(شھید شِکاری ءُ شھید میجر وپا)
نبشتہ کار: چاگَل بلوچ
شُما بِہ گندے ھمے جیڑگ ءَ بہ بہ اِت کہ چاگل گوں وتی نِزور ءُ بے ھاٹیگیں دستاں مئے واستا دو گال ھم ندْر نہ کنت۔
ھو منی ابدمانیں کارِستاں! شُما دو انچیں کارِست اِت کہ شُمئے مھر ءُ کُربانی نویسگ نہ بہ اَنت ، پرچا کہ شُمئے کرد مھلوک ءِ دیم ءَ زاھر اِنت کہ شُما پہ زمین شیدا اَت ئِے۔ شُما زان اِت اگاں اے گنوکیں چاگل گوں وتی بے ھاٹیگیں ند ءَ شُمئے کرد ءِ سر ءَ نبشتہ بہ کنت گُڑا سرجم ءَ گوں شُما اِنساپ نہ بیت، پرچا کہ شُمے کرد پہ چندے دانک ءُ دو نبشتانک ءِ نویسگ ءَ کدی سرجم نہ بیت ، بلے من گوں وتی ژندیں دستاں ند زُرتگ ءُ پَر شُما دو گال نبشتہ کن آں دانکہ باندا شُما اے گِلگ مہ کن اِت کہ چاگل ءَ مئے واستا ھچ نہ کُت۔
بلے من اَنگت ءَ چر شُما اے موکل ءَ گِراں کہ منی گوم ءَ شُمئے کرد ءِ توسیپ کنگ اگاں سرجم ءَ نہ بوت ، گُڑا پھلی لوٹاں منی بے دروریں کارِستاں۔
مھروانیں کارِستاں! ھما اِنت کہ شُما رپتگ اِت کولواہ مُلور اِنت، گْوش ئے گوں ابیتکیانی سانکلاں بندوک اِنت۔کولواہ ءِ گوات کہ کش اِیت بے ھاٹیگ اِنت، انچو سما بیت کہ اے کوش مرچاں دلگران اِنت۔ یلیں شِکاری ءُ وپا جان شُما زان اِت کہ اے تھنا گوات نہ اِنت کہ مُلُور اِنت، بلکیں اے ابرم ءِ دُرستیں مھلوک ، درچک ءُ دار ، کوہ ءُ دمگ ، مُرگ ءُ دلوت چہ شُمئے رپتن ءَ اندر ءَ چیھانٹ درد پیوندیں مارِشتانی ھمراھی ءَ سوت ءُ گال پِر بند اَنت۔ ساز ءُ زیمر جَن اَنت، ءُ شانتل نال اَنت ءُ کپوت کُوکُو کن اَنت ءُ وت ءَ تسلّا دے اَنت کہ شُما اِد ءَ نہ اِت بلے ترانگ پہ مدامی اِشتگ اَنت۔
مھروانیں کارِستاں! اگاں وھدے من شُمئے کِسّھاں لبزانی تہ ءَ کمایگ بِندات بہ کناں، گُڑا شپ ءُ روچ ءِ میان ءَ ھچ تپاوت گِندگ نہ بیت۔ شپ روت گوں روچ ءَ ڈیک وارت ، روچ گوں شپ ءَ بلے شُمئے کِردانی سر ءَ نویسگ اَنگت ھتم نہ بیت، پرچا کہ شُما یک پراہ ءُ شاھگانیں کِردے ءِ واھُند اِت۔
شِکاری جان من تئی ءُ وپا ءِ کسّھاں اگاں بیاراں گُڑا شُمئے کِسّہ چو مُدام شے ءُ ھانی ءِ مھر ءِ پیم ءَ مھکم اَت، ءُ شُما مدام گوں یکّے دومی ءَ سکا ھمگرنچ اِت ئِے۔ من مدام چار اِتگ کہ کُجام جاہ ءَ وپا گِندگ بوت گُڑا وپا ءِ پَرپٹ ءِ پُشت ءَ تو اُوں الم گون اِت ئِے، شُما مدام جنگی سپراں بہ گر داں اے دمگ ءُ آ دمگ ءَ شُما یکجا ءُ یکّیں پَرپِٹ ءِ سر ءَ ھور گِندگ ءَ اَتک ئِے۔ سنگتاں ھوار کُلیں مھلوک ھیران اَت کہ وپا ءُ شِکاری ءِ میان ءَ چونیں مھرے کہ آ مدام یکّے ءَ گوں دومی ءَ ھور ءُ تور اَنت ؟
اے نہ اِنت کہ وپا ءَ گوں دِگہ سنگتاں مھر نہ بوتگ، بہ ِگندئے وپا یک مھر ءِ ٹُکُرے اَت۔ ھمک سنگت ءَ را گوں مھر ءِ چمْاں چار اِتگ، بلے آ مھر گوں شِکاری ءَ اَت آ مھر چہ ھیالاں ڈنّ جتائیں شے ءِ اَت۔
ھمے درگت ءَ جاھے ءَ میجر وپا گْوش اِیت: ” آ روچ ءَ ھُدا میار اِیت کہ شِکاری شھید بہ بیت ءُ من گوں بارگیں بالاد ءَ ھست بہ باں، مئے اے واھِشت اِنت کہ ما یکجائی ءَ اے سر ڈگار ءِ دلبند ءَ شھید بہ بہ اِیں ءُ وتی شھیدی ءِ بیرک ءَ یکجائی ءَ بہ چُکّ اِیں“۔
من گْوشاں شُمئے اے مھروانیں واھِشت سرجم بوت ءُ شُما یکجائی ءَ شھید بوت اِت ءُ شھیدی نسیب بوت۔ ھمے مھر شُمئے میان ءَ سک بے دروریں مھرے اَت۔ ھمے مھر ءِ برورد اَت کہ شُما یکجا ءُ ھوری ءَ شھید بوت اِت۔
منی اَھد ءِ مھروانیں راجی جنگولاں!
من شُمارا ھال دیگ لوٹاں کہ شُمئے ھمے ابدمانیں مھر ءَ چِہ مھلوک گوں شُما سکا مھروان اَت، بلے ھمے ساھت ءَ ھالے ھلک ءُ بازاراں شنگ بوت کہ وپا گوں لھتیں ھمراھاں شھید کنگ بوتگ، گُڑا مھلوک ءَ گْوشت: ” اگاں وپا شھید بوتگ گُڑا الم شِکاری گون بیت ، پرچا کہ آ ھمک ساھت ءَ گیشتر یکجاہ بوتگ اَنت“۔
ءُ شُما داں گُڈّی ساھت ءَ ھور اَت ئِے ءُ من اے دل سِتک گْوشاں شُما آ جھان ءَ ھم گوں ھمے مھر ءَ ھور ءُ یکجاہ اِت۔
اُو منی مھر ءِ چیدگاں! شُما بہ گندئے ھمے جیڑگ ءَ بہ بہ ئے کہ کولواہ گوں وتی جنگولاں باریں کُجام جاوراں گوں دوچار اِنت، بلے من شُمارا اے ھال دیگ لوٹاں کہ کولواہ ءِ زمین زادگیں بچاں گوں ھوناں سینگار اِتگ۔ شُمئے روگ ءَ پد دِگہ ھزارانی کچ ءَ پُسگّاں سر ندْر کُتگ پہ ڈیھ ءَ ، یک دِگہ ھالے شُمارا ھال دیگ لوٹاں کہ شُمئے دلریں ھمبل ءُ سنگت کماش (شوکت) ھم اے سرڈگار ءِ دلبند ءَ واب اِنت۔ پہ زمین شیدا بوت ، سرڈگار ءِ سر ءَ چو ابدمانیں کارستے ءِ دْروشم ءَ زندگ اِنت۔
مھروانیں شکاری ءُ وپا جان منی وڑیں نِزور ءُ کم زانتیں نبشتہ کارانی گال بہ گندئے شُمئے بے مُلّیں کِردار ءَ سرجم ءَ درشان کُت مہ کنت، بلے من وتی وس ءُ واک ءَ شُمئے کِردار ءَ نبیسّگ ءِ کُوشست کن آں۔ شُمئے کِرد انچیں مُھکمیں سسّا ءُ پگرے ءَ بندوک اَت کہ ھمیشی ءِ پُژدر ءَ دُژمن مُدام بے واب اَت ، آ مدام مجگی ٹارچر اَت کہ ھمک جاہ ءَ شُمئے نامے دپ ءَ اَت کہ شِکاری ءُ وپا ءَ کَسے دست ءَ بہ دنت یا کہ ڈس ءَ بہ گْوش اِیت من آیان ءَ زر ءُ ملام دیاں، بلے شُمئے داتگیں سراں راج ھچبر بے ھیال نہ بیت۔ شُما گوں سرجمیں کولواہ ءِ شھیداں نمیران اِت۔ شُما سر دات، بلے سنگر یلہ نہ دات۔ داں گُڈْی تیر ءَ جنگ دات دژمن ءِ نزوریں ھاٹیگ گیش نزور کُرت پہ وتن نمیران بوت اِت۔
منی راج ءِ لسّھیں کارستاں!
من گُڈّی ءَ ھمے گْوشاں کہ منی اے ند گوں نِزوریں دستاں شُمئے کِرد ءِ توسیپ کنگ ءَ بہ گندئے گوں شوکیں رنگے ءَ کُت مہ کنت، بلے شُما ساڑایگ ءِ مھتاج نہ اِت۔ شُمئے کِرد ءُ داتگیں کُربانی کولواہ ءَ ھوار سرزمین ءِ ھمک دمگ ءَ چو وشبو ءَ گْواتانی ھمراھی ءَ تالان اِنت، گْوات کہ کشّ اِیت تئی کلوہ ءَ کار اِیت ءُ راج ءَ مستاگ گیت کہ شُما نمیران اِت۔ پمیشکا کولواہ ءَ ھوار تانسریں ڈیھ پہ شُما پَھر بنداِیت کہ شُمئے وڑیں زمین زادگیں بچّ پہ زمین شیدا ءُ کولیگ بوتگ اِت۔
منی ھمبَلُکاں! اے رندی پد ءَ کولواہ ءَ سردی اِنت ، کُل سنگت نِشتگ اَنت ھما بَزیں پیش ءِ اندیم ءَ آس اِش روک کُتگ ءُ سنگتاں گیر آرگ ءَ اَنت۔ شُمئے جنگانی کسّھاں، تران ءُ شُگلاں، ھمائیں شُما کہ رپتگ اِت سردی ءَ وتی گام مٹ کُرتگ اَنت۔ گوں گوریچ ءِ ھمراھی ءَ تُرند تُرند ءَ کَشِگ ءَ اِنت، ھچ گْوش ئے سنگتی ءِ نام ءَ نہ زانت۔
شُما کہ رَپتگ اِت وپا جان تئی ھمراہ ءُ کاروان ءِ سنگت گیشتر مُھکم تر اَنت، شُمئے رِتکگیں ھونانی ملپداں وت ءَ پولان ءُ دیم پہ منزل ءَ رھادگ اَنت۔ گُڈّی ءَ من شُمارا یک کلوھے دیاں، اگاں شُمئے سَر شھید مُرید ءُ پَٹیل ءَ کپت ، گُڑا اے نِزوریں چاگل ءِ سلاماں بہ دئے اِت۔ شھید مُرید ءَ ھور ھما شھید کہ کولواہ ءِ دلبند ءَ واب اَنت۔
منی ابدمانیں کارستاں شُما پہ دائمی نمیران۔۔۔۔۔۔۔
