نبشتہ کار: مھلب اے ندیم
گوں ھیرانیں چم ءُ پچدرھتگیں پاداں آئی وتی پس ءِ دست گپتگ ءُ مھر داشتگ اَت۔ پس آئی ءَ را ساڑاھگ ءَ اَت کہ منی چک تو مہ ترس اے درس تئی لالا اَنت ، اے واجه اَنت ، اے کردار اَنت ، بلے میرو ھاموش اَت۔ بس ھیران اَت کہ من کج ءَ اتکگ آں ءُ اے مردم پہ کے ءُ پرچا اِد ءَ مچ اَنت ، ایشاں سُھریں بیرک پرچا گون اِنت؟ آئی اے کسانوکیں مجگ ءَ را جیڑگاں انگر کرتگ اَت ءُ ترس چه آئی چماں اندیم اَت ، ءُ بلوچ آجوئی جنز ءِ پڑ ءَ مچ بوتگیں سیاسی کارکن ءُ آھانی گوشدارگ ءَ یک بلاھیں مچی یے اولی رند اَت کہ میرو ءِ میتگ ءَ اڈ دیگ بوتگ اَت۔ پیسر ءَ ابا په وتی سیاسی کاراں مدام دگہ شھر ءُ میتگاں شتگ اَت ، ءُ ابا ءَ آئی چم کہ دیست اَنت سرپد بوت کہ میرو ترس ءُ ھبرگ ءِ آماچ اِنت۔ آئی ءَ سر جھل کرت ءُ گْوشت: “منی چُک مروچی تئی چمانی ھیرانی ءَ ءُ تئی مجگ ءِ جُستانی پسّہ ءَ ترا دات نہ کن آں ، بلے من لوٹ آں تو منی دست ءَ بہ گر ءُ بوشت۔“ ابا ءَ وتی دست اسٹیج ءِ نیمگ ءَ شھار دات ءُ دوبر گْوشت: ” اُود ءَ ھرکس آھت گپ جت تو آئی دیم ءَ گوں ھورتی ءَ بہ چار ، ءُ آئی تراناں گوش بدار “، میرو ءَ سر هو ءِ وڑ ءَ سُرینت ، بلے آئی زبان ءَ چہ گپ در نیاتک۔
ابا ءَ زانت کہ میرو ءِ اے اولی رند اِنت چوشیں مچی یے دیستگ ، بلے ابا ءِ دل ءِ مراد اَت کہ یک روچے میرو ھم چہ ھمے واجھاں بہ بیت۔ یک انچیں وھدے بیت میرو منی دست ءَ یل بہ دنت ءُ ھمے سُھریں بیرک ءَ دست ءَ بہ کنت۔ میرو ءِ اولی تران گوں وتی سنگتاں وتی پُرشتگیں سینکل ءِ بارو ءَ مہ بیت، وتی درتگیں چوٹانی بارو ءَ مہ بیت ، وتی لیبو ءِ بارو ءَ مہ بیت۔ آئی اولی تران ھمے اسٹیج ءِ سر ءَ همے واجھانی مول ءُ مراد ءِ بارو ءَ بہ بیت۔ ابا ءَ سرجھل کرت ءُ چار اِت میرو ءِ پاد انگت لرزگ ءَ اِت اَنت، بلے انچو کہ ابا ءَ گْوشتگ اَت آئی چم اسٹیج ءَ اوشتاتگیں واجہ ءَ ھورتی ءَ چارگ ءَ اِت اَنت۔ واجھانی مچی ءِ گڈسر ءَ اسٹیج ءَ یکے اوگام جناں اَت “بلوچستاں “ءُ نشتگیں مچی ءِ مردم پسہ دیگ ءَ اِت اَنت “زندگ بات “۔ میرو ءِ سبر پُرشت ءُ آئی ءَ ابا ءِ دست چُک اِت اَنت، ابا ءَ وتی سر جھل کرت ” جی منی بچیگ بہ گْوش ” میرو ءَ جُست گپت ” ابا اے چے گشگ ءَ اَنت؟ “, ابا ءَ پسہ دات ” منی چک راه ءَ ترا سرپد کن آں۔“
دو اداراں پد مچی ھلاس بوت ، میرو کمو سھڑ اِت ، ابا ءَ میرو دست ءَ گپت ءُ آ دوئیں واتر پہ وتی گس ءَ رھادگ بوت اَنت۔ ابا سرپد بوت کہ میرو چہ ترس ءَ ڈنّ در اتکگ ءُ تیوگیں راه ءَ سُھریں بیرکے دست ءَ اَت ءُ بیرک ءَ چُک گِراں اَت ، پرچا کہ آئی ءَ وتی ابا همے بیرک ءِ دْروت کنگ ءُ چُکگ ءَ دیستگ اَت۔ ابا ءَ وتی میتگ ءِ راه یلہ دات دیم پہ وتی کشارانی نیمگ ءَ روان اَت ، میتگ ءَ چہ کمو ڈن میرو ءِ پس ءِ ملک ءُ میراس اِت اَنت ، ملک ءِ لٹ پہ ھاک بستگ اَت، آئی ملک ءِ اولی دپ ءَ مزنین مشینے جت اَت ، تیوگیں میتگ ءِ مردم اُود ءَ دان دروشگ ءَ اتک اَنت ، ءُ مشین ءِ کوٹی ءِ کُنڈ ءَ یک کسانیں باگے ھست اَت آ باگ ءِ تہ ءَ وڑ وڑیں انار ءُ درچک اِت اَنت۔ آ باگ میرو ءَ سک دوست اَت ، ابا سرپد اَت کہ میرو ءَ انارانی ساھگ ءَ نندگ ءُ انار ورگ وش بیت ، ابا ءَ میرو ءَ آئی دوستیں انار ءِ ساھگ ءَ نادینت ءُ میرو ءَ یک انارے سِست ءُ دات۔ ” منی چک ترا لالاھانی اسٹیج ءِ سر بہ نادیناں تو نه ترس ئے ؟ “ میرو ءَ وتی سر نہ ءِ وڑ ءَ سُرینت ، ابا ءَ بھاریں بچکندے جت ءُ آسردے کش اِت ، پرچا کہ ابا وتی مول ءِ نیمگ ءَ اولی کدم ءَ را جتگ اَت۔
همے وڑ ءَ ابا ءَ ماہ پہ ماه هر جاہ ءَ کامریڈانی مچی یے بوت ، میرو ءِ دست ءَ گپت ءُ مچی ءِ میان ءَ برت۔ وھد روان اَت ، میرو چاردہ سالیں نودربرے اَت۔ میرو وھد ءِ روانی ءَ وتی ارد گرد ءَ چارگ ءُ پھمگ ءَ اَت کہ منی میتگ چہ ڈنّ ءِ دُگنیا ءَ ھزار سال پشت ءَ اِنت۔ منی میتگ چہ زانت ءِ زینت ءَ زبھر کنگ بوتگ ، آ سرپد بوگ ءَ اَت کہ پرچا آئی میتگ ءِ جنین اے آسراتیں دَور ءَ میتگ ءَ چہ دور دار بڈ کن اَنت ءُ کار اَنت ، آئی چہ ھما واجھاں اِش کُتگ اَت کہ بلوچستان ءِ زمین ءَ را گیس مان اِنت ، آ سرپد اَت کہ آئی سنگت ءِ پس ھما کہ میرو ءِ میتگ ءِ یکیں ڈاکٹرے اَت کے برت ؟ کے جت ءُ گیابانے ءَ دور دات؟ اے اولی رند اَت کہ ابا ءَ میرو پہ راجی مچی ءَ ھوار بوگ ءَ نہ ٹوئینت۔ میرو بامسار ءَ ساری پاد اتکگ اَت ، جان شُشتگ ءُ سر رستگ اَت۔ اترے جتگ اَت، ابا ءَ وتی چم مشت اَنت ءُ پہ میرو ءَ شھار دات اَنت ، “منی بچ تو مروچی مھلہ پاد اتکگ ئے؟” میرو ءَ پسہ دات ، “جی ھاں ابا جان! تو ھم پادا وت ءَ تیار کن مروچی ئیں مچی ءَ ترا وتی کول ھم پیلو کنگی اِنت۔” ابا دل ءَ گل بوت پرچا کہ ابا ءَ نوہ سال پیسر میرو ءَ کول داتگ اَت کہ آ میرو ءَ واجھانی اسٹیج ءِ سر ءَ بارت ، ابا گل اَت، آئی ھما دیستگیں واب کہ آئی ءَ گوں آگھیں چماں پہ میرو ءَ دیستگ اَت، مروچی ھما واب راستی ءِ چھرگ ءَ ابا ءِ دیم ءَ گْواچن اَت۔
مچی ءِ میان ءَ ھما جاہ ءَ کہ نو سال پیسر یک گونڈلے کہ آئی وتی پس ءِ دست داشتگ ءُ اوشتاتگ اَت ، انچو کہ ابا ءَ وتی وابانی تہ ءَ دیستگ اَت ،مروچی آئی ابا ءِ دست یلہ داتگ اَت سُھریں بیرکے دست ءَ اَت۔ آئی پیشانی ءَ یک پٹی یے بندوک اَت کہ آئی سر ءَ ‘ وتن یا کپن ‘ نبشتہ اَت۔ آ گوں مچی ءَ ھم گُٹ ءَ ” بی ایس او زندگ بات ، بلوچستان زندگ بات “ ءِ اوگام جنگ ءَ اَت۔
میرو ءَ ابا ءِ دست گِپتگ اَت دیم پہ اسٹیج ءَ روان اَت ، ابا ھیران اَت کہ میرو منی بچ کج ءَ روگ ءَ ئے؟ میرو ءَ بچکندگے جت ءُ پسہ دات” ابا کامریڈ میرو بہ گش” ابا ءِ چماں چہ گل ءَ ارساں ھار کرت ، میرو ءَ ابا اسٹیج ءِ سر ءَ برت ءُ ھما واجھیں کامریڈانی میان ءَ اُوشتارینت ءُ وتی سُھریں بیج وتی ابا ءِ دست ءَ دات۔ مروچی ابا ءِ دست لرزگ ءَ اِت اَنت کہ آئی بچ مزن بوتگ اَت ، آئی بچ پہ وتی ڈیھ ءِ رکینگ ءَ سوگند زورگ ءَ اَت۔ مروچی میرو ھم واجھانی رد ءَ اُوشتوک اَت ، ابا ءَ پہ پھر سُھریں بیج میرو ءِ سینگ ءَ جت ءُ میرو ءِ پیشانی چُک اِت ءُ گْوشت: ” منی چک سوبیں بات ئے۔“
