بیست ءُ یکمی ءُ گُڈّی بھر
نبشتہ: ھلیل بلوچ
ئس ارٹمی پاس نن نا مس شہید صدام یار
راسکوہ نا سرمہ غا مشتا ننا اِسپے تلار
29 جنوری 2024 ءِ شَپ ءَ چاگِردی رسانکدراں ھالے شِنگ بوت کہ مچ ءَ پاکستانی لشکر ءِ مزنیں بُنجل ءَ اُرش بوتگ۔من انچو ھمروچی جنگے سرپد بوتاں ءُ وتی سر ایر کُرت کہ وشّیں وابے جن آں بلے اے شھر ءُ بازارانی مِرمرانکیں چراگ ءُ زِرد ءِ ملامتی ءَ دیر اِنت منی چمّانی واب بُرتگ۔ ساھتے ءَ رَند من پَدا موبائل دست ءَ کُت چاراں انگت ءَ ھمے جنگ ءِ ھال چلگ ءَ اِنت اے بری ھال پکّا اَت کہ بلوچ ءِ کُنگریں بچّ پہ نمیریں جنگے ءَ بُنجل ءِ سرا مان رِتکگ اَنت ءُ تیوگیں مچ ءِ شھر ءُ دگّ اِش انگیر کُرتگ اَنت۔
جنگ ءِ تہ ءَ کُربانی مردُم ءَ را پِگری توانمند کن اَنت بلے پَدا ھم دِل ءَ دْریکّگے جَت کہ سنگتانی یات جان ءِ پُٹاں بال دے اَنت۔ ھاسکن ھما سنگت کہ شَپ ءُ روچ، سردی گرمی، شُد تُنّ، پند ءُ ژندی، ھر ساھت ءَ گوں مردُم ءَ یکجا بوتگ اَنت۔ شھید میرل جان ءِ نام ءَ تنیگہ کسّے منی دیم ءَ بہ گیپت منی ساہ پُرّ نہ بیت، دِل ھَول کَنت، دیم ءِ رنگ زرد ترّیت، سکّ بے تاھیر باں۔
بی ایل اے ءَ مجید بریگیڈ ءِ نیمگ ءَ اے اُرش ءِ زمہ واری منّ اِتگ اَت بلے پِدائیانی نام ئِے نداتگ اِت اَنت۔ نزاناں پرچا من انچو مارِت کہ منی نزّیکیں سنگتے ھمراہ اِنت بلے کے ڈی ءِ روگ ءِ وھم ءُ گمان نیست اَت۔
دومی روچ ءَ سنگتے ءَ ھال کُرت کہ مئے چمّانی دیم ءِ سنگتے اے جنگ ءَ گون اِنت ءُ شھید بوتگ۔گوں اے گَپّ ءِ اِشکنگ ءَ ھیال ءِ اَسپ ءَ تچگ بِنا کُت۔ودار چوناھا سکّ گْران اِنت نوں کئے ودار کَنت کہ پارٹی ءِ بیان بئیت۔چے راز ءُ چے رازداری من پورا سنگت ءِ گُٹّ ءَ کپت آں کہ ھروڑا من ءَ بُگُش کہ کئے اِنت۔ گُڈّی ءَ سنگت مجبور بوت ھال ئِے دات کہ کے ڈی جان شھید بوتگ۔
اے رُنگراھاں کہ من گِسر باں
ھیال ءِ رازاں گوں سربتگ باں
وتی دَیار ءَ چہ در پہ در باں
نہ آپ ءُ توشگ، نہ سارتیں ساھِگ
زمین ءِ پُلکاں گوں چیر ءُ سر باں
پَتاراں کَور ءِ اَگاں ھَوار باں
یا ریگُزاراں چَگل دَیگ باں
بلے
شموشگ کدی نہ باں من
اے زانت ءِ جنگ ءَ سَتَر کناں من
کُربانی جُنز ءَ مُھکم کَنت بلے دِل ءِ پاھار دارگ نہ بنت۔من انچو مارِت کہ من تھنا بوتاں۔ آئی ءِ اولی دیوان ءَ بِگر داں گُڈّی دیدار ءَ دْرستیں ھیال چمّانی دیم ءَ زاھِر بُوھان اِت اَنت۔گُلگلیں اَرس چہ چمّاں پِٹّان ءُ انارکانی سرا شیپ وران ءَ زنوک ءِ رِیشاں ترّ کنان اِت اَنت۔ بس چہ دَپ ءَ ھمے در آیان اَت “ھَو اَڈے راسکوہ ءِ بچّ تو وتی ھکّ اَدا کُرت، داں کرناں راسکوہ تئی سرا پھر بند ایت۔”
تیوگیں روچ منی ھیال کے ڈی جان ءِ نیمگ ءَ اَت۔ اَگل منی ھیران اَت کہ بلوچ ءِ بچّ پہ وتی وارسانی باندات ءِ ھاترا چونیں چونیں کُربانی دیگ ءَ اَنت۔ اگاں زگرین مزن بہ بیت ءُ وتی کسانی ءِ تامُراں بچار ایت الّم من ءَ جُست کنت کہ کاکا کے ڈی کئے بوتگ گُڑا کے ڈی جان ءِ کِرد باریں گومن بیان کنگ بیت اگاں نا۔
من ھمے ھیالانی تھا گار اِتاں کہ زگرین ءِ ماس ءَ من ءَ سوج کُرت “ترا چون اِنت مروچی تئی ھیال اِدا نہ اِنت؟”
من تھنا ھمے پسّو دات کہ نوک دنتان شھید بوتگ (کے ڈی ءَ دنتان بدل کُرتگ اِت اَنت گُڑا زگرین ءِ ماس ءَ مُدام آئرا دنتانو گُشت)
ھماھاں کہ یکجا مَرگ ءِ پیسلہ کُرتگ اَت وتی مُرادانی مِنزل ءَ سربوتگ اِت اَنت ءُ دْرست شال ءِ نادْرھجاہ ءَ پہ نازے وشّ واب اِت اَنت۔ بلوچ وتی بامرداں ھر وڑا دوست دار ایت اگاں زندگ بہ بیت آئی ءِ کُمکّ ءَ کَنت اگاں نمیران بہ بیت آئی ءِ جون ءَ وتی سینگ ءَ دار ایت، گُڑا مھلوک بولان ءِ سالونکانی وش آتکی ءَ نادْرھجاہ ءَ شُتگ اِت اَنت۔
ھما کہ ھَواری ءَ دژمن ءِ سرا آس اِش گْورتگ اَت ءُ آھتگ اِت اَنت نوں جِتا جِتا پہ وتی شھر ءُ میتگاں جُنزان اِت اَنت۔بلوچ راج دمک ءُ دگّانی سرا سالونکانی وش آتک کنگ ءَ اوشتاتگ اِت اَنت ءُ آھانی سرا پُلّ اِش شانک دات۔
کے ڈی جان ھم پہ مھر ءِ دیار ءَ جُنزان اَت ءُ بلوچ راج گوں پُلّاں آئی ءِ وداریگ اَت۔
شَپ ءَ دیر ءَ اناگت ءَ ھاران ءِ دمک ءُ دگّاں آشوبی نارہ چِست بوت اَنت۔ یک آشوبی جھدکارے ءِ مزنیں واھشت ھمے بیت کہ آئی ءِ لاش ءِ سرا گْریوگ ءُ زاری ءُ پُرس ءِ بدل ءَ آشوبی نارہ ءُ تُپنگ ءِ توار بہ بیت، دانکہ آئی ءِ شھر ءِ دمک ءُ در آئی ءِ مرگ ءِ گواہ بہ بنت۔ ھمے وڑا کے ڈی جان ءِ شھادت ءِ گواہ تیوگیں ھاران ءِ دمک ءُ میتگ بوت اَنت۔ ھاران ءِ گْوستانک (تاریخ) ءِ تہ ءَ چُشیں مُچّی نہ بوتگ اولی بر اَت کہ ھر کس ءُ نا کس آئی ءِ جنازہ ءَ ساڑی اَت۔
ھمے زاھِر بوت کہ ھکّ ءِ مساپِراں مَرگ ھچبر ءَ کُشت نہ کنت آ مُدام زندگ مان اَنت ءُ وتی راج ءُ مھلوک ءِ دلانی تہ ءَ نمیران بنت۔
تو پہ سرانی گُڈّگ ءَ زند ءِ ھیالان ءَ کُش ئے؟
پہ سندگ ءَ داشت کن ئے پُلّاں چہ بو تالانی ءَ
کے ڈی جان ءِ مٹّ ءُ بدل داں کرناں پیداک نہ بیت بلے من دلجم آں کہ کے ڈی ءِ کِشتگیں درچک شاہ ءُ چوڑ کنان ءَ وتی راج ءَ را بَر دیان کَنت۔
گُڈّی ھمے گُشاں پُلّیں کے ڈی جان تئی مٹّ ءَ آؤرت نہ کناں بلے تئی داتگیں سوج ءُ پنت تئی پِگر ءُ لیکہ مُدام راسکوہ ءِ بچّانی رھشونی ءَ کنت۔
ھلاس
