چارمی بھر
نبشتہ; ھلیل بلوچ
من وھدے سرمچاریں سنگتاں گوں سرگراں روچے
چہ زوراکیں سراں راج ءِ وتی مُزد ءَ گراں روچے
بداں ھم گوں وتا سوچاں اگاں من بُن گراں روچے
وتی ھوناں گوں سُھریں مادنے رنداں مراں روچے
ستر دژمن گوں زوراکیں تُپنگ ءُ توپ ءُ تیران انت
بلوچستان نمیران انت بلوچستان نمیران انت
آ گوں سرمچاریں سنگتانی ھمرائی ءَ مُدام دُژمن ءِ بُنجلانی نیمگ ءَ جُنزان اَت۔ مُدام دُژمن ءِ راہ ئِے بستگ اَت۔ مُدام شورّ پارود ءُ لجّے ءِ کوھانی ٹُلّے ءَ نندوک اَت۔ دورگِند ئِے چمّ ءَ اَت۔ مُدام دژمن ءِ رپکاں بے سوب کنگ ءِ ھاتر ءَ توجیل سازگ ءَ اَت۔
من کجام ھم نیمگ ءَ شُت آں گُڑا واکی ٹاکی ءِ اولی توار ءَ گوں آ ساڑی اَت۔ کوہ ءِ تہ ءَ اگاں مردُم گشتے ءَ بہ بیت ءُ اوتاگ ءِ سنگتانی ھال مہ بیت گُڑا مردُم سکّ ءَ وانگ بیت۔ سپر ھان ءَ مئے مُشکل ارزان کُرتگ اَت۔
یکبرے ما لھتیں سنگت سپرے ءَ درکپت ایں کہ مارا ھال رس اِت دژمن ءِ لشکر مزنیں کچّے ءَ پتکن ءَ آھتگ ءُ چہ لجّے ءِ نیمگ ءَ کوھاں پُترگ ءَ اِنت۔ ما پہ اوتاگ ءِ سنگتاں سکّ ءَ پریشان بوت ایں۔ گُڑا من سنگتے زُرت پہ نیٹورک ءِ نیمگ ءَ در کپت ایں بلے اوتاگ ءِ سنگتاں چہ کسّے ھم نیٹورک ءَ نہ اَت نئیکہ واکی ٹاکی ءَ ھال بُوّگ ءَ اَت۔ ما تیوگیں شَپ نیٹورک ءَ ات ایں۔ سنگت چوناھا مردُم ءَ را دوست باں بلے ھما سنگت کہ تئی ھم پگر بہ بنت ءُ یکّیں نزریہ ءِ سرا پہ منزلے ءَ جُنزان بہ بنت آ دوستی ءَ کسّے لبزانی تہ ءَ بیان کُرت نہ کنت نئیکہ تامُرانی تہ ءَ پیش داشت اِش کنت۔ پگری سنگتی تھنا مارگ بیت ءُ مارشت کدی ھم درانگازگ نہ بنت۔
مئے ھیال گوں سنگتان اَت من بے تاھیر ات آں وار ءُ پاس من واکی ٹاکی ءِ سرا توار ءَ جَت بلے جواب نیست اَت۔ دومی سنگت ءَ گُشت بازیں توار جنگ ءَ واکی ٹاکی ءِ بیٹری ھلاس بنت کمّو برداشت بکن سُھب ءَ کسّے زلور لائن ءَ کئیت۔
بلے من گوں یک اُمیتے ءَ وار ءُ پاس واکی ٹاکی کلچ کُرت توار جَت۔ سُھب ءِ پنچ نبوتگ اَت کہ واکی ٹاکی ءِ تہ ءَ سپر ھان ءِ آواز آھت۔ من پورا چہ گَل ءَ بال بوت آں۔ من سوج کُرت کجام نیمگ ءَ ئے آئی ءَ گُشت جھلی نیمگ ءِ کوھان۔ من آئرا ھال دات کہ لشکر ءِ ھمے نیمگ ءَ ھال اَست سمبال کن اِت۔ آئی ءَ گُشت بے گم بئے من راہ بستگ نشتگ آں۔
یکبرے ما جنگی گشتے ءَ روگ ءَ اِت ایں گُڑا آئی ءَ گرنیڈ لانچر ءِ ھژدہ گولہ زُرتگ اَت۔ اے مزنیں پندانی تہ ءَ ھرکس کوشست کنت کہ وزن کم بہ بیت بلے آئرا گرنیڈ لانچر ءِ ھواری ءَ مزنیں وزنے گون اَت۔ من گُشت سپر ھان اینکہ گولا مہ زُور کہ وزن تئی گْران بیت پسّو ئِے دات نا مسلھے نہ اِنت دِل گُش ایت اے لونڈ سرانی دِلانی تہ ءَ آسے روک بکن آں۔
گُڈّی روچ ءَ کہ ما لشکر ءِ بُنجل ءِ نزّیک ءَ سر بوتگ اِت ایں جُست ئِے کُت کہ چینکہ گولا بجن آں گُڑا زاکر ءُ ٹکّری گُشت پنچ یاں کہ زیات چہ زیات ھشت بجن۔ من گُشت تھنا چار یا پنچ دانگ گوں وتا ایر کن کہ سپرے ءَ ایں آدگہ ھر چینکس اَنت بجن اِش۔ زاکر گُشت زیادہ جنگ ءَ پائدگ نیست۔ من گُشت یک سنگتے کہ اینکہ وزن زُوریت مھنت کَنت شَپ ءُ روچ پہ دُژمن ءِ بے سوب کنگ ءَ پِگر ءُ ھیال ءِ اَسپاں تاچینیت گُڑا دُژمن ءِ بُنجل ءَ سر بیت آئی ءِ ھکّ اِنت بِلّ ئِے وتی موہ ءَ بہ چاریت ھرچینکہ دِل ئِے گُشت بہ جنت، گولا گوما باز اِنت۔
ھما شَپ ءَ گُڑا آئی ءَ سینزدہ گولا جَت کہ راست ءَ راست لشکر ءِ بُنجل ءِ تہ ءَ کپگ ءَ اِت اَنت ءُ لشکر ءِ سُپاھیگانی کُوکار دُور دُور ءَ اِشکنگ بُوّگ ءَ اِت اَنت۔
واتری ءَ آ سکّ گَل اَت گُشت ئِے (“ھمو دژمن کہ ننا لُمّہ ایڑتے اوغفینے اینو ھموفتا چیھانٹاتے بِنگُٹ چٹ اُستخوان کنا پُدین مس۔”) ھما دژمن کہ مئے مات ءُ گُھار ئِے گْریوائینتگ اَنت مروچی ھماھانی کُوکاراں منی دِل سرد کُت۔
روان انت
