوگیں راجے بندیگ کنگ ءُ سگ ءَ چہ ڈنیں آزارانی دیمپان کنگ بوگا انت۔ یک بلاھیں راجے کشگ ءُ دور دیگ بوگ ءَ انت ،من پمشکا بندیگ کنگ بوتگاں کہ اے ریاست لوٹیت کہ یک شوانگے ءِ زھگ شوانگے بہ بیت آ مہوانیت مہ زانت کہ آئی گوستانک چے بوتگ ، زورگر ءِ لوٹ ھمیش انت کہ بلوچ مہزانت کہ آ یک وت واجهیں راجے بوتگ ۔
اے جیڑگاں گوں هوار منی چم بند بوت انت، من واب کپت آں ءُ واب ءَ گنداں ، من وتی میتگ ءِ کش ءِ کوہ ءِ بُن ءِ پیشاں بڈُکے دیستگ ءُ من جهد کنگ ءَ آں کہ من بڈُک ءَ بہ کش آں ، من ءَ اما ءِ اڈ داتگیں شیر ءُ بڈُک باز وش بنت ، بلے منی جھد بے کار ات، من دست شھار دات پہ بڈُک ءَ بلے بڈُک منی دست رس ءَ نہ ات، برز ات، من دست ءَ درنگ دیان اتاں بلے منی جھد بے کار ات اَنت، من ءَ وتی گُل ءِ سرا گرمیں شھماتے ءِ مارشت بوت ، یکے ءَ اھت من ءَ شھماتے جت ءُ گشت، “سو رہا ہے”، من پسہ نہ دات ، منی چم بند ات اَنت، آئی دمانے ءَ پد پدا منی مود چِک اِت انت ءُ منی سرے برز کرت ، ” کتے کا بچہ تو سو رہا ہے ” من پسہ نہ دات من ءَ گر کنان ءَ چہ کوٹی ءَ کش اِت ءُ دگہ کمو مزن ترین کوٹی یے ءَ برت ، منی دست ئِے پچ کرت انت ، منی دستاں دردے چست بوت ، من ءَ انچو سما بوت مورینک منی رگانی تہ ءَ تچگ ءَ ات انت ، منی دل گشگ ءَ ات زار کن ، بلے منی جان ءِ تہ ءَ ھمنچو زور مان نیست ات کہ من چیزے گشت پہ کناں، منی چمانی ارساں یلا کرت ، دو بلاھیں سانکل ات انت، یکے کوٹی ءِ اے کنڈ ءَ لنجان ات ، یکے آ کُنڈ ءَ ، منی دوئیں دست گوں سنکالاں بست اَنت ءُ من ءَ پہ زور اوشتارینت ئِے، من جیڑ ات کہ اگاں اے جھندم نہ انت گڑا جھندم چے یے۔۔؟ ھمے آزار جاہ ءِ کمانڈر منی آزار دیگ ءِ ھاتر ءَ چہ دؤر اھتگ ات ، اے اولی کمانڈر ءُ یکیں کمانڈر نہ ات ، ھپتگ ءِ سرا چہ دؤریں بندیگجاھاں پوج ءِ جتا جتائیں بھرگانی کمانڈر پہ بلوچیں بندیگانی آزار دیگ ءَ آرگ بوت انت۔ آزار دیگ بندات کنگ بوت ، زھنی ءُ سسائی آزار ، سیگریٹ ءِ داگ ، کرنٹ، اے لھتیں انچیں آزار انت ، کہ اشکنگ ءَ بس لپز انت ، بلے سگگ ءَ اے درد ءِ کوہ انت ، کہ مردم ءِ سرا ڈُر اَنت ،
ادا درد بے کساس باز ءُ ھزار چھرگ ءَ ساڑی اَنت ،زندگ ءَ سوچگ ءِ درد ، تیر ورگ ءِ درد ، چہ کوھے ءَ کپگ ءِ درد ، بلے موت نیست ، ھدا ساہ ءَ نہ گیت ، بس نشتگ ندارگ کنگ ءَ انت کہ کدیں ، ھمے زمینی ھدا ایشا وتی کلاشنکوپ ءِ دپ ءَ بدے اَنت ءُ پکُش اَنت ، پدا وتی تسلہ ءِ ھاترا آئی چماں پکش انت ، آئی بدن ءَ چارانک بدے انت ، آئی دیما مکچر بجن انت ، و پدا گیابانےءَ دؤرئِے بدے انت ۔منی آزار سک باز ات اَنت، بلے منی ھڈانی سگ ءَ جواب داتگ ات ، من کہ گوں سانکلاں بندوک اتاں ، منی سانکلاں بستگیں ارواہ چہ منی جبین ءَ میزاں میزاں در آھگ ءَ ات ، بے توار ءَ ،پاد شپاد ءَ کہ ھدا مہ کنت اے پِرون ءِ نماسگ منی ارواہ ءِ پادرشکاں بِھ اش کن انت ،منی ساہ ءَ چہ ملکموت ءَ پچ گر انت ءُ بیار انت ، پدا ھمے تھاریں کوٹی ءَ بندیگ بہ کن انت ، منی ارواہ ءَ دم برتگ اَت ، شزار ات چہ منی کنٹ ءَ ، ھمے وڑا سبکیں بالی پاتوے پیما ، منی ارواہ ءَ منی چم ءُ دل ءَ دروت کرت انت و روکست بوت ، منی کنٹ ءَ چہ ڈن اوشتات ءُ من ءَ سھتے ندارگے کرت ، “نوں تو آزات ءِ، ھشکیں کنٹے ءِ ، من زاناں اے تئی کنٹ ءَ اوں نہ بکش اَنت ، تئی کنٹ ءَ انچوش کن انت کہ تئی جند ءِ مکھیں ماس کہ ترا چہ ھما روچ ءَ پجا کار ایت کہ تو آئی جان ءِ ھپت سل ءِ چیرا ات ئے، بلے نو کہ ترا بگندیت ، آئی ءِ چمانی ودار آسر نہ بیت ، آئی ءِ دل گواھی نہ دنت کہ تو رپتگ ئے ، پرچہ کہ تئی آسکیں ٹیلگاں نہ گند ایت ، آئی دل آرا پرمائیت کہ اے تو نہ ئے”
منی ارواہ ءَ بال کرت ، منی کنٹ گوں سانکلاں بندوک ات ، جان ءَ گوشت یل ءَ داتگ ات ، ھڈ سڑتگ اِت اَنت، نوں پکا من ءَ ماتی ءُ ابی پجا نیار اَنت ، ماتی ءِ چمانی ودار یک امرے جنت و نه کٹ ایت
