آزمانک ھلو!

نبشتہ کار ھسابجار

“هلو! “
“هلو چون ئے؟ “
“مارا گوهر ءَ کُشت—-“
“امبری ئیں گرم توپانیں گرمے ، انچیں گرمے اتکگ کہ روچ ءِ برانزاں ھیک پتکگ -“
“انچیں هورے بُتکگ کہ بندی ءِ نام ءَ نہ زانت ، هور انت ءُ هور ، پد ءَ تو نہ زان ئے کہ اے گنج ءُ هدائیں آپ کج ءَ روت ، ءُ —–“
“چہ بازیں سالانی ڈُکال ءَ درچک ءُ دار تُن ءَ کُشتگ انت ، چاتاں آپ مان نیست ، دلوت مرتگ انت، اگاں کبلہ ءُ گوریچان پچ مہ بیتین ات انت مئے مردم هم دلوتانی پجی ءَ چو پیشی مردماں شُد ءُ تُن ءَ مُرتگ ات انت، هور کہ بیت انچیں توپانی هار سَٹّ اَنت، هرچی کہ هست دُرستاں روپ ایت ءُ بارت زر ءِ میار کنت -“
” هور کہ بس کنت کیت برپے ، برپ انت وَ انگت انت ، پد ءَ کہ گوات کش ایت توبہ کن! جان ءَ هنچو واب ترین ایت ، تو هرچیز ءَ دست جن ئے گُش ئے گون نہ انت—“
“مئے گور ءَ انچو تبد انت کہ جان ءِ پوست ءَ رج ایت-“
“گوات کش ایت گندگ نہ بیت-“
“بیگاه ءَ کہ جھلی سر کنت چم پہ چم ءَ میم نہ بیت -“
“اناں! زاناں ، من پون پمیشکا کتگ کہ تو هرچ گپ ءَ پہ منی سربندی ءَ مانتر ؟ من هرچی گُشاں تو گپانی چپ ءَ پسو دیگ ءَ ئے؟”
“مئے گور ءَ کہ انچش انت ، من چے بگشاں؟”
“زاناں من نزاناں ، من چہ همود ءَ پیداک نیاں بلے ؟”
” تو گوں هال کنگ ءَ هور ءُ برپ ءُ گوهر ءَ بِنا بیت ئے-“
“من ترا اد ءِ موسم ءِ هال ءَ دیگ ءَ اتاں یھے -“
“گڑا من هم ! وتی گپ جت انت کہ مئے گورا انگت انچش انت بھتاور-“
“شما وش نسیب ات-“
“ماهو! پکایا، وش نسیبی اگاں همے بزگی ءِ نام انت وَ هو!”
“هرچی ئے وتی هاک ءَ ئے-“
“هاک ءَ تو هوں وتی هاک ءَ ات ئے چہ همد ءَ دِرک بست انت کہ من رواں ولایتاں اود ءَ بھشت انت-“
“من پہ دهاں داتگ اے بھشت ، جی بات هما دوزه !
گرم انت ، تبد انت ، تُن اِنت ، سیاه گوات انت ، هار ءُ هیروپ انت هرچی انت بلے منی دیار انت۔۔
من کایاں —- هلو —هلو —“
” هلو — تو چے گُشگ ءَ ات ئے -“
” من گُشت من کایاں -“
“هاں ! تو کا ئے! کجا کائے؟”
“وتی مُلک ءَ-“
“هاں !!!!”
“چے ءَ هان ؟”
“پمشکا کہ تو گُش ئے من کایاں-“
“گُڑا؟”
“چے کن ئے کائے؟ ، شُتگ ئے چے ؟”
“روگ ءَ من وت نہ زاناں ، بلے من کایاں-“
“راست گُشگ ءَ ئے یا مسکرا کنگ ءَئے؟ تئی بروت نہ سبز اتگ انت تو شُتگ ئے نی کہ کبر ءِ دپ ءَ ئے کائے !!!”
“هو من ءَ زهیر کنت، هما انت کہ من دراتکگاں سربتگاں ، من گاراں ، سر درآؤرتگ ریکِستگے ءَ چُنت سال همے ریکستگ ءَ برے آپندے ءَ ویل بیتگاں ، چہ اُود ءَ پہ جزاے چُٹ اتگ ءُ سر کپتگ پد ءَ برپے ءَ ، چد ءُ دیم کجا بروت مردم ! انچو دمبرتگاں چو لنگار ءِ بُن ءِ دهکان ءَ ، گوکاں بندگ ءُ بزیں سیاه تاکیں مِنندی ءَ دم کنگ لوٹاں – “
” سک دمبرتگ ئے ؟”
” مات بند انت ،زهیریگ انت مردم ولّا –
” مات ءَ وَ دیر انت کہ بند انت نی باید پاهو دیگ بیتیں – “
” تو اڑئے بل مسکرایاں -“
“ترا گیشتر پہ چے ءَ زهیر کنت؟”
“تو باید بہ گُشتیں ترا پہ چے ءَ زهیر نہ کنت-“
“زهیر وَ مردم ءَ کنت بلے ترا گیشتر پہ کے ءَ زهیر کنت -“
من ءَ پہ وتی وانگجاه —- هلو —هلو–“
“ ھلو دامگ ھُدا ءَ بُرتگ ، برے برے روت ،من گوشدارگایاں گپ کن!”
” استاد ءُ همکتباں زهیر کنت، گیشتر پہ واجہ مُلا ءِ سھب ءِ سر ءِ هازری ءَ ، همے کہ مکتب ءَ پُترت ءُ کرسی ءِ سر ءَ نشت راستی نیمگ ءَ گردن ئےِ زور دات ءُ سرئےِ بُرز کُت ءُ گوں راستی چم ءَ چار ات ئے لٹّ ئےِ شھارت ، لٹ ءُ واجہ ءِ ریش ، همتچکی ءَ ات انت گُشت ئےِ : ” نمازی بہ نند انت زگری بوشت انت ، زگری بہ نند انت نمازی بوشت انت-” من پہ دلبود ءِ زهرگرگاں زراں ءُ پہ وانگجاه ءِ بٹ ءُ چولایاں ، راجدوستیں سنگت ءِ مُکّگ ءُ وانگاں ، پہ ساهب ءِ بیٹک ءُ باگ ءَ ،گرم ءَ پہ هوٹل ءِ پتائی ءَ ، بیگاهاں بیٹ سر ءِ گلّھیانی نندگ ءُ شیری دیوانانی ساهر ساچیں دستونکانی گوشدارگ ءَ ، هوٹل ءِ پلم ءَ ، ناکو ءِ کُنڈی ءُ باگ ءِ پُشت ءِ روزردی ساهتاں برے گوں سنگتے ءَ ویل بیگ ءَ۔۔۔”
” بیچا—-“
” هلو —-هلو —هلو —“
” هلو دامگ ءَ کلام ءَ بُرتگ ، هاں دگہ پہ چے ءَ ؟ “
“من ءَ پہ ناکو ءِ گوکبنجاهی ءِ ڈگّریں کلیر ءَ زهیر کنت کہ گرم ءَ ما هِرداں چکلیس کُتگ، من ءَ پہ میر ءِ پل ءَ زهیر کنت ءُ مچی ءِ وڑگ ءِ ماهکانیاں ٹی ٹی ءُ پُگلانی تواراں زهیر کنت، پہ هوٹل ءِ شترنج ءُ پلم ءَ ، پہ بیگاه ءِ والی بالی ءَ ، پہ ایرتانی پلینگگ ءُ پہ بُزانی دوشگ ءَ ، پہ شپانک ءِ زهیریگ ءُ نل ءِ توار ءَ زهیر کنت-“
“نوکی هوش کتگ نادان ءَ بورے بستگ ماں کادان ءَ ، تئی هم مکتبی کس نیست کودک !
چیزے چہ دگنیا ءَ شُتگ ءُ چیزے چہ هاک ءَ لگشتگ ، واجہ ملا پیر انت ءُ وانگجاه لشکر ءِ بُنجل جوڑ انت مکتب ءَ چرکی وپتگ انت، ناکو ءِ باگ ءِ پشت ٹٹ ءَ انت چو پدی زر ءَ۔۔۔
“ناں بیگاه ءِ والی بال پشت کپتگ ناں کہ هوٹل ، هوٹل کُج انت ؟: گلّھی آں رورزد ءَ پد کس نہ گواه ایت کسے کہ شُت تا جندئےِ نہ گواه ایت ءُ ناں شترنج! هچی نیست ، هنکیں ویران انت، چے کن ئے کائے ؟ یا پرچا کائے تئی اد ءَ چے هست ؟ تئی روگ ءَ پد ، موسم مٹ بیتگ چو شپانک ءِ جند ءَ هرچیز همراه انت، آئی ءِ نل ءِ توار ءُ تئی زهیراں کُل زور بیگواه کنگ بیتگ اَنت، اد ءَ هچی نہ گواه ایت —“
“ ھلو ۔۔۔ھلو ۔۔۔۔ھلو ۔۔۔ ھلو ۔۔۔”