مھرانی دیدگ سیمی بھر نبشتہ کار شئیب آدم

سید ماں زمین ءَ کپتگ اَت، ھر کسی لنٹانی سر ءَ سید ءِ نام اَت بلے سید ءَ وتی چم پچ نہ کُت اَنت۔ پاد ءُ دستاں سردیں آپ اِش جت ءُ لَتار اِت اِش بلے ھچ گھتر نہ بوت۔ درست گمیگ اِت اَنت۔ ساھتے ءَ رند سید نادراھجاہ ءَ برگ بوت۔ داکتَر ءَ چار اِت ءُ کمو وھد ءَ رند داکتَر ءَ سید ءِ جاور ھال، گوں سید ءِ  مردماں گشت اَنت کہ، سید ءِ جان ءِ تہ ءَ یک آزایے ءَ کینسر اِنت کہ نوں گڈی منزل ءَ رس اِتگ ءُ پہ سید ءِ واستا اے کوڑھیں دنیا ءِ کمو ساھت پَش کپتگ۔

گوں اے گپ ءِ اِشکنگ ءَ پد، پہ سید ءِ مردماں امروز چو مھشر ءَ بوت، درستاں گریوگ بندات کُت۔ اِے وھد ءَ پورا سرجمیں جھان ایشانی سر ءَ کپتگ اَت۔ سید ءَ دیست کہ درست گریوگ ءَ اَنت، سید ءِ چمانی ارس ٹپ ٹپ ءَ رِتک اَنت۔ سکیں نگیگیں جاور اِت اَنت۔ سید زاھر ءَ اِینچو گریوگ ءَ نہ اَت، بلے چہ وتی باتن ءَ وتی ارساں داشت کنگ ءَ نہ اَت۔اَبید،آواز ءَ وتی گمانی درشان کنگ، یک سکیں سنگین ئیں جاورے ءُ سید ھمے وڑ ءَ اَت۔ سید ءَ وتی دل ءَ سنگے پر دات، وتی ارس ئِے ساپ کُت اَنت ءُ وتی دیمے گوں مات ءِ نیمگ ءَ کُت ءُ گشت ئِے، اَمّا جان وت ءَ پریشان مکن،وت ءَ گمیگ مکن، اوپار بہ کن، من ءَ ھچ نہ بیت، مرگ کیت پہ بنی آدم ءَ، ھَما روچ ءَ ھداوند ءَ نبشتہ کُتگ گڑا ھما روچ ءَ مَرگ کیت۔ سید ءِ مات ءَ سید ءَ را ماں امبازاں زرت۔ سید ءَ پد ءَ گشت کہ، منی نادْراھی ءِ ھال ءَ گوں ھُما ءَ ھچ مہ گش اِت، ھُما سرپد بہ بیت گڑا ٹکر ٹکر بیت۔

اے نہ وشیں ھال ءَ ھُما سرپد نہ اَت، ھُما گوں لوگ ءِ مردماں اَتک  نادراھجاہ ءَ ھُما ھیسک ءُ ھمپان اَت ءُ سید ءِ مات ئِے جست کُت۔ سید ءِ مات ءَ سید ءِ گپ مجگ ءَ آؤرت پد ءَ گشت ئِے ، اللہ ءِ شکر اِنت کہ، سید وش اِنت تو برو سھد تئی ودار ءَ اِنت ءُ تو وت برو ھال ءَ ئِے جست بکن۔

سید ءِ مات ءَ وتی ارس ساپ کُت اَنت ءُ سید ءِ جاور ھال ءِ بابت ءَ ھُما ءِ مات ءَ سرپدی دات ءُ گشت ئِے کہ،سید ءَ  گشتگ منی نادْراھی ءِ ھال ءَ ھُما ءِ کر ءَ نام مہ گِر اِت کہ پریشان بیت ءُ پْرش اِیت۔ ھُما ءِ مات ءَ تسلا دات۔

ساھتُکے ءَ رند سید ءِ مات ءَ درائینت، سید ءَ وھدے کہ چہ شُمئے گِس ءَ واتر کت ءُ لوگ ءَ اَتک ءُ پد ءَ سید ءَ من ءَ گشت کہ منی سانگ ءِ گپ ءَ بہ بر پہ ھُما ءِ واستا بلے نوں اے۔۔۔۔ سید ءِ مات پد ءَ گوں دل ءِ جھلانکی ءَ گْریوگ ءَ لگ اِت،

ھُما ءَ دروازگ پچ کُت، اَنچو سید ءَ ھُما دیست یک بے وسیں بچکندگے ماں سید ءِ لنٹانی سر ءَ  تالان بوت۔ سید ءَ گشت کہ شر اِنت کہ تو اتک ئے بے ترا اے کوٹی پورا ورگ ءَ سرگپتگ ءُ پرنچگ ءَ اِنت۔ اے نپاداں وَ پورا گنتر کنٹگ پر اِنت۔ سید زور بچکندگ ءَ اَت۔ انچوش کنگ اَت کہ ھُما گمیگ مہ بیت۔

ھُما ءَ تبیت ءِ جست کُت۔ سید ءَ پسو دات اللہ ءِ شکر اِنت، من وشاں۔ منی بی پی جَھل بوتگ ءُ کمے کمزوری ھست اِنت داکتَر ءَ گشتگ، دگہ ھیر اِنت۔ پہ ھُما ءِ ھاترا کہ مہ رنج اِیت، سید ءَ ھُما ءِ کر ءَ دْروگ بست، سید ءَ نہ لوٹ اِتگ اَت کہ ھُما گمانی زِر ءَ دور بہ کنت۔

تئی وڑیں مھروانیں سنگت ھرکس ءَ بہ بیت آئی ءَ ھچ نہ بیت۔ سید ءَ پہ مھر بچکندگے جت ءُ گشت۔ ھُما ءَ پسو ءَ گشت کہ،تو زاناں مرچاں انڈیائی تامُر سک باز چار اِتگ،کہ چوشیں وشیں گپ کنگ ءَ ئے۔ دوئیناں ٹَھکّ دات ءُ کَند اِت۔

سید ءُ ھُما وش وشیں گپ کنگ ءَ اِت اَنت۔ دوئینانی گپ یک ءُ دومی ءَ تاھیر بَکشگ ءَ اِت اَنت۔

بلے ھُما زانگ ءَ نہ اَت کہ سید چنت روچ ءِ مھمان اِنت۔

روان اِنت۔۔۔۔۔