آزمانک دو چم ءُ ٹالُکی لیٹے

آزمانکار: هسابجار

چیزے روچ اِنت کہ من انچیں کسهے ءِ کارستے جوڑاں کہ آ کسہ ءِ ندکار ءَ من ءَ پہ وتی کسہ ءَ گچین وَ کتگ ءُ گپت ء هما من کسہ ءَ گون آں هم ، بلے من سے ، چار رند ءِ وانگ ءَ پد هم وت ءَ هچ جاگہ نہ دیست –
من کہ جُست کُت : “اے چونیں کسهے ، ءُ من کج آں ؟”

گوشت ئےِ : تو چونیں کسہ ونتگ یا زان ئے ؟ ترا چے کار گوں کسہ ءَ اِنت بس تو گون ئے پریشان مہ بی -“
نی من وت هیراناں من کجا گوناں همائیں من وت ءَ پٹگ ءَ آن هر چُند کناں من وت ءَ نہ گنداں ، اے کسہ من پیش پیش کتگ ، کسہ ءِ تہ ءِ کُل وریں میتگانی پهک ءُ پلگاریں دمک ءُ دراں بگ داں شاهدگ ءُ بُزکشکاں چشیں جاهے نیست اَت کہ نہ پول ات ، بید ء درچک ، لوگ ءُ اوشتاتگیں گاڑیاں من وت ءَ بِلّ دگہ مردمی زاتے هم نہ دیست زاهر ءَ ،
اجبیں گپے ! یکے من ءَ وتی کسہ ءِ کارست ئےِ کتگ یا کنگ ءَ اَنت ، دومی من ءَ جُست کنگ ءَ هم نئیلگ ءَ اَنت اے چے هسابے ؟

هو ! یک جاگهے کہ ندکار وتی کسہ ءِ تامدار کنگ ءَ چہ هما دمان ءُ ساهتاں کمیں دیمترا درکپیت ءُ یک گمانی ندارگے سازیت ، هرچی کہ چم کار کن اَنت داں گُج بستگیں شیریں دیارے ءُ پُکّی ئیں درچک اَنت ءُ همے مُج بستگیں درچکانی تہ ءَ دو چم ءُ ٹالُکی لیٹے ءَ بید دگہ هچ گندگ نہ بیت- پدا انچیں هاموشی ءُ بے تواری یے کہ هر شے چیپانمور اِنت – برمش ، چڑکہ ، توار ، گوش همراه ء پونز ءَ دست ءُ پاد هچی نہ گواهیت کل گُج بستگیں شیر ءُ پُکّی ئیں درچکاں نِگُٹ کتگ اَنت-
بلے کسہ ءِ ندکار گُش ایت : ” تو وت ءَ وت پجا نیارئے ، تو چہ وت درآمد جوڑ کتگ وت ءَ – کسہ برابر اَنت ءُ تو هم گون ئے ، بیت کنت کہ ترا ٹیبل ءُ کرسیاں نگیگ کتگ ءُ ترا پہ سچکان ءُ کمرزانی ءَ نیمون انت – اسل ءَ اش اِنت کہ تو نادراه ئے ترا یک تبزانتے ءَ برگ لوٹ ایت – بیت کنت کہ تو همے گمان بہ کن ئے کہ نی هر کس پہ وت انت ءُ ما هما کہ روزرد ءِ شیر چاه داں شپ ءِ شام ءَ شش هپت پیزگاه نہ گول اتگ یکیم نہ بیتگیں – پدا کہ شام کتگ دیم وڈّ ءَ داتگ پہ کپگی ءُ ورّیاں ، بلے منی کسہ چُشیں کسهے نہ اِنت کہ تئی دردانی درمان بہ بیت ءُ تو چو روزردگ ءِ شیرچاهاں یکیم بہ بئے
نی نزاناں کسہ ءِ ندکار راست گُشگ ءَ اَنت یا منی دل ءِ واپینگ ءَ چُش گوش ایت ؟
کسهے کہ منی درد ءَ نہ وارت گڑا من ئےِ چون کناں ، من ءَ مپت ءَ چیا گران روپ کن ئے یا بہ کول ءِ تو ء ندکار کتگ ءُ پدا من گون هم نیاں ، دو چم ءُ ٹلکی لیٹے ، هاهاهاها —
پدا ٹالُکی ءَ گنٹی یے پر کہ اشی ءِ جنگ چو سردریں جنین چُکے ءَ ائیب انت —
چونیں کسهے ؟ کہ من ئےِ مانگیشنتگ!
من برهنگیں لنگ ءُ دوچی ئیں پادگاں مان اڑاں تربنز وراں برے مچی ءِ کلیر ءُ برے ڈامب ءِ کپودرانی بانزلاں اڑاں کجا رواں ؟
ندکار گوش ایت : ” تو نادراه ئے ، پمشکا کسہ ءَ پهمگ ءَ نہ ئے ، ترا پدانکاں دمبرانتگ نی ترا وپسگ لوٹ ایت کمیں آرام بہ کن ! “
نی همائیں من جهد کناں کہ بہ وپساں بلے واب منی اے کسہ ءَ انچو بُرتگ کہ گُرکے پسے بہ بارت –
منی ندکار ءَ دگہ هم گپے جت : “اگاں منی کسہ ءِ دلوت هسپ ءُ هیکانی بدل ءَ هُشتر ءُ پس بیتیناں تا بہ گندئے تو وت ءَ همے کش ءُ گوراں واڑے ءِ سراپ ءَ کسے ءِ ودار ءَ بہ دیستیں یا ماهکانی شپے ، ریک پادیں شمے ، پُرانی یے ماں اشکراں گوں سیسواں-“
پدا من گُمان کُت کہ بیت کنت اے دُرست همے گنٹی اَنت کہ گومن هوار منی ندکار هم برّ اَنت کہ کسہ ، کسہ ءَ سرئےِ شئر ءَ دراؤرتگ –
نزاناں ولّا ! من گوں ندکار ءِ اے کسہ ءِ کارست بیگ ءَ کہ منی جندئےِ نیست کتگ ، کُشتین ئےِ گهتر ات من سک تکانسراں بے تاهیراں انچش گوش ئے وشیں وابے گندگ ءَ بیتگاں کہ من ءَ ءُ منی ندکار ءَ ٹالُکی ءِ گنٹی ءَ گُڑینتگ –