نِمدی بے پہ زمین زادگیں ھانُل ءَ

نبشتہ کار: کدیر بلوچ

دْروت منی ارواہ!
اُمیت کناں کہ تو وش بہ ئے ءُ ￶تئی لوگ ءِ ￵مردُم ھم وش بہ اَنت ، ءُ منی گوں ھُداوند ءَ نیکیں دُوا اِنت کہ شُمارا پہ دائمی وش ءُ سلامت بہ کنت۔ ھِچّ گم ءُ ￶سکّی مہ گِندات اِت۔
دیریں کہ دل ءَ ￴ھُلّ کُتگ پہ تو کاگدے راہ بِہ دئے آں ، بلے چے کناں کہ منی نِزوریں دستاں گوں ند چِست نہ بوتگ پہ تو چندے دانک نبشتہ ءَ ￴بِہ کن آں۔ پرچا کہ تو وَ زان ئے پرتو کاگدے ءِ لِکّگ اِنچو ارزان نہ اِنت ، منی چم پِرپٹگ ءُ دست لرزگ ءَ ￴اَنت کہ چے نِبشتہ بِہ کن آں۔ پہ ھرچ مردم ءَ ￴ناں! بلکیں تھنا پہ من کہ منی وڑیں نابود ءُ ￶نابِزانتیں مردمے پہ تو چیزے نبشتہ بہ کنت ءُ ￶راہ بہ دنت۔

منی ارواہ!
من وس کُتگ کہ بے توار بہ باں ءُ ￶ ھِچ مہ گْوشاں ءُ دل ءَ ￴بداراں ، بلے تئی زُوراکیں گماں من ءَ ￴نمرّینتگ ءُ اے کاگد ءَ ￴تئی نام ءَ نبشتہ کنگ ءَ ￴آں۔ نہ زاناں چہ کُج ءَ بِندات بہ کناں ءُ ترا چے بہ گْوشاں ، تئی جُست ءَ ￴بہ گِراں یا کہ وتی بے مکسدیں ھالاں بہ دئے آں۔ پمیشکا دل گْوش اِیت کہ اول ترا وتی ھالاں بہ دیاں کہ چیزے روچ اِنت من ناسرجم آں۔ من ءَ ￴وس وسے ءَ ￴زُرتگ ￴تو بے کِساس گیر کائے ، جیڑگ ءَ ￴آں کہ باریں گوں تو دُچار کپاں یا تھنا گوں تئی گماں ￴ھمراہ باں ءُ ￶زندگی کن آں۔ گُلامیں راج ءَ را وَ ￴چوناھیا ￴وشھالیں زند کدی نیسب نہ بیت دانکہ آ آجو ءُ وتی واجھی ءَ ￴وت مہ کنت۔ پمیشکا من گْوشاں کہ تو منارا اَچ وتی گماں آجو ءُ وتی مھرانی بھشتیں دیار ءَ ￴سر بِہ کن ، اے گُلامی ءَ من راھے رواں داں آجو نہ بوتگ آں۔ بس! تو من ءَ ￴اَچ وتی گماں آجو بِہ کن۔ کسے ءِ ￵شَیرے من ءَ یات پیداک اِنت ءُ آ گْوش اِیت:

” تو جنگ ءَ را ژانگ پادا بہ دے
ءُ من درد ءَ ناچ پرما آں “
(بے نام)

منی ارواہ!
نوں شپ شُتگ ءُ من سک ژند ءُ ￶پنداں ، ءُ اے ساھت ءَ شپ ءِ یک بج ءُ ￶بیست مِنٹ اِنت۔ سنگت وپتگ اَنت ءُ کُوٹی ءِ ￵لیٹ اِش کُشتگ اَنت۔ کسانیں دری یے (کِڑکی بے ) ھست کہ لیٹ ءِ ￵بْرمش من ءَ ￴سک ءَ ￴بے تھمبل کنگ ءَ ￴اِنت۔ من ءَ ￴تئی گماں وتی امبازاں زُرتگ ءُ بے کِساس گُٹگیر اِش کُرتگ ، دل اِنت کہ من ءَ پرمائیت پہ تو چیزے نبشتہ بِہ کناں ءُ ترا وتی ھالاں سر بِہ کن آں۔

منی ارواہ!
من زاناں تو منی نِمدی ءِ پسّو ءَ ￴دات کُرت نہ کن ئے ، بلے اِنچو زاناں کہ منی نِمدی پہ تو سر بیت ءُ ￶تو سرپد بہ ئے کہ منی مول ءُ ￶مُراد ھمیش اِنت کہ ترا ھال بہ دیاں من پہ ترا ھر وھد ءَ ساڑی آں۔ اگاں ترا پہ من کُجام وھد ءُ دمان ءَ کار کپت توار بِہ جن ، ￴اگاں وھد ءَ ￴موہ دات پہ تو الم ￴ساڑی بہ آں۔

منی ارواہ!
من ￴اُمیت کناں کہ تو وتی درچتگیں راہ ءَ ￴انچو سپر کن ئے ءُ دیم پہ وتی منزل ءَ روئے ، ءُ من ھم تئی پد ءُ ￶رنداں کا آں۔ جاھے نا جاھے بَلکن ءَ ￴گون تو ھمے راہ ءَ دُچار کپتاں ، گُڑا ترا وتی سجھیں ھالاں دیاں کہ بید ء ￵تو ناسرجم آں۔ نوں شپ شُتگ ءُ ھرکس تْرھتگ ، ءُ ￶من ءَ ￴ ￴باندا سپرے ءَ ھم ￴رَوگی اِنت لھتیں روچ ءِ ￵واستا ، ￴ ￴پد ءَ من پہ تو دُبر تئی دیار ءَ ￴کایاں گاں زندگ بوت آں۔
پہ مدامی سلامت بات ئے￷