نبشتہ کار: زریپ زھیریگ
مودی جان بہ گندئے من تئی کِردار ءِ توسیپ ءُ ستا ءَ کُت مہ کن آں ، پرچا کہ تو یک انچیں راھے گپت ءُ رپت ئِے ساڑھگ ءِ مُھتاج نہ اِنت، بلے من اِے چاریں لبزاں کہ نبشتہ کنگ ءَ آں اِے منی ھما اَندر ءِ درد ءُ پاھار اَنت کہ ابید ءِ تئی وڑیں ھمبلانی یات ءُ تْرانگاں دگہ ھِچ کس ءَ گوں وشان نہ بہ اَنت۔
مرچی من وتی کودکیں زِرد تئی یاتانی گْرنچ ءَ کُتگ ءُ تئی پدانی پدگِری ءَ درکپتگ آں۔ 2012 بہ گر داں 2024 ءَ اِے یک بلاھیں پندے، ءُ اِے تھنا یک پندے ھم نہ اِنت، بلکیں یک اُمرے۔ اِشی ءِ کسہ ءَ بِہ گندئے من سرجم ءَ کُت مہ کن آں، بلے چیزے یات ءُ تْرانگ وتی زِرد ءِ سھڑینگ ءِ ھاتر ءَ الم درشان کن آں۔
مودی جان مرچی من گوں اَرسیگیں چماں اے وھد ءَ کہ چاریں لبزاں نبشتہ کنگ ءَ آں، اول منی جُھد ھمیش اِنت کہ منی چمانی اَرس در میا اَنت، بلے تئی کوھیں گمانی دیم ءَ منی لاگریں بالاد بوت کنت کہ نزور بِہ بیت ءُ اے ارسانی پُشت ءَ من وتی دل ءِ ھما رنج ءُ ارماناں درشان ءُ تالان بہ کن آں۔
من ءَ ھمے رچوکیں ارسانی توکا بچکند ھم آیگ ءَ اِنت، پرچا کہ تو گوں وتی وشرُوھی ءَ ءُ دل سپائیں مھراں مُدام من ءَ کندینتگ۔ پمیشکا من وھدے کہ تئی یات ءُ ترانگ ءَ کپ آں، گُڑا من ترندیں آھے ءِ کشّگ ءَ چہ پد الم بچکند آں۔
مودی جان! اے تئی ھما داتگیں دلبڈی اَنت کہ مرچی من ءَ گیشتر سبر ءُ ھاٹیگ اِش بکش اِتگ ءُ تو مُدام گْوشت کہ: ” دژمن ءِ دیم ءَ بروتان تاب بِہ دے ءُ زرونکاں بِہ جن ءُ پیش بدار کہ من مُھکمیں سرمچارے آں“۔
ھو! راستاں تو وتی زبان ءِ سر ءَ اُوشتات گوں وتی لاگریں بالاد ءَ لگوریں دژمن ءَ را پیشداشت کہ تو مُھکمیں سرمچارے ئِے۔ تئی جنگجاہ تئی دژمن ءَ را انگت مرگ ءِ بیم ءَ دیان ءُ ھم کوپگیں ھمبل سنگر ءَ نشتگ ءُ آس گْواری کن اَنت۔
مودی جان تئی ھما سرسِندیں جنگجاہ تئی دژمن ءَ را شری ءَ گیر کاینت، ءُ ھما گُلزمین شاھد اِنت کہ گوں شُدیگیں لاپ ءُ شپادیں پاداں تو وتی گور ءِ پشک دِرّتگ ءُ وتی پادان ءَ پیڑاتگ ءُ پہ مڑاھے وتی سنگر داشتگ اَنت۔ چہ جنگ ءِ ھونیں جنگجاہ ءَ وتی سنگت پہ جانسلامتی کش اِتگ ءُ دژمن نیست ءُ نابود کُتگ۔
اُپّ! کہ آ کسہ کنگ نہ بہ اَنت، بلے مودی جان من ھر وھد کہ یک جور جواب ءُ نتُرسیں سرمچارے ءَ ڈیکّ وراں اُود ءَ تو الم من ءَ گیر کائے۔
تو گوں وتی جور جوابی ءَ دُرست پدّر کُتگ اِت اَنت ءُ راستی ءَ راہ ءَ پہ مڑاھے مَل اِتگ یار، نوں چد ءُ پد تو بہ گندئے جسدی دْروشم ءَ مئے دیم ءَ زاھر مہ بہ ، بلے پگری رنگ ءَ تو ھر تمردیں سرمچار ءِ دْروشم ءَ گوم ءَ ھوار ءُ ھمسپر ئِے۔
اے گپّ ءَ من مرچی پہ سِتک پمیشکا گْوش آں کہ تو نوں پہ دائمی وتارا مئے گوم ءَ ھوار کُت، نوں تو ھر سنگر ءَ ، ھر جنگولیں سرمچار ءِ کش ءَ نشتگ ئِے ءُ اَنگت وتی دژمن ءَ مرگ ءِ دپ ءَ کار ئِے، بلے مودی زان ئے تو وتی دُرست مارا دات اَنت۔
یار بس! ایوک ءَ ھما دیوان ءُ مجلسانی لھمکیں بچکند تو گوں وت ءَ بُرت اَنت کہ آ نوں زاھر ءَ گندگ نہ بہ اَنت، بلے اے گپّ ءَ من ھچ بژنیگ نہ باں کہ تو جُتا بوتگ ئِے۔
پرچا کہ آجوئی ءِ جنگانی تہ ءَ ھما سر کربان بہ اَنت کہ آ وتی بزّگیں راج ءِ درد ءُ دُوراں سرپد بہ اَنت ءُ آ ھرچ نگیگیں جاوراں پُشت ءَ نَہ کنز اَنت، بلکیں ھمُک سکی ءَ سوریاں وتی بزگیں راج ءِ پھریزگ ءِ ھاتر ءَ بدواہ ءِ دیم ءَ چو کوہ ءَ مِکّ بہ اَنت ءُ سراں ندْر کن اَنت۔
اے ھما راجانی وش بھتی اِنت کہ آیانی تہ ءَ چوشیں کُنگُر ءُ جنگولیں بچّ ودیگ بیت، گُڑا آ راج کدی گُلام دارگ نہ بہ اَنت۔ اے گپّ ءَ من پہ جزم گْوش آں کہ مرچی مئے بلوچ راج ءِ توکا اے رنگیں جپاکش ءُ نتُرسیں ورنا ھست اَنت، گُڑا الم ما وتی آجوئی ءَ چہ لگوریں دژمن ءَ زوت پَچ گِر اِین ءُ مُرادانی منزل ءَ سر بہ اِیں۔
