نِمدی یے پہ مکھیں مات ءَ

نبشتہ کار: میرک بلوچ

سلام ءُ دروت امّا جان!
امّا من وش ءُ جوڑ آں، ءُ امُیت کناں کہ تو ھم وش ءُ سلامت بہ ئِے￸ گوں ابّا جان ءَ ھوار۔ امّا مرچی ھپت روچ گْوستگ کہ من چہ گِس ءَ در کپتگ ءُ ترا چہ دُور آں ، اے ھم زاناں کہ تو من ءَ چہ سکا دلگران ئِے￸ کہ من اے نگیگیں ساھتاں ترا یل کُتگ ءُ شُتگ آں۔
اے ساھت ءَ من کہ ترا یل داتگ ءُ رپتگ آں، لوگ ءِ جاور نگیگ، تو بیمار ءُ تھت ءِ باھوٹ بوتگ ئِے￸۔ من ءَ ھما روچ شر یات اِنت کہ تو منی دست گیپت گریت ءُ گْوشت: ” منی لاڑُک من ءَ کدی ھم یل مہ دئے ءُ ھچ جاگہ مہ رو، چو کہ من تئی داب ءَ گنداں تو لازُم کوہ روئے، بلے من بے ترا سک ابیتک باں۔ من بے ترا مِراں، منی ساہ من ءَ یل مکن “۔
بلے! من تئی ھبر ءِ ھچ پسّہ نہ دات، پرچا کہ من وتی راہ پیسر ءَ گچین کُتگ اَت ءُ منی دل ءَ تئی توار ءَ چہ گیش زمین ءِ توار بُرز تر اَت ءُ آئی ءِ توار ءَ گیشتر درد مان اَت، پمیشکا من زمین ءِ توار پسّہ دات ءُ تئی توار گُوش ءِ بُن ءَ گْوازینت۔ پرچا کہ ترا دگہ بچّ ھم اللہ ءَ داتگ، آ الّم تئی ھیال ءَ دار اَنت۔
بلے امّا! زمین من ءَ گْوانک جَنگ ءَ اِنت، گُڑا من زمین ءَ چے پسّہ بہ دئے آں؟ ، ھمے کہ من وتی مات ءَ یلہ دات نہ کن آں؟ ھمے کہ من لگورے آں؟ ، من ءَ چہ مرگ ءَ تُرس اِیت؟ یا ھمے کہ من ءَ وشھالیں زندے ءِ تلب اِنت؟پھل کن امّا! من ءَ زمین ترا چہ گیش دوستر اَت، من پمیشکا در کپت آں۔ پرچا کہ زمین ءِ مھراں واب بُرتگ چم سُھر سُھر اَنت، پرے واستا ترا یل کُتگ ءُ پہ دائمی وابے ءَ در کپتگ آں۔

ماتی!
مرچی ھپت روچ اِنت کہ من ھمے کوہ ءُ تلاراں وتی سنگتانی ھمراہ آں، بلے امّا گپّے زان ئے؟
گپّ اِش اِنت کہ نُوں من ءَ شپاں واب کئیت ءُ ساھت شپ ءِ چار ءَ پاد کا آں، بلے نوں چمّ سُھر سُھر نہ اَنت۔ نوں شپاں بے واب نہ آں، ترا یات بیت من ءَ مُدام شپاں واب نیاتکگ، پرچا کہ من وتی وابجاہ ءَ وپتگاں ءُ جیڑ اِتگ۔ وھدے سُھب ءَ کہ پاد اتکگ آں ، داں چم سُھر سُھر بُوتّگ اَنت۔ تو چہ بازیں مُلّاھاں تائیت ھم گپتگ، بلے اے مُلّا چے زان اَنت کہ من ءَ دگہ گمے ءَ گْورجتگ ءُ واب نیاتکگ۔

ماتی!
مرچی اے کوھانی توکا زمستان ءِ سارتی ءَ گوں یک کمبلے ءَ من پہ اِیمنی واب کپاں، انچو کہ سر ءَ ایر کناں ھما یکیں دمان ءَ واب کپ آں۔
امّا!
من مُدام ماھکانیں شپاں نِندان ءُ ترا گیر کاراں ، ءُ من ترا چہ ھِچ رنگ ءَ بے ھیال نہ آں۔ تو ءُ زمین ھردوئیں منی مھر ءُ ساہ اِت، بلے امّا انی زمین منی ھاجت بیتگ ءُ من پمیشکا چہ ترا دُور آں،۔

امّا!
تو پہ منی سالونکی ءَ باز مُرادیگ بوتگ ئِے￸، بلے پَھل کن من پہ تو اتک نہ باں۔ من سالونک الّم باں، بلے وتی ماتیں زمین ءِ بانوری بشانگ ءَ۔ امّا منی دوچی ئیں چادر ءَ تیار کن ءُ وھدے کہ من سالونک باں من ءَ پِر بہ دئے ءُ پہ نازینک من ءَ لوگ ءَ سر بہ کن۔ راستے کہ من تئی ھکّ ادا کُت نہ کُت آں، بلے تو وتی ھکّاں الّم ادا بہ کن ءُ من ءَ پہ شانے رُکست بہ کن۔

امّا!
تو وَ وانگ نہ زان ئِے￸، بلے من زاناں اے ساھت ءَ لالا کہ اے نِمدی ءَ وانگ ءَ بیت گُڑا تئی چمّ تر بہ اَنت، بلے من ءَ پَھل کن من تئی وامدار آں۔

تئی وتی زھگ: میرک بلوچ