نبشتہ کار: آتپ بلوچ
زندگی یک چکاسے ما چکاسیگ اِنت، آ نی مئے سرا اِنت ماں چوں زندگی ءِ راھبند ءَ گچین کن ایں۔
چونائی ءَ من زند ءِ نیم اُمر وتی ھَنکین بزاں کہ (مند گیاب ءَ ) گوازینتگ اَت، مئے کُدیکیں گیاب ءِ دمک ءُ دراں ءُ ڈوک ءُ پُلکانی تہ ءَ گوستگ۔ اے میان ءَ من سکیں شیتانے بیتگاں۔ ھمے شیتانیانی سبب ءَ باز مردُم ءَ من نہ دوست بیتگ۔ لھتے چہ منی شیتانیانی سبب ءَ دلگران بیتگ اَنت، کسان، مزن، وتیگ درامد ءُ ھمساھگ کُل گوں منا دل گران بیتگ اَنت۔ چی ءَ کہ من ھر وھد کار زوالی کُتگ، تَتکگاں کئور ءُ کوچگ بازار ویل بیتگ اَنت ، اے ھمے وھد ءُ پاس اِنت کہ شھید مالک شھید کنگ بیتگ ، من اگاں رّد مہ بہ سال دو ھزار یازدہ اِنت۔ منی ناکو پاکستانی پوج ءَ شھید کُتگ بزاں کہ ( شھید مالک ) گُڑا ھمے دمان ءَ وھدے کہ شھید مالک ءِ جنازہ بیت تہ ھمے دمان ءَ لشکرے پاکستانی پوج چہ کوہ ءِ سر ءَ ایر اتک اَنت، پہ دریک ءَ جنازہ جاہ ءِ کیشک سر ءَ اتک اَنت، ایشان ءَ بمب ءِ چارگ ءِ میشن ھم گون اَت، راہ ءُ راھبنداں، مشن سراں چارگ ءَ اِت اَنت، من اجب ھیران اِتاں جیڑگ ءَ اِتاں کہ پرچی ءَ من چدو پیسر اے وڑیں، ھالات نہ دیست اَت، ھمے ھاترا من ھبکہ بیتا مکلوک ءُ مردُم مُچ اَت، باز گریوگ اَت، بازینے وت ءَ وت تسلہ دیگ ءَ اَت، من ھچ سرپد نہ اِتاں کہ چی بیتگ۔ گُڑا من پہ اُمیت شُتاں دیم ترا چہ مردُماں جُست گیپت کہ چی بیتگ گُڑا یکے ءَ پہ دردے گُشت تی ناکو پوج ءَ شھید کُتگ، من یک وھدی ءَ ھبّکہ بیتا،جیڑگ ءَ لگ اِتاں، پدا من ھمے مردکاراں چہ جُست گیپت کہ منی ناکو پرچہ ایشاں شھید کُتگ، گُڑا ھمے مرد ءَ من ءَ پہ بچکندے پسو دات کہ تی ناکو شھید نہ بیتگ تی ناکو پہ بلوچستان ءَ کُربان بیتگ، پہ مئے ءُ شُمے باندات ءِ ھاترا کُربان بیتگ، پہ زمین ءُ پہ راج ءَ کُربان بیتگ، اے وڑیں مردُم بِھ نہ مر اَنت نمیران بنت، مئے گو شُمے ھمراہ اِنت ھر ساھت مئے گوم ءَ اِنت دا کہ بلوچستان ءِ آجوئی ءَ ، ھمے وڑ ءَ نہ اوشتوکیں وھد روان ءَ اگاں من رد مہ بہ دو ھزار دوازدہ ماں میتگ ءِ کسانے لیب جاہ ءَ لیب کنگ اِتیں کہ تیراں آواز کُت، ھمے دامان ءَ ماتے چاراں دریک ءَ پیداک اِنت دیم پہ لیب جاہ ءَ منی دستے گیپت کہ منی چُک بریں لوگ ءَ کہ ھالات ھراب اَنت۔ بازار ءَ ھمے ھال اِنت کہ پاکستان ءِ داشتگیں چریکاں یک ماتے ءِ لوگ ءِ چِراگ چہ ماتی ءَ سیستگ۔ من ھما جاھل من اِنہ کُت چہ اود ءَ تتکاں، دیم پہ بازار ءَ شُتاں۔ تاں چاراں بازار ءَ مُچی اِنت ءُ یک لاشے پنچ شش تیر ماں سینگ ءَ وارتگ گُڑا ھمے دمان ءَ من چہ ھمود ءِ مردُماں جُست گیپت اے بے چارگ ءِ گناہ ءُ میار چی اِنت کہ اے جتگ اِش، گُڑا یکے ءَ گُشت کہ اد ءَ بلوچ بیگ ءَ مستریں گناہ نیست، اشی ءِ گُناہ ھمیش اِنت کہ اے بلوچے بیتگ، بلوچ ءِ واست ھرچ جاگہ چو کیامت ءَ اِنت ، گُڑا ھمے میان ءَ من وتی ھَنکین یلہ دات ءُ دور ءُ درمُلک ءَ اتکاں۔ تاں ھپت ھشت سال ءَ من واتر نیاتکاں۔ من چیزے سال ءَ چہ پد وتی میتگ ءَ واتر اِتاں ، ھما میتگاں کہ ما وتی کسانی ھموداں گوازینت وتی گم ءُ وشیانی گرانچ میتگ ءِ دامُن ءَ بست اَنت ءُ میتگ ءَ درکپتاں ، وھدے کہ ماں میتگ واتر اِتاں میتگ تہ ءَ باز چیز بدل بیتگ۔ مردوم وتیگ، درآمد، ھمساھگ دروست بدل اِت اَنت، لوگ ءُ دوار نہ کہ ھم گنگلیں دوست ءُ یار ے ھست اَت، درست در پہ در اِت اَنت، چیزے زندان ءَ بند اَت، چیزے درمُلک ءُ چیزے ماں کوھاان راج ءِ پاسپانی شُتگ اَت، میتگ پیشگیں میتگ نہ اَت۔ چونائی ءَ من وتی نیم اُمر ھمے میتگاں گوازینتگ، من وتی بھشتی ئیں ھنکین دوھزار چاردہ ءَ یل کُت ءُ درا ڈیھ ءَ رپتاں، من وتی سرجمیں وشی وتی میتگ ءِ ھورکیں دمک ءِ امانت کت اَنت ، بس لھتے یات ءُ زھیر ءُ ترانگ اَنت کہ گوں من ھمراہ اَنت، وام زُرتگیں ساہ ءَ وپا کُت ھنکین پہ تی چارگ ءَ الم کایاں ۔
