مات ءُ پت ءَ وتئی پرزند سک دوست اِنت، آ مدام وتئی زند ءَ ھمے لوٹیت کہ منی بچ شادان بہ بیت۔ زند ءِ ھَمک وشی آئی نسیب ءَ بہ بیت، داں مات ءُ پت کہ نزیک ءَ آئی لوگ ءَ انت آ ھمے جیڑ ایت کہ منی چُک ءَ گرمیں گواتے ھم مہ لگ ایت بلے وائے بلوچ ءِ کسمت کہ گلامی ءَ ھرچیز چہ آئی ءَ پُلگ اتگ۔
مات ءُ پتانی واھگ اِنت کہ منی چک مئے دیم ءَ بہ بیت،ھر چیز کہ منی دست ءَ بیت پہ آئی ءَ بہ کناں، آ مئے زند ءِ گڈی اسا بہ بیت،منی مشکل ءُ جنجالاں آس بہ کنت، من ءَ گوپک بہ بدنت، بلے وائے بد نسیبی کہ پت ءُ ماتاں چہ پیسر چُک ءِ میت چست بیت مات ءُ پت آئی ءَ کوپگ دے اَنت ءُ گلزمین ءِ میار کن اَنت۔
دژمن آئی ءَ چست کنت بارت ٹارچر کنت آئی ھوش ءُ سما ءَ انچو بارت کہ آ نہ وتیگی بیت ءُ نہ وتئی پیملی ءِ نہ پہ وتئی( معاشرہ) ءَ چیزے کُت کنت۔وڑ وڑیں پکر ءُ پریشانیانی توک ءَ زندگی گوازین ایت،چی ءَ کہ دژمن ءَ آئی زھن سرا وڑ وڑیں زھنی ٹارچر کُتگ ءُ انچو پریشان کُتگ کہ آئی زھن ھچ چیزاں برداشت نہ کنت، بلکیں آ دژمن ءَ انچو زھنی پریشانی ءِ آماچ کُتگ کہ آ ھچ چیزے پہ وت نہ گند ایت۔ اے انچیں نوبتے کہ مردم مشکل ءُ پریشان ھم بیت بلے نام ھم گپت نہ کنت۔کہ آ وتئی پیملی ءِ یا وتئی نزیکیں مردمے ءِ کرا ھمے گپ ءَ بہ کنت یا بازار ءُ اے دیگہ مردمانی کرا یکے ھمیش انت کہ آ نہ زانت کہ چے بیت، منی سرا دژمن منی گون ءَ چے کنت،دژمن لوٹیت کہ آ چیزاں چیر بہ دنت گپ مہ کنت، بلکیں آئی ءَ رابتہ کنت وڑ وڑیں دمکی دنت، آئی ھچ اے وڑیں کار ءِ کنگ ءَ نیل ایت کہ دژمن ءَ تاوان بہ بیت، پدا آ بیچارگ انچو زھنی مریز انت کہ آ ھچ سرپد نہ بیت کہ من چے بہ کناں، آ بیچارگ سر گردان بیت پدا اُمر ءِ کساس ءَ جوان انت، شکر ورنا انت، دل گُش ایت اے نوجواناں بہ نند دیم ءَ کن بس بچار بلے گُلامی ءَ کہ مئے شکر ورنا وڑ وڑیں زھنی او نپسیاتی نادراھیانی آماچ کتگ اَنت، دژمن آیاں انچو مجبور کنت کہ وت کشی بہ کنت ءُ وتئی زند ءَ ھلاس بہ بکنت۔
بلے مئے مات ءُ پتانی میارے ھست کہ چُک ءِ ھمراھداری ءَ بہ کنت، چُک ءِ ھیال ءَ دلگوش بہ کنت ،چُک ءَ سر پد بہ بیت، چُک ءَ بزانت کہ منی چُک ءِ ھیال چی انت، چی کنگ لوٹیت آئی پکر کجام نیمگ ءَ گوں ھم گرنچ اِنت۔چیا کہ وھد ھالت بدل بیتگ مروچی ھنچیں چیزے تئی سرا گوز ایت کہ بیت کنت آ چُک اے گپاں یا آ مشکل ءَ مات ءُ پتانی دیم ءَ کُت مہ کنت کہ دژمن چی کنگ ءَ اِنت منی گون ءَ ، چی ءَ کہ بچ ھمے سر پد بیت کہ منی کبلہ پریشان بنت آ مات ءُ پتاں پریشان نہ کنت ۔بیت کنت مشورہ بزیر ایت ھنچیں راھے کہ آ راہ مشکل بہ بیت بلے نہ ممکن نہ انت۔بلے پدا ھما گپ کہ مات ءُ پتاں وتئی بچ سک دوست انت آ ھر وھد لوٹیت کہ من ھستاں منی چُک منی دیم ءَ بہ بیت، من آئی مُراداں بہ گنداں، کزا یک ماتے چو مات یاسمین ءُ مات بی بی ھوا ءُ آ دگہ بلوچ بھادریں ماتانی وڑا وت دست ءَ دلبند ءَ بہ جنت ءُ آیاں پہ مڑاھے اجازت بہ دنت کہ برو وت ءَ ھم پرھیز ءُ وتئی مات ءَ ھم پرھیز وتئی زمین ءَ ھم پرھیز بلے گُلامی ءَ ھچ وڑا برداشت مہ کن، وتئی زمین ءَ مہ دئے،دژمنءَ گوں جنگ کن، پریشان مہ بو، لوگ ءَ مہ نند، اے وڑیں کدمے چست مہ کن کہ دژمن کل بہ کنت، تئی برات دردیگ بہ بنت۔ بلکیں مروچی وھد ھمیش انت مرگ ءَ مڑاھے گون کن، وتئی پیرانی کبر ءَ ڈولدار کن، اے نہ انت دژمن ٹاچر ءَ ھم برداشت کن، پدا وتئی زندءَ ھلاس کن، بلکیں وت ءَ انچو مھکم بکن کہ دژمن بزانت کہ من گوں بلوچ پسگے ءَ ڈیک وارتگ، آ وتئی زند ءَ دنت بلے وتئی زمین ءَ نہ دات۔
بلےھمے نوجوان کہ مات ءُ پتاں اجازت لوٹیت کہ من آجوئی جنگ ءَ ھوار باں گڑا مات ءُ پت آئی ءَ اجازت نہ دے اَنت کہ بہ روت بلے آ نوجوان بلکیں انچیں مشکلیں آماچ انت آ اودا بہ روت آ گیشتر زندگ بیت کنت، گیشتر کار کُت کنت پہ وت ءَ پہ مات ءُ پتاں پہ زمین ءَ بلے اے چیزاں آئی لوگ مردم پوہ نہ بنت، آ نوجوان ھمراہ داری نہ کنت آ (معاشرہ) ءُ میتگ ءَ پریشان پریشان گرد ایت، وتئی زندگی ءَ دگہ وڈ پہم ایت، آئی کُلیں سکون گار بیت، آ وڑ وڑیں پکر ءُ ھیالانی آماچ بیت، گڑا مجبور بیت کہ وت کشی بہ کنت۔
وت کشیءَ بھتر ھمیش انت کہ لوگ ءِ مردم آئی پکر ءَ بہ پھم اَنت، آ بزان انت کہ آئی ھمراہ داری بہ کن اَنت، دژمن ءَ چہ آئی دیر بدار اَنت، چی ءَ کہ دژمن لوٹیت کہ منی دلاری ءَ بہ کن اَنت، آ چیز ءَ آ نوجوان برادشت نہ کنت کہ من وتئی راج ءِ دلاری ءَ بہ کناں، داں زندگیں دژمن درستیں چیزاں برداشت کنت بلے دالاری راجدروھی بدل ءَ وتئ زند ءَ سر گوز ایت۔ بائد ما وتئی چُکاں گوں ھم ھیال بہ بیں، آیاں ھنچیں مرگ ءِ یا زند ءِ بدیں کہ دائمی راج ءِ دل ءَ نمیران بہ بنت پہ وتئی باندات ءَ جنزان بہ بنت۔۔۔
