نبشتہ کار: مرید شاشانی
دْروت منی مکھیں مات!
من لوٹاں کہ تئی داتگیں مھر ءُ گنجیں نیک دواھانی بابت ءَ وتی ند ءَ کار بہ بنداں ، پرچا کہ تئی نیک دُواھاں من ءَ یک انچیں راھے ءِ مساپر کُرتگ کہ من وت ھبکّہ ءُ ھیراناں کہ من چون اے راہ ءِ روگ ءِ لاھک بوتگ آں۔
منی مکھیں مات!
من اے نبشتانک ءِ تہ ءَ گیشتر گوں تئی ھیال ءُ ترانگاں دلگوش آں ، بلے چو نہ اِنت کہ من وتی پت ، چہ براس ءُ گْوھاراں شمشکار ءُ بے مھر آں۔ آ وت گیشتر منی نابودی ءَ سرپد ءُ گِلگ ھم نہ کن اَنت ، پرچا کہ آ اے وھد ءِ جاوراں سرپد ءُ زان اَنت۔
امّا جان!
من نہ زاں آں تو اے وھد ءُ پاس ءَ چون ءُ چے کنگ ءَ ئِے ، بلے اُمیت اِنت کہ تو وش ءُ شادان بہ ئِے۔ اے ھُدا ءَ چہ وتی گنجین در ءَ ترا دگہ زھگ ءُ نماسگ ھم داتگ۔ من ءَ یات کئیت یک رندے مھلب لوگ ءَ رزانانی سُرینگ ءَ اَت ، گُڑا رزانانی ٹِلّینگ ءُ ٹلّانگ اَت۔ تو گْوشت: ” مکن مھلب جان ، بیا کہ کُچک پیداک اِنت ترا وارت “۔
مھلب کموکیں سر چِست کُرت ءُ اِنگو آنگو چار اِت ، پد ءَ بِندات بوت گوں وتی ٹِلّینگ ءُ ٹلّانگ ءَ۔
ھمے ساھت ءَ من ءَ کندگ ءَ گِپت ءُ من گْوشت امّا اے وت نان بارت ءُ کُچک ءَ دنت ، اے کُج ءَ چہ کُچک ءَ تُرس اِیت۔ من وت رواں سرپدے کناں، بلے تو گْوشت: ” بِلّ اِشی ءَ گوں رزاناں مئے سر ءَ را دردے داتگ ئے ، تو کہ رَو ئے گنتر گریت “۔
امّا جان!
من زاں آں نوں مھلب ھم مزن بوتگ ءُ تئی لوگ ءِ سجھیں کاراں کنت ءُ تو ایمنی ءَ نِند ئِے۔ ھمے رنگ ءَ من ھم اے ساھت ءَ گوں وتی سنگتان وش ءُ سلامت ءُ اِمروز ءِ کاراں گلاہیش۔
امّا!
مئے کار برے برے چو مھلب ءِ شیتانیانی وڑ ءَ سر ءُ گّوشاں کرّ کن اَنت ، برے سر ابیتکی ءُ بے تواری ءَ اُوں کپ اِیت۔ تھنا ابیتکی اُوں نہ اِنت ، کدی کدی بے تواری بیت گُڑا من سنگتاں چہ گِستا درچکے ءِ چیر ءَ پہ وپسگ ءِ ھاتر ءَ کایاں دانکہ کمو واب بہ کپ آں ، بلے واب چہ چمّاں سکا دُور اَت۔ چہ واب نیاھگ ءِ سوَب ءَ من وتی موبائل چِست کُرت کہ چیزّے چاراں ، پٹّان پٹّاں ءَ سر ماں کتابجاہ ءَ کپت۔ گُڑا من کِتابے گچین کُرت ءُ وانگ بِنا کُت ، چہ وانگ ءَ رند من دل ءَ گْوشت من اُوں نبشتانکے نبشتہ کن آں۔
من ند زُرت ءُ کاپی ءِ دپ پچ کُرت ، بلے دل ءَ جیڑ اِت کہ چے نبشتہ بہ کن آں؟ چہ بازیں جیڑگ ءَ پد ھیال اتک کہ تئی بابت ءَ چیزے نبشتہ بہ کن آں۔
امّا جان!
تو زان ئِے نبشتانک ءِ نبشتہ کنگ پمّنا اَنچو گْران اِنت ، انچوش کہ ساھدارے ءَ را کُنٹیں کارچ ءِ سر ءَ ھِلار کنگ چینچو تور اِیت۔ بلے اے منی اولی رند اِنت کہ من نبشتانکے نبشتہ کنگ ءَ آں ، ءُ پد ءَ تئی بابت ءَ۔
امّا جان بہ بکش!
ھما درد ءُ دور ، ھما واری ءُ بزّگی ، کودکی ءَ بِہ گِر دانکہ جوانی ءَ تو پمّن سگ اِتگ اَنت۔ آیاں بہ گِندئے من نبشتہ ءُ بیان کُرت نہ کناں ، بلے من لوٹاں کہ چار لبز بہ نویساں پہ تو سلامے راہ بہ دئے آں۔
من وتی وانگجاہ ءِ ھم تبک ءُ ھمسران ءَ کہ دیست ، وتارا چارت ءُ ھمے مار اِت کہ گوں من ءَ ھِچّ نہ بوت ءُ ھِچّ نہ بیت ، بلے مرچی من ءَ یک سنگت ءُ دوزواھے ءَ ھال کُرت ءُ گپّ گپّ ءِ تہ ءَ گْوشت ئِے: ” مرید جان مارا پھر اِنت تئی سر ءَ ، تو یک وانندگ ءُ سرپدیں مردمے ئے۔ تو وتی راج ءَ را وشیں نامے دئے “۔
من گْوشت ترا زان ءَ گوں من دُژمنی یے ھست یا چون تو پکّا من ءَ کُوشارین ئے؟
آئی ءَ کمیں کند اِت ءُ گْوشت: ” زان ئے رھشُون ءُ زانتکارے ءَ گپّے جتک کہ پہ مکسد ءَ مَرگ مردُم ءَ را کدی کُشت نہ کنت ، بلے بے مکسدیں زند مردّم ءَ را کُش اِیت “۔
گوں اے ھبر ءِ اِشکنگ ءَ من گْوشت ھو یار ھبر راست اَنت ، بلے من کُجا ءُ وانندھی کُج ءَ۔۔۔۔شُکر اِنت وتی پِت ءُ مات ءِ سواب ءَ وتی نام ءِ نبشتہ کنگ ءَ زاں آں۔ چہ آئی ءِ گپّاں من ھمے سرپد بوت آں کہ آ من ءَ باز مزن لیکّگ ءُ وت ءَ کسان سرپد بوَگ ءَ اِنت ، گُڑا اے ساھت ءَ من ھمے مار اِت کہ امّا جان اے تئی نیک دُواھی اِنت کہ من ءَ اے وشیں نام ءُ بُلندی داتگ ئے۔ اے گْران ءُ مُشکلیں راہ ءِ رَوگ ءِ توکل بکش اِتگ۔ مروچی منی ھما ھم تبکیں سنگت من ءَ مزن ءُ وتارا کسان لیکّگ ءَ اِنت ، چوناھیا آ وانگ ءَ اَچ من ءَ باز جْواں اِنت۔ دُگنیا ھم دیستگ اِش۔
امّا جان!
جنگ سکا گْران ءُ مُشکلیں کارے ، مردم بازیں جنجال ءُ مُسیبتاں گوں دُچار کپ اِیت ، بلے من ءَ اُمیت اِنت وتی راج ءِ سر ءَ کہ آ وتی سرمچار ءُ دردوارانی دیمونیاں کدی شموش کار نہ بیت۔ اے جنگ ءَ را مھروانیں سنگت ءُ دوستاں ، آیانی بھادُری ءُ کُربانیاں ، آیانی اِلم ءُ زانت ءَ یک انچیں رنگے داتگ کہ دِل گْوش اِیت من دہ سال پیسر اے جھد ءَ ھوار بوتین آں۔
امّا جان!
بلوچ راج ءَ اگاں بہ چارے اَچ زند ءِ ھیش ءُ وشیاں دُور ازابیں زندے ءِ واھُند اِنت ، اے بزّگی ءُ واری ءَ وتی بھت ءُ کسمت زانتگ ءُ سرپد بوتگ ، بلے راج ءِ تمردیں ورناھاں اے بھت ءُ کِسمت ءِ گپّ رد کُرتگ۔ بلکیں آیاں گوں وتی جنگ ءَ سابِت کُرتگ ءُ گْوشتگ کہ اے مئے بھت ءُ کسمت نہ اِنت ، اے مئے نازانتی ءُ نابودی بوتگ کہ ما زُورگِریں پاکستان ءَ را وتی سر ءَ سلّاڑ کُتگ۔
امّا جان!
پمیشکا مرچی ماتیں سرڈگار زُورگِریں پاکستان ءِ ناشریں لشکر ءَ یک کُشارجاھے جوڑ کُرتگ ، ھر نیمگ ءَ کہ چمّاں شانک دئے ترا ھون ءِ جوہ ءُ جونانی امبارے دست کپ اِیت۔
منی مکھیں مادر!
ھمے کُشت ءُ کوش ءِ سوَب ءَ ، ھمے درد ءُ دورانی مارشت ءَ ، ھمے مات ءُ گْوھارانی زار ءُ چھانٹاں تئی نابودیں بچّ اَچ تو پچ گپتگ کوھانی باھوٹ کُرتگ۔ بس امّا جان دُوا بہ کن کہ پاکیں ھاوند تئی اے نابودیں چُکّ ءَ سوبمند بہ کنت۔ ریھان ءِ جزبگ ءُ سدّو ءِ توکلے بہ بیت دانکہ اے راہ ءِ ھر رنگیں سکّیانی دیمپانی ءَ کُرت بہ کنت۔
امّا جان!
نوں من وتی نِمدی ءَ چہ ھمد ءَ گْونڈ گِراں ، گوں وتی چُک ءُ نماسگاں مُدام ھست ءُ سلامت بات ئِے۔
