دومی بھر
نبشتہ: ھلیل بلوچ
لھتیں روچ ءَ پَد من نیٹورکے گِپت ھما سنگت ءَ کہ دیم داتگ اَت من ءَ گُشت ئِے سپر ھان ءَ نیٹورک ءَ دیم دئے کار اَست۔
سپر جان نیٹورک ءَ شُت ءُ آھت، من چاراں دیم ئِے سکّ تامور اِنت بلے ھمروچی وڑا بے توار اِنت۔ من زانت گَپّے اَست بلے گُشت کنگ ءَ نہ اِنت۔
اے جنگ ءِ تہ ءَ ما ھر وڑیں سنگت دیستگ وڑ وڑیں جاور مئے سرا آھتگ، من ءُ آسِم مُدام سنگتانی دیم چار اِتگ ءُ شُبین کُرتگ کہ سنگتان ءَ چونیں ھالے گون اِنت۔ سنگتے اگاں نیٹورک ءَ شُتگ ءُ آھتگ گُڑا من چہ دُور ءَ زانتگ کہ وشّیں ھالے گون اِنت یا بدیں۔ انچو بُگُش ما دیم ءِ وانگ ءَ پُھتہ بوتگ ایں۔
بیگاہ ءِ وھد ءَ من نوکیں سنگت زُرت اَنت پہ ھیلکاری پٹّ ءِ نیمگ ءَ روگ اِت ایں گُڑا من آدگہ سنگت تچگ پرمات اَنت ءُ سپر ھان ءَ گوں وَت داشت ءُ جُست کُت کہ تئی دیم پرچا مُجاں گِپتگ ءُ تامور اِنت آئی ءَ پسّو دات کہ منی مات سکّ نادْراہ اِنت من ءَ دیم دئے من رواں ماھے ءَ پَد واتر کایاں۔ یا شھر ءِ تہ ءَ کار کناں۔
اے گپّ ءِ اِشکنگ ءَ گوں پورا گوش ئے منی سرا بارے ایر بوت پرچا کہ اِدا اگاں کسّے ءَ گُشت من ءَ واپس دیم دئے گُڑا پدا آ نشت نہ کنت آئی ءِ سوچ ءُ ھیال گوں روگ ءَ بنت۔
ھمے شَپ ءَ من نیٹورک ءَ شُت آں ھما سنگت ءَ کہ دیم داتگ اَت من آئی ءِ سرا سکّ زھر گِپت آں کہ من ترا گُشتگ اِدا راہ ءُ راھبندانی مسلہ است اگاں ما چڑا سنگت بَر ءُ بیاراں گُڑا مئے کار پُشت ءَ پشت کپ انت۔ آ سنگت ھم سکّ دگہ وڑ بوت گوشت ئِے نیٹورک ءَ دیم ئِے دئے من وَت ھال ئِے کناں۔
بلے من چارِت نیٹورک ءَ دیم دیگ ءَ پائدگے نیست اگاں کسّے نِشت نہ کنت زور پہ دارگ نہ بیت ءُ اے رزاکاری جنگے ایشی تہ ءَ کسّے پہ زرّ ءُ مال ءَ نیاتگ اے پِگری ءُ نزریاتی جنگے ایشرا ھما کُرت کنت کہ آئرا وتی راج ءِ بزّگی ءُ گُلامی ءِ پِگری سَما گون بہ بیت۔
گُڑا من وَت گوں سپر ھان نِشت آں دْرائیں چیزاں دیم ءَ ایر کُرت بلے انگہ گُشگ ءَ اَت من ءَ دیم دئے۔
پدا من چٹ تیاری کُرت کہ دیم ئِے دیان ءُ من گوشت کہ راھے پٹّ آں ترا دیم دیاں۔
من گوں دگہ کارے ءَ گَٹّ ات آں لھتیں روچ گْوست وھدے مئے کار برابر بوت گُڑا من زگرین ءُ بجّار تیاری کُرت کہ در کپ ایں۔ مئے درکپگ ءِ وھد ءَ سپر ھان چہ نیٹورک ءَ واتر آھت۔ من ءَ یک نیمگے توار ئِے جَت۔
من ھمے ھیال کُرت کہ وتی کار ءِ سوج ءَ کنت گُڑا چہ آئی ءِ گَپّ کنگ ءَ پیسر من گُشت من ءُ زگرین ءُ بجّار روگ ءَ ایں من راھے برابر کناں ترا دیم دئے آں
آئی ءَ کندگے جَت بلے پہ روگ ءَ اِنّا۔
روان انت
