نبشتہ کار: سمّو
ھزاراں دروت رزوان جان!
مرچی اوپار ءِ کاسگ سریچ بوت ، دل ءَ ھُل کت کہ گوں تو نیادے به بیت ، نیاد وَ ھیر بوت نه کنت بلے ترانے به بیت۔۔
نہ تْرسیں رِزّوو جان!
تو گپے زان ئے ھما اِنت کہ تو رپتگ ئے گش ئے کہ دْراھیں ندارگ ھوادگ انت ، ھر چار نیمگ ءَ ابیتکی ءِ سروز ساز اَنت ، بیگاھاں کوش کہ کشّ اِیت سما بیت کہ کوش تُنّیگ اِنت ، مُول تئی مھرانی ستا ءَ کنت۔۔
زیارت اوں په تو زھیریگ اِنت،
تولگانی ءِ کَرگ دلکھر انت کہ تو مرچاں نیائے ، دشت ءِ پْرسیگیں ڈگار په تو پھر بندگ ءَ انت ، درابول ءَ وتی پرّگ کمّو بُرزتر کتگ انت ءُ مھناج سوت ءَ الھان کنگ ءَ اِنت، “جنگانی پڑ ءَ شکّلیں تاوان پداھاں“
کسانکیں رزوان جان!
بہ گند ئے اے ساھت ءَ تو شھیدانی دیوان ءَ نندوک بہ بئے تو وتی جنگانی کسّھاں آرگ ءَ بہ بئے ھمّل مومن ءُ شھید ساجد کندگ ءَ بہ بنت ءُ شھید ابدالھالک تئی کسّھاں نبیسگ ءَ بہ بیت ، تو گپ گپ ءَ ھمل ءَ ھال دے کہ دژمن سک نزور تْر اِتگ کہ آئی ءَ چہ شھیدانی مانشاں ھم ترس ایت ، دژمن ءَ په تئی مانش ءِ پروشگ ءَ بلاھیں لشکرے پرماتگ بلے کسّے پروشگ ءَ تیار نه اِنت، ھمل ھمد ءَ بلاھیں ٹھکے جنت ءُ گش اِیت “دژمن ءِ ماس بند اِنت”
ھمے ساھت ءَ شھید یاسمین کیت ءُ رس اِیت، کہ آئی ءَ تاسے آپ گون اِنت ،
یاسمین ءِ پادبرمشاں منی چم پچ بنت ، داں من تھنا وتی کوٹی ءِ تہ ءَ آں
دریگ ءَ چه ماه ءِ اَتکگیں رژنائیں کوٹی ھم رژنا کتگ ، منی کتابانی کش ءَ لاگریں پِشّی گوں کلھونڑاں شتگیں چمّاں اوشتاتگ ءُ تئی پریم ءِ تہ ءِ اکس ءَ روک روک ءَ چارگ اِنت ءُ ھمے سما بیت کہ تو ھمک شے پرسیگ کتگ ءُ تئی یات گوں ھرکس ءَ ھوار اَنت ءُ ھر ھما مردم تئی رندگیر بوگ ءِ جھد ءَ انت، من ترا ھمے گوشگ لوٹ آں ھردی کہ تو گوں شھیداں ھمدیوان بہ ئے گڑا درستاں ھال دے کبزہ گیر گوں چین ءَ ھور انت بلے دلترک انت، بالی پٹے کہ گوات در ءَ جوڑ اش کتگ کچک وار تپرکہ اَنت کہ پرچا ما اے کار کرت، دومی دگہ ھبرے ترا ھال دیاں کہ گڈی پدائی سنگت ءَ دو کبزہ گیریں ڈیھ ترس ءِ آماچ کتگ اَنت ءُ آیاں بالی پٹ جاہ ءِ بندات کنگ ءِ کار ماں کبزہ گیریں پاکستان ءِ تھ بنجل ءَ (اسلام آباد) بندات کنگ ءِ دیوان کتگ ءُ ھمود ءَ بندات کنگ ءِ جار اش جتگ۔
رزوان جان!
بہ چار شمئے داتگیں دیمھونی ءَ بلوچ ءِ توار ھر کنڈ ءَ سر کتگ، ڈیھ ءِ نرمزار پہ شات شمئے نام ءَ گر اَنت ءُ شمئے کاراں منزل ءَ سر کنگ ءِ جھد ءَ انت۔
رزوان جان اے پھل کن کہ من پہ تو دیراں اے نمدی راھیگ کتگ بلے تو زان ئے مئے نزوری وَ بن ازل مارا گون انت، بلے ھمبلاں مرچاں دیمروی کتگ نی من ترا رکست کناں ءُ گڈی ءَ ھمے گوشاں زرپھاز ءُ ایندگہ سنگتاں سھریں دروتاں سر کن گوں۔۔
رکست ئے رزوان جان۔
