هما زمین کے کساس نوزده سال ءَ ساری ما چہ اودا دراتکیں دیم پہ شھر ءَ آتکگ ئِے اتیں، آ روچانی تہ ءَ ما کسان اِتیں،من ءَ آ وهد ءِ بازیں گپ یات نہ بنت بلئے گوستگیں هپت سال ءَ ساری کہ منی سر پدا هما میتگ ءُ بازاراں کپت، اِے کبرستان چوناه ءَ هما وهدئیگ اَت کہ اِے کبرستان لوگانی پُشتی نیمگ ءَ اَت، بلے چہ اِے هلک ءَ سّک دور اَت،
اِے کبرستان سکیں مزنے کبرستانے اَت، بلے هنوں نیم کبرستان ءِ زمین مانشاں گپتگ اَت، تھنا ٹکُرے زمین پشت کپتگ اَت، بلکیں هنوں اِے ٹکُر ءَ هم دو یا سَے مانِش ءِ جاه هورک اِنت۔ اِیشی ءَ پد اِے کبرستان ءَ کّس نئیت کے وتئی کّسے مردُمے کل کناں،
اِے بلاهیں کبرستان ءِ تہ ءَ وڑ وڑیں مانِش هست اَت، اِیشانی تہ ءَ لھتین ءَ باریں چینچو وهد ءُ زمانگ گوستگ اَت، لھتین ءَ زوت ءَ کہ آ اِے کّبرستان ءَ آرگ بوتگ اِت اَنت بلے اِے مانشانی تہ ءَ لھتیں اَنچیں مانِش هست اَت کہ آ چہ بازیں هور، گوات ءُ دنزاں بارگپتگ ءُ گوں زمین ءَ برابر بوتگ اِت اَنت۔ تھنا هما سر ءِ مِکیں شّک گِندگ بوت اَنت شکانی سر ءِ نبشتہ کُتگیں هم لوڑیتگ ءُ گار اِت اَنت، بلے مردمانی نام ءُ توار اَنگت زِندگ ءُ هست اِت اَنت۔
اِے راستی کہ اِنسان وتئی زِند ءِ مَکّسد ءَ مرگ ءَ رند شوهاز کنت، اِے بے ڈس ایں مانِشانی اندر ءِ زندگیں مردم هما بوتگ اَنت کے آیاں تھنا پہ وت زندگی نہ کُتگ، اِے هما زندگیں اِنسان بوتگ اَنت کہ آیاں تھنا وتئی گّم بِر نہ بوتگ، اِے هما کّس بوتگ اَنت کے آیاں پہ راج ءُ زمین ءَ زندگی کُتگ، اِے هما مردم بوتگ اَنت کہ اِشاں زمین ءُ هاک ءِ گّم دل ءَ بوتگ، اِے هما مردم بوتگ اَنت کہ آیاں پہ راجی سیت ءُ نپانی هاتِر ءَ وتئی واب واهشت آس ءَ داتگ اَنت، اِے هما مردم بوتگ اَنت کہ آیاں اِے اَهدے پرئون ءِ دیم ءَ سرجھل نہ کُتگ، اِے هما مردم بوتگ اَنت کہ آیاں وتئی هکانی هاتِر ءَ کھریں زِندان ءَ گوں دست ءِ سانکلاں جنگ داتگ، اِے هما مردم اَنت کے آیاں زورگر ءِ دست ءَ وتئی راج چہ گاری ءَ رکینتگ، اِے هما مردم اَنت کہ پہ وتئی زُبان ءُ پجارے پاسپانی ءَ وتئی نُگرهیں سر کُربان کُتگ ءُ تھاریاں رُژن بالینتگ، هما رُژن کہ پہ آوکیں پدریچاں کِشک رندان اَنت ، اِے هما مردم اَنت کے آیاں اِے رُژن ءِ زِندگ دارگ ءِ هاتر ءَ وتئی هون هید ریتکگ اَنت ءُ زُلمانی زِر ءَ اوژناگ کُتگ او نوکیں راه رستگ، اے هما مردم اَنت کہ آیاں مُدام اِے زورگر ءِ دیم ءَ پہ وتئی ننگانی پهازگ ءَ چو جُنزات ءُ سگار ءَ مِک بوتگ اَنت، اِے هما مردم اَنت کہ آیاں زمین ءُ راج وتئی ساه ءُ سراں چہ دیم ءَ تِر بوتگ ۔
راجدپتر ءَ هر وهد ءَ همائی نام نبیسگ بیت کے آئی زِند تھنا پہ وت نہ بلکیں پہ زمین ءُ راج ءَ کُتگ، هما سراں کے مروچی پہ شانے گیرآرگ بنت اِے سراں چہ یکے هما نہ تُرس ءُ سرمچاریں سر اَت کہ آئی زمین ءِ مِھرانی سبک چہ زمین ءِ مکّتب ءَ گوں کمبر چاکر ءُ الیاس نزر ءِ وڑیں مھکم ءُ اِیمانداریں جُھدکارے ءَ یکّجاه دربُرتگ اَت، همایانی کِشک ءَ سپرکناں داں کے نمیرانی ءِ منزل ءَ سر بوت، اِے بےڈس ایں مانِش ءِ اندر ءِ زِندگیں کّس هما سرپد ءُ شیواریں ورنا اَت کہ آئی وتئی سرجمیں اِلم ءُ زانت پہ راجی آزاتی ءَ ندر کُت ءُ هما راهاں پند بُر اِت کہ اِے راہ ءِ مُساپِر پہ اَبدی گیرآرگ بنت، اِے مانِش ءِ اِندر ءِ ورنا هما اَت کہ آ وتئی گل ءِ کارانی هاتِر ءَ چیزے وهد شھرا ءَ نشتگ اَت کہ اَناگت ءَ روچے ءَ دُژمن ءِ داشتگیں کاسگ چٹاں هال دُژمن ءَ سر کُت ءُ روچے
ءِ ادار یازده بج ءَ لوگ ءَ دور کن اَنت ءُ آئی ءَ دزگیر کن اَنت۔ داں هشت ماه ءَ آ زندان ءَ هروڑیں سکّی اُپار کنت، هشت ماه ءَ پد آئی تیرسُپتگیں جون ماں کوه ءُ آگاراں دست کپیت۔
لَٹ ءُ کُٹ کُتگیں جون اِے گّپ ءِ شاهِدی ءَ دیگ ءَ اَت کہ آئی زِندان ءَ هوں دژمن ءَ همے باور کنائینتگ کہ ما ساه ءُ سراں چہ رو ایں بلے چہ راجی آزاتی ءِ جُھد ءَ پُشت کِنز نہ بیں۔ پہ همے زمین ءِ هاتِر ءَ آئی ءَ کُجام واری ءُ بزگی دیستگ اَت ءُ وتئی زند همے زمین ءِ نام ءَ ندر کُت، گُڈی ءَ آرا پہ اَبدی آئی زمین ءِ میار کنگ بوت، اِے مانِش روچ پہ روچ گار بوان اِنت بلے آئی کِرد اَنگت چو روچ ءَ گیدی ءِ دلبند ءَ تالان اِنت۔
