نبشتہ; ھلیل بلوچ
سیمی بھر
ما جزماں ھَو نسار الّم کہ روچے بیت وتن آجو
ھمے مستاگ من ءَ رستہ اے دنیا متلب ءِ یارے
وھد ھمے وڑا گْوزان اَت، یکبرے یک اَجبیں کسّھے بوت۔ من آئرا گوں موٹر سائیکل ءَ دیست اَت من آئی ءِ موٹر سائیکل دْرست کُرت۔ یکبرے بازار ءِ تہ ءَ ھمے موٹر سائیکل آئی ءِ براس ءَ را گون اَت کہ ھر جاگہ ءَ انچو بریکے بہ کُرتیں شئیرے ءِ توار آزمان ءَ اَت “بی بی شیرینی زیڈی گُلی۔” دو سئے برا ھمے وڑا من آئی ءِ براس ءَ را دیستگ موٹر سائیکل ءِ بریک ءَ گوں ھمے شئیر ءِ توار بوتگ۔ من سکّ کندِات منی دِل ءَ اَت سَباہ را بِگنداں سکّ چیڑینان ئِے۔
یک بیگاھے من نوک نسیر کبدانی لبزانکی دیوان ءِ دروازگ ءَ چہ پُترگ ءَ اِت آں کہ سَباہ زاھِر بوت من ھمدا وَدار کُرت، منی ھیال اَت کہ موٹر سائیکل ءِ بریک ءَ گوں شئیر ءِ توار بندات بیت بلے آ آھت اوشتات شئیر ءِ توار نہ یتک، من ھیران بوت آں سوج کُرت “ھاں سَباہ ھالا بدئے ھمے موٹر سائیکل تئی براس ءَ گون بہ بیت بریک کنگ ءَ گوں شئیرے بندات بیت بلے گوں تو شئیر ءِ توار ھاموش اِنت؟” آئی ءَ بچکندِت ءُ گُشت “یار من ءَ اے وڑیں چیز دوست نہ بیت۔ اے براس ءِ موٹر سائیکل اِنت من کہ زوران ئِے گُڑا اسپیکر ءِ تار ءَ کشّ آں۔”
گَپّ ءِ مول ءُ مُراد ھمیش اِنت کہ آ ھمینکہ سنگین اَت ھرچیز ءِ ھیال آئرا پِر اَت۔ زندگی ءِ تہ ءَ چُشیں سُبکّی یے چہ آئی ءِ نیمگ ءَ من ندیست۔
2009 ءَ من نوک میٹرک ءِ چکّاس داتگ اَت گُڑا چہ گِس ءَ وتسر بوتگ اِت آں۔۔ اے وھد بی ایس او آزاد ءِ وھد اَت کالج ءِ ھر نودربر برائے نام گوں بی ایس او آزاد ءَ ھمگْرنچ اَت۔ من ھم پہ شوک بلے پہ ھُبّ ءُ واھگ نہ شَپ زانت ءُ نئیکہ روچ بس چاکنگ اِنت ءُ سرکل اِنت بیرک ءِ جوڑ کنگ اِنت۔ اے وھد ءَ ھاران ءِ تہ ءَ نوک یک یک جنگی کار بُوّگ ءَ اَت۔
یک شَپے زھیر شاہ من ءَ میسج کُرتگ اَت کہ بیا چاکنگ ءِ پروگرام اِنت اگاں نیاتک ئِے من شُمئے دروازگ ءَ ٹُکّ آں بِلّے تئی پِس بزانت تو بی ایس او ءِ تہ ءَ ئے۔ من نوک چہ گِس ءَ درکپتگ اِت آں کہ شھید بارگ ءِ میسج آھت منی نیمگ ءَ بیا کارے اَست گُڑا من بارگ ءِ نیمگ ءَ شُت آں۔ من ھمے سرپد بوت آں کہ بارگ ءِ دست بُرزا سکّ اِنت۔
من بارگ ءِ نیمگ ءَ روگ ءَ اِت آں کہ راہ ءَ من سَباہ را دیست، موٹر سائیکل ءِ بتّی یے روک نہ اَت چہ منی کرّا گْوست۔ آئی ءَ وتارا بے کِمار کُت گْوست بلے من درست کُرت ھمے مردُم اِنت۔ من بارگ ءِ کِرّا شُت آں چاراں بارگ ءِ کِرّا ٹی ٹی پِسٹلے ایر اِنت۔ گُڑا من بارگ ءَ سوج کُرت ھالاں بدئے نوں سَباہ چہ گلی ءَ روگ ءَ بوتگ شُما چے کارے کنگ ءَ اِت من ءَ بُگُش۔ گُڑا بارگ وتی وڑا مزاک ءُ مسکرا ءَ لگّ اِت نا اُڈے آ بی ایس او مھی الدین ءِ مردُم کجا مئے کاراں آھت کَنت۔ گُڑا ھما شَپ ءَ من تاں دیر ءَ سوچ جَت کہ اے وڑ چون بوت کَنت اگاں سَباہ سرمچارے گُڑا پرچا بی ایس او مھی الدین ءِ تہ ءَ اِنت بلے یک چیزے ءَ من شرّ سرپد اِت آں کہ سَباہ زمین زادگے۔ آئرا چہ کسانی ءَ گوں زمین ءِ کوھاں مھر بوتگ، یاگی تبیں مردُمے، کسانی ءَ آئی ءَ اگاں اَکس گِپتگ گُڑا تُپنگے الّم بڈّا کُرتگ بلے۔۔۔۔۔
روان انت
