مھرانی دیدگ چارمی بھر نبشتہ کار : شُئیب آزم

سید ءِ مردماں داکتر ءَ جست ءُ پد کُتگ اَت بلے ھرچ داکتَر ءِ گپ یکین اِت اَنت۔ موت ءِ روچ وَ ھدا پاک ءَ نبشتہ کُتگ اَت بلے سید ءِ نادراھی ءِ سَوب ءَ سید چند روچ ءِ مھمان اَت۔

سید وتی اے کمیں روچاں گوں لوگ ءِ مردماں، ءُ گوں ھُما ءَ گْوازینگ ءَ اَت۔بلے سید سک گمیگ ءُ ملور ءُ پریشان اَت۔ سید ءَ ھزار ھب ءُ واھگ ماں وتی دل ءِ بند ءَ بستگ اَت۔ بلے  بے وس اَِت۔ سید باز رنج اِتگ اَت۔

سید ءُ ھُما گیشتر یکجاہ اِت اَنت۔ ایشانی یکجاھی چو بھارگاہ ءِ ماہ ءَ اَت بلے ھُما زانگ ءَ نہ اَت کہ زوت تاکشان پیدگ اِنت۔ سید ءِ کمو روچ پشکپتگ اَت۔

اماں اے منی ھُب ءُ واھگ اِنت کہ وھدے ھدا ءَ من ءَ دوست بوت، گڑا منی جان ءِ ھرچ اَزایے کہ شر اِنت ءُ کار ءَ کیت گڑا دگہ یکے ءَ دیگ بہ بنت۔ من روگ ءَ آں داکتَرانی کر ءَ شور ءُ سلاہ ءِ واست ءَ، سید ءَ گشت ئِے۔ تئی دل ءُ جگر اَنت۔۔۔۔۔ سید ءِ مات ءَ گریوگ بندات کُت۔ سید ءِ مات ءَ اِینچو ھاٹیگ

 نیست اَت کہ وتی زبان ءَ بہ گُش اِیت۔ سید ءِ مات بس یک زندہ لاشے اَت۔ سید ءَ وتی ارس ساپ کُت اَنت ءُ گشت، وھدے کہ یکے چہ پرپٹ ءَ لیٹے بِہ وارت یا دگہ جنجالے سر ءَ  بہ کپ اِیت، اگاں آئی ءِ دل ءِ یا دگہ اَزایے ءِ درکار بہ بیت، اگاں ھرکسی پہ ھمائی ءِ واست ءَ بروبر بہ بیت گڑا آئی ءِ جان رکّ اِت  کنت۔ یک انسانے ءِ رکینگ سرجمیں انسانیت ءِ رکینگ اِنت، سید ءَ وتی مات ءِ دیدگانی ارس

ساپ کُت اَنت ءُ رھادگ بوت۔

بیگاہ ءِ وھد اَت ءُ روچ چو اَلگدار ءَ زرد اَت۔ دیم ءِ دْرچک ءِ شاھڑ ءِ سر ءَ دو مُرگ ماں وتی زبان ءَ گپ ءَ اِت اَنت۔ اے چونیں تاھیر بکشیں ندارگے گندئے؟ ھُما ءَ سید چار اِت ءُ گشت۔ سید ءَ پسو دات،جی،ھو۔ سید ءَ ھُما گشت ۔ ھُما ءَ زوت پسہ دات ھاں؟ پد ءَ سید ءَ گشت ھُما تو بہ جیڑ ءُ ھیال بہ کن کہ من ترا یل کناں، کمے روچ پہ منی زند ءَ پشکپتگ ءُ پد ءَ دائمی دنیا ءَ واتر بان ءُ۔۔۔۔۔ ھُما ءَ سید گپ کنگ ءَ مکن کُت ءُ گشت بس کن اے چونیں گپ اَنت کہ تو کنگ ءَ ئے۔ دوئیں ھاموش بوت اَنت ءُ بس مُرگانی چری چری ءِ آواز پیداگ اَت۔ من باز اے بابت ءَ جیڑ اِتگ ءُ گشگ ءَ آں کہ من لوٹ آں تو منی زند ءِ ھرچ ساھت ءَ منی ھمگام بہ بئے، زند ءِ ھمسپر ءُ ھمراہ بہ بئے، بزاں گوں من سانگ بہ کن ئے؟ ھُما ءَ ماں سید ءِ چمانی تہ ءَ چار اِت ءُ وتی دل ءِ نیکیں واھگ ئِے درشان کُت اَنت۔ سید وتی نادراھی ءِ ھَما گپ ءِ ترانگ ءَ کپت کہ مات ءَ گشتگ اَت،من  تئی سانگ ءِ گپ ءَ بَراں ھُما ءِ لوگ ءَ۔

سید ھاموش بوت، سید ءِ چم نمب بوت اَنت۔ ھُما ءَ سید ءِ ارس ساپ کُت اَنت ءُ گشت، سید تو گریوگ ءَ ئے؟ اے شاتکامی ءِ ارس اَنت سید ءَ پسہ دات۔

اَنچو سما بوگ ءَ اَت، کہ بُت اِت اَنت نشتگ اِت اَنت، دوئیں یک دم ھاموش اِت اَنت۔ سید ءَ گشت کہ دل چاھے ءُ پکوڑا لوٹَگ ءَ اِنت، بیا رو ایں منی واست ءَ جوڑ بہ کن، بلے ھُما ءِ دل بس یکیں چُرت ءَ کنگ ءَ اَت کہ سید ءَ منی گپ ءِ پسہ انگت نہ دات۔ ھُما ءِ ھمے گپ،ھُما ءِ باتن ءَ سُمبگ ءَ اَت۔

دوئیں اتک اَنت کنورجاہ ءَ، ھُما چیزاں پَٹّگ ءَ اَت، سید ءَ گشت کہ تو انوں وتی کنور ءَ بکن،من انوں رواں پد ءَ واتر کایاں، ھُما ءَ سر سرینت ءُ گشت زوت بیا۔ سید کنورجاہ ءَ دراتک ءُ رھادگ بوت، دو، سَے گام ءَ پد یک دردناکیں کوکارے ماں سید ءِ گوشاں کپت۔

اللہ، اللہ، اللہ۔۔۔۔۔۔۔

سید، سید۔

روان اِنت۔