ساجد ءَ سَے سال اَت کہ شلی ئے اِشک ءَ گرپتار اَت آئی ءَ باز رند ءَ جھد کُتگ اَت کہ وتی دل ءِ ھبر ءَ پہ شلی دیم بہ دیاں بلے موکہ نہ رسگ ءَ اَت، یک روچے اناگت ساجد نیمروچ ءِ نماز ءَ پد چہ مسیت ءَ دراتک داں شلی گوں وتی کستریں براتُک ءَ چک دمک ءَ رؤگ ءَ اِنت ساجد ھمّت کُت ءُ توار کُت، شلی اوشت کمّو، شلی اوشتات ساجد نزیک ءَ اتک ءُ سلام دروت ءَ پد جُست کُت شلی منا دیر اِنت گوں تو گپّے دلا اِنت شر اِنت مرچی تو دپ کپت ئے۔
شلی: چونیں گپّے بہ گوش باریں۔
ساجد:شلی منا تو سک دوست بہ ئے من لوٹاں ترا وتی بانور بہ کناں۔
شلی سر جھل کُت ءُ ھچ نہ گُشت، ساجد گُشت بلکیں شلی ھم منی مھبت ءَ گرپتار اِنت، ساجد پدا گُشت۔
ساجد:مھروان! منا واھگے دل ءَ اِنت کہ ترا چیزے سوگات بہ کناں بلے ترا چے دوست بیت؟ بالی ءُ مُندریگ، کھڑا ءُ منگلیک، پادینک ءُ سریگ یا کہ سھر ءِ ھار یا کہ شائری کتاب؟ تو بگوش باریں ترا چیمے دوست بیت؟
شلی:ھاھاھاھاھاھاھاھاھاھاھا ھرچیز کہ منا دوست بہ بیت تو من ءَ دات کن ئے؟
ساجد: مھروان تو ھرچی بہ گوش چہ تئی دپ ءَ ھرچ تلبے در بیت من الّم تئی ھمک واھشت ءَ سرجم کناں۔
شلی: شر اِنت گُڑا من ترا چیزئے لوٹاں تو منا دات کن ئے پکّا؟
ساجد: منی مھروانیں بانُک تو ھکُم بِہ کن باریں بہ چکّاس من ءَ من پہ تو گنوکاں پہ تو ھرچی کُت کناں، اگاں تو بہ لوٹ ئے من ماہ ءُ استالاں تئی پادانی بُن ءَ ایر کناں، روچ ءَ تئی دریگ ءِ دپ ءَ درنجاں، لُنج ءُ تامُوریں شپاں وتا چو چراگ ءَ بلین آں بلے پہ تو روژنا کناں تو بہ لوٹ باریں تئی ھمُک تماہ ءَ من پہ مڑاھے سرجم کناں۔
شلی: شر اِنت گُڑا برو منی ھزارانی کساس ءَ بیگواھیں برات ءُ گوھاراں بیار، برو منی ھما سالونکیں بچّاں بیار کہ شکّلیں ورنائی نوبتاں دژمناں وارتگ اَنت، برو منی ماتانی ھما ارساں بیار کہ پہ وتی لاڈوکیں ورنایاں ریتکگ اَنت اِش، برو منی نوک سوریں جنوزامانی ھما درداں بیار گوں ھنّیاں وتی سالونک اِش کنڈ کُتگ اَنت برو منی زمین ءِ لوٹ اِتگیں ھما دُرسیں مڈّیاں بیار کہ مارا چہ پچ گرگ ءُ پنجابیاں دیگ بُوتگ اَنت،برو منی ڈیھ ءِ واستا آجوئی بیار برو منی ڈیھ ءِ واستا وشھالی بیار۔ بگوش منی اے لوٹاں سرجم کُت کن ئے؟ بگوش اے شئے آں پہ من آؤرت کن ئے؟
ساجد سر جھل کُت مُدّتے ءَ ھاموش بُوت ءُ گُشت ئِے، شلو اے منی دسترس ءَ چہ سک دُور اَنت ایشاں من تھنا سرجم کُت نہ کناں دانکہ سرجمیں راج منی ھمکوپگ مہ بیت۔
شلی بلائیں کندگے جت ءُ گُشت: ساجد اے استال ءُ ماہ ءِ آرگ بس کتابی ھبرے اے دنیا ءِ توک ءَ یک انسانے پہ دومی انسان ءَ اینچو مھروان بُوت نہ کنت اے کتابی گپاں اسلی مھر و گوں مات ءَ بیت، گوں مادریں گُلزمین ءَ بیت بچک ءُ جنک ءِ مھر بس ھوس ءِ سرا بیت ءُ اے مھر داں یک سالے دو سال یا دہ سال ءَ پد ھلاس بیت بلے اگاں گوں زمین ءَ یکبرے مھر بہ کن ئے زمین کدی ترا پراموش نہ کنت دائم گوں وتا ھمگرْنچ کنت، ءُ منا یل دئے من تئی مھروان بُوت نہ کناں منی مھر زمین اِنت من تئی بانور نہ باں، من پہ زمین بانور باں، من زمین زادگے آں، من زمین ءِ گنوک آں، تو ھم منی پُشت ءَ وتی وھد ءَ زوال مکن برو پہ زمین چیزے بہ کن برو جھد ءَ ھوار بہ بُو بلکیں جھد ءِ توک ءَ تئی نام ءِ بہ بیت بلکیں تو پہ زمین ءَ چیزے کُت بہ کن ئے۔ ساجد ھاموش اَت سر جھل اَت ھچ گُشت کنگ ءَ نہ اَت، شلی ئے لُنٹانی سرا گیمُرتگیں بچکندئِے تالان اَت ساھتے ءَ ساجد ءِ پسّہ ءِ ودار ئِے کُت بلے ساجد جواب نہ دات شلی
