نبشتہ کار :نودان بلوچ
سَیمی بھر
کمال ءَ پد ءَ گوانکو زرت ءُ وتی پت ءِ شمار ئِے گپت بلے کمال ءِ پت ءِ گوانکو بند اَت، کمال ءَ ھیدے ءَ سر کُت ءُ نشت وتی دم ئِے سرد کت، پد ءَ گوانکو ئِے زرت ءُ وتی پت ءَ گوانک ئِے کت ءُ پت ءَ گِپت، سلام ءُ دروت ءَ چہ پد کمال ءَ وتی پت ءَ رھیم ءِ بابت ءَ جست کت، کمال ءَ گوانکو گوش ءَ اَت بلے آواز نیست اَت، کمال ءِ پت ھاموش اَت، کمال ءَ پد ءَ درائینت، ابّا منی آواز ترا سر بوگ ءَ اِنت؟ کمال ءِ پت ءَ پسہ دات ءُ گشت، ھو توار پیداگ اِنت، کمال ءِ پت بجّار ءَ کمال ءِ جست ءِ پسہ دیگ بنا کُت، ھو اے راستے کہ لشکر ءَ تئی برات آوار جتگ ءُ پد ءَ چندے ماہ ءَ پد آجو ئِے کُتگ، آ وھد ءَ تو کسان اِت ئے ءُ ما نہ لوٹ اِت کہ تو پریشان بہ بہ ئے پمیشکا روچ ء مروچی ھال نہ داتگ، آ وھد ءَ ما میتگ ءَ اِت ایں، وھدے چہ زندان ءَ تئی برات آجو بوت ما گڑا میتگ ءَ چہ لڈّ اِت ءُ شھر ءَ اَتک ایں، کمال ءَ زوت زوت ءَ گشت، من ءَ گڑا چی ءَ ھال نہ داتگ؟ کماش ءَ درائینت کہ تو کسان بوتگ ئے ءُ پد ءَ تو وتی وانگ ءُ زانگانی تہ ءَ بوتگ ئے، من نہ لوٹ اِتگ کہ تو پریشان بہ بہ ئے، کمال جست کنگ ءَ اَت ءُ بجّار بس پسہ دیگ ءَ اَت، داں دیر ءَ گپ ءُ رپ بوت، گڈی ءَ کمال ءِ کماش ءَ گشت کہ تو بس وتی مجگ ءَ وتی کار ءِ سر ءَ بہ کن، دگہ چرت ءُ ھیال مہ کن،
کمال ءَ وتی ھمک روچ ءِ کارانی دپتر پچ کُت نبشتہ کنان کت، ءُ مرچیگیں روچ ءِ ھال ءُ کار ئِے نبشتہ کُت اَنت ءُ پد ءَ وتی باندات ءِ کارانی لڑ ءِ بابت ءَ جیڑگ ءَ لگ اِت، اے روچ کمال ءِ ھمے داب ءَ گوست ءُ باندا کماش ءِ کر ءَ روگی اِنت،
آ دگہ روچ ءَ کمال ءَ وتی، ند، دپتر، چادر کوپگ ءَ، ءُ (کیمرہ) زُرت ءُ گوں سنگت ءِ ھمراھی ءَ دیم پہ ھما کماش ءِ گِس ءَ رھادگ بوت اَنت، گِس ءِ رسگ ءَ گوں کماش ءَ گشت بیا اِت، بیا اِت کہ من شُمئے راھی بوتگ آں، بیا اِت ءُ وتی کاراں بندات کن اِت، شُما وتی کاراں وت شرتر زان اِت چون کنگی اَنت، منی کار بس لشکر ءِ لشکرکشی ءِ درشان کنگ اِنت، کمال ءَ وتی ند ءُ دپتر دست ءَ کُت اَنت ءُ گوانکو پچ کُت ءُ پہ کماش ءِ توارانی گرگ ءَ، کماش ءَ اُپارگے کش اِت ءُ گشت ”دریگتیں کہ لشکر ءِ لشکر کشی وابے بوتیں شرتر اَت یا منی دیدگ چہ اے نوبتاں زبھر بوتین اَنت“۔ کماش لشکر ءِ لشکر کشی ءَ درشان کنگ ءَ اَت ءُ کمال ءَ ند ءُ دپتر دست ءَ اِت اَنت ءُ تواراں ھم کرگ ءَ اَت۔،”ھر گور ءَ لشکر ءِ زلم ءِ سانکلاں گوں مردم بندوک اِت اَنت، ھچ کس چہ ایشانی چنگلاں بے بھر نہ اَت، من ءَ یات اِنت من چہ دار ءُ پش ءَ واتر کُتگ اَت کہ چاراں میتگ ءَ دو پادی گودِرّ لوگ پہ لوگ پٹ ءُ پول کنگ ءَ اَنت منی باتن لرزگ ءَ لگ اِت ءُ یک ترسے ءَ منی اندر ءَ جاگہ کُت، کبلہ ءِ نیمگ ءِ ھمساھگ ءِ لوگانی پشت ءَ تیرانی آوازے ءَ وت ءَ را منی گوشانی اندر ءَ جاگہ دات، ساھت ءُ دمان ءَ پد زالبولانی واہ ءُ زاری ءِ ھمراھی ءَ گریوگانی ھم ڈاہ ءُ شورے چست بوت، کمال ءَ گوں بے سبری ءَ جست کُت کے ءَ را جت اِش ءُ باریں مرد مرت؟ کماش ءَ گوں نرمیں گالوار ءَ درائینت ھو مرد مرت، ”ما تچان تچان ءَ ھما نیمگ ءَ شت اِین ءُ دور وت ءَ داشت کہ ساھتے ءَ رند لشکر ءَ لاش ءِ کر ءَ چہ وتی تپنگاں چہ لھتیں تُپنگ ایر کُت اکسکاری ءِ ھواری ءَ تامر ئِے ھم جوڑ کُت“۔ تامر ئِے جوڑ کُت؟ کمال ءَ گشت، کماش ءَ گشت ھو اے بے گناھاں جن اَنت ءُ پد ءَ تامر جوڑ کن اَنت ءُ دیم ءَ (ریاست) ءِ پیشدارگ ءَ کہ ما (آپریشن) ءَ سرمچار جتگ، کمال ءَ اُپارگے کش اِت ءُ کماش شُرو بوت، ”گوں نہ گیگیں جاوراں مردم مانگیش اِتگ اَنت، ھرکس وتی گماں گار اَت، لشکر ناں چکی، ناں کماشی، ءُ ناں زالبولی ازت کنگ ءَ اَت، انچو دور کنگ ءُ پٹ ءُ پول کنگ ءَ اَت، زالمیں رستراں دلانی تہ ءَ آس روگ کُتگ اَت“۔ کماش ءَ وتی چم پچ کُت اَنت ءُ وتی گپ گونڈ داشت اَنت، کمال جیڑگے ءَ کپت ءُ پد ءَ درائینت ئِے کہ ھما مرد ءِ چک لشکر ءَ جت گڑا آ مرد چون بوت؟ کماش ءَ وتی دم سرد کت ءُ گشت آ مرد ءِ کہ چُک جنگ بوت آ گوں وتی بزگی ءُ لاچاری ءِ ھالت ءَ چہ اے میتگ ءَ لڈ اِت ءُ دور دگہ میتگے ءَ شُت۔
روان اِنت۔۔۔۔
