مھروان پہ وتن سالونک بوت

نبشتہ کار : مھرُل ساچ

مگرب ءِ وھد اَت من گوں دزگھاراں وتی لوگ ءِ دپ ءَ نشتگ اِت آن ءُ مئے دیوان برجاہ ءَ اَت برے یکے ءَ کلاگ بندگ ءَ اِت اِیں ھمے دمان ءَ من وتی گوانکو دست ءَ کُت ءُ بستارال ءَ چارگ ءَ اِت آں من دیست کہ منی ترو زھگ ءَ وتی بستارال ءَ یک آھے گوں یک پُرشتگیں دلے ءَ ایر کُتگ اَت من کلو کُت کہ چے بوتگ؟ آئی ءَ انگت منی پسّو نہ داتگ اَت کہ منی دومی ترو ءِ زھگ ءَ من ءَ پون کُت گُڑا من دزگھاراں چہ کمو گستا شُت آن ءُ پون چِست کُت انچُش کہ پون گوش ءَ کُت آئی ءَ گوں زئیپیں توارے ءَ گُشت کہ ھال کن من گُشت ھال وش اِنت تو ھال کن گُشت ئِے ھال کُج ءَ وش اِنت مھمود شھید کنگ بوتگ شُما سرپد اِت؟ من گُشت اناں من سھیگ نیاں گُشت ئِے شر اِنت گُڑا مات ءَ ھال مہ دے ءُ پون ئِے بند کُت آئی ءِ اے گپ ءَ گوں گُش ئے زمین منی پادانی چیر ءَ چہ در اتک ءُ آزمان منی سر ءَ کپت من ھُشک ءُ ھیران بوت آں گُڑا منی دزگھارے ءَ من ءَ جُست کُت کہ مھرُل چے بوتگ پون ءِ کے اَت ءُ چے گُشت ئِے کہ تو گُشت من سھیگ نیاں بلے اے شپ ءَ سک گوات اَت ءُ ھور اَت من گُشت پون “اسلام ” ءِ بوتگ من ءَ جُست ئِے کُتگ کہ کیچ ءَ مرچی سک ھور بوتگ ءُ من اِشکُتگ کہ بازیں لوگ ءُ کمپانے دور ئِے داتگ من گُشتگ من سھیگ نیاں اِد ءَ چُشیں ھور نہ بوتگ گُڑا منی دزگھار پد ءَ کندگ ءُ مسکرا ءَ لگ اِت اَنت بلے من ءَ ھچ تاھیر نیاتک ءُ من وتی لوگ ءَ چہ در اتک آن ءُ وتی پِت ءِ گھار (ترو) ءِ لوگ ءَ شُت آں منی ترو چُل ءَ شام جوڑ کنگ ءَ اَت وھدیکہ منی ترو ءَ من ءَ وتی لوگ ءَ دیست گُڑا جست ئِے کُت کہ مھرُل تو مرچی منی لوگ ءَ اتکگ ئے من گُشت بس ترّگ ءَ اتکگ آں گُشت ئِے ناں تو ترّگ ءَ نیاتکگ ئے تو روچ ءَ منی لوگ ءَ نیاتکگ ئے مرچی شپ ءَ اتکگ ئے اِد ءَ گپّے ھست من ءَ بُہ گُش گوں گُڑا من گریوگ ءَ لگ اِت آن ءُ من گُشت لالا مھروان شھید کنگ بوتگ منی ترو ءِ ھنسّگ چہ دست ءَ کپت ءُ منی ترو زوت ڈنّ ءَ در آتک کہ مھمانجاہ ءَ منی ترو ءِ لوگ واجہ ءُ آئی ءِ زھگ مھمد ءُ منی ناکو ھسن نشتگ ءُ پَتائی لیب ءَ اِت اَنت منی ترو ھمایانی گور ءَ شُت ءُ گُشت ئِے کہ مھمود شھید کنگ بوتگ گُڑا آیاں گُشت اے دروگے مرچی وَ ھچ جنگ ئِے ھال نیاتکگ مھمود چہ کُج ءَ شھید کنگ بوتگ گُڑا منی ترو گریوگ ءَ لگ اِت ءُ گُشت ئِے اناں مرگ ءِ ھال دروگ نہ بیت ءُ مھروان گوں سالونکی گُداں شُت گوں دست ءِ ھنیّاں شُت منی ترو ءِ اے گپ ءَ گوں منی چمّانی دیم ءَ سیاھی یے ءَ مان شانت ءُ من گُشت ادّا من ھچ گِندگ ءَ نیاں منی ترو ءَ من ءَ دست گپت ءُ تھت ءِ سر ءَ نادینت ءُ گُشت ئِے مھرُل مہ گِریو تئی مات سھیگ بیت گُڑا منی ترو ءِ لوگواجہ ءُ منی ناکو نادرھجاہ ءَ شُت اَنت شھید ءِ چارگ ءَ اے وھد ءَ منی مات نان ءِ پچگ ءَ اَت گُڑا وھدیکہ چُل ءَ چہ در کیت ءُ منی دزگھاراں جست کنت کہ مھرُل کُج ءَ شُتگ منی دزگھار آئی ءَ گُش اَنت کہ مھرُل لوگ ءَ چہ در اتکگ منی مات ھیران بیت کہ مھرُل مگرب ءِ بانگ ءَ پد وَ لوگ ءَ چہ بھ در نیاتکگ مرچی چون در اتکگ گُڑا منی مات زوت منی ترو ءِ لوگ ءَ اتک ما ھمود ءَ اوشتاتگ اِت اِیں منی مات ءَ گُشت کہ شُما درست پرچا چُش یکجاہ اِت زاناں چے بوتگ ؟ منی ترو ءَ گُشت ھچ نہ بوتگ من وتی کستریں بچک دُکان ءَ دیم داتگ انگت نیاتکگ من پریشان آں مھرُل منی گور ءَ اوشتاتگ گُڑا منی مات ءَ گُشت گپ اے نہ اِنت من ءَ بُہ گُش اِت گوں کہ چے بوتگ گُڑا ما گُشت کہ ھچ نہ بوتگ من ءُ مات لوگ ءَ اتک اِیں نو منی مات ءَ ھچ تاھیر نیاتک بس سھت ءُ دمان ءَ جُست ئِے ھمیش اَت کہ چے بوتگ پرچا شُما من ءَ نہ گُش اِت گوں زاناں من وت ءَ کُش آں بلے منی ترو ءَ گُشت ھچ مہ گُش ھمے دمان ءَ چہ گوادر ءَ منی یک ترو ءِ زھگے ءَ پون کُت کہ مھرُل مردم گُش اَنت کہ شھید ءَ ما گوادر ءَ بر اِین ءُ شھید سنا جان ءِ کش ءَ آئی ءِ وابجاہ ئِے جوڑ کُتگ ءُ شُما تیار بہ بہ اِت کہ ما دو گاڑی پہ شُما دیم داتگ من گُشت من اتک نہ کن آں بلے من وتی مات انگت ھال نہ داتگ اے دوئیں گاڑیاں بہ گِند اِیت دلترک بیت شُما مئے لوگ ءَ دو گاڑی دیم مہ دے اِت یکے بس اِنت گُڑا آئی ءَ گُشت شر اِنت گُڑا مئے ھمے گپ مات ءَ اِشکُت اَنت گُشت ئِے مئے رند ءَ گاڑی پرچا کاینت زاناں ما کُج ءَ روگ ءَ اِیں منی ناکو ءِ زال ءَ گُشت کہ مھرُل ءِ بلک سک بیمار اِنت شُمارا لوٹگ ءَ اَنت منی مات ءَ گُشت کہ پہ بلک ءِ واستا اے شپ ءَ پہ من کس گاڑی دیم نہ دنت بُہ گُش اِت کہ چے بوتگ بلے کس ءَ ھال نہ دات داں کہ گاڑی اتک اَنت منی مات ءُ ترو ءُ ناکو ءِ زال ءُلھتیں ھمساھگ سوار بوت ءُ گوادر ءَ شُت اَنت من گوں دو کستریں برات ءَ لوگ ءَ نشت آں پد ءَ کمو رند ءَ منی ناکو ءَ پون کُت کہ ما پہ شھید ءَ ایمبولنس لوٹ اِتگ بلے یکے ءَ گُشتگ من کراچی ءَ روگ ءَ آن ءُ یکے ءَ گُشتگ کہ ھور اِنت ءُ من ءَ درایگ نہ بیت ھمے واستا ما شھید ءَ گاڑی ءِ سر ءَ برگ ءَ اِیں تو کائے گوں من گُشت من اتک نہ کن آں شُما برو اِت گُڑا اے درست پہ گوادر ءَ رھادگ بوت اَنت ءُ منی مھروان جان ھم گوں وت بُرت اِش گوں ءُ پہ دائمی واستا اچ ما دور اِش کُت بلے منی ھرچ مھرواناں من ءَ کلو کُت کہ مھرُل پریشان مہ بو تئی لالا پہ کرد شُتگ شمئے سر ئِے برز کُتگ بلکیں تو پہ وتی لالا ءَ پھریگ بُہ بو کہ منی لالا زمین ءَ پہ وت گچین کُتگ ایشانی سکیں ءُ دلبڈی من کہ دیست اَنت من ءَ ھمے گُمان بوت کہ واکی اے دگنیا یک تلوے (اسٹیجے ) اِد ءَ ھرکس کیت ءُ وتی کرد ءَ پیشدار اِیت ءُ روت بلے منی مھروان ءَ وتی کرد پہ مردی پیشداشت ءُ وتی گُڈی ساہ ئِے ھم زمین ءِ نام ءَ کُت بلے 7 جون آدینگ ءِ روچ یک یاتگاریں روچے پہ من ءُ پہ منی راج ءَ جوڑ بوت نی بس دوا اِنت گوں ھاوند ءَ کہ بھشت منی لالا مھروان جان ءِ وابجاہ بات گوں راج ءِ کُل شھیداں یکجاہ بات ءُ مگیمی گوں سنگتاں ھمدیوان بات۔۔