مھرانی دیدگ دومی بھر نبشتہ کار شئیب آزم

گوں شھمات ءَ ھُما ءِ دیم ءَ تُرّ وارت۔ دست ئے ماں وتی گُلّ ءَ اَت کہ آئی ءِ رنگ ءُ دْروشم بدل بوت۔ مرواردیں ارس ماں انارکانی سر ءَ ٹُپ ٹُپ ءَ کپگ ءَ اِت اَنت۔

بلے ھُما ھیران اَت کہ منی چی گناہ ، چی میار ءِ سبب ءَ من اے شھمات وارت۔ چو مچ ءَ ھُشک ، ھبکہ ءُ ھیران اَت۔ ھُما ءَ گوں ھیرانی ءَ گْوشت: ” ابا؟” ھُما ءِ کماش چو اشکر ءَ روک اَت ءُ درائینت ئِے: ” منی مھرانی مز ھمیش اَنت؟ ” ھُما ءَ گْریت ءُ گْوشت: ” ابا تو رد پھمگ ءَ ئے ، ساد منی سنگت اِنت۔ ترا منی سر ءَ بیسہ نہ اِنت؟۔ چوشیں ھرکت ءُ کار منی دست ءَ مہ بات ءُ نہ کن آں کہ آئی ءِ سبب ءَ چاگرد ءَ تئی سر جھل بہ بیت۔”

ھُما ءَ وتی دست چہ دیم ءَ دور کت ءُ وتی ارسانی پھک کنگ بندات ئِے کت۔ ھُما ءِ کماش ءَ گوں دروازگ زور جت ءُ شت۔

بلک ءِ دست ماں ساد ءِ گردن ءَ اَت۔ ساد ءَ بلک تھت ءِ سر ءَ  تچک کت پہ آرام کنگ ءِ واستا۔ ساد ءَ دْراجیں اُپے کش اِت ، انچو سما بوگ ءَ اَت کہ پورا بلاھیں لشکرے سر ءَ ئِے کپتگ۔ گُٹے آپ وارت  ئِے، گوانکو ءَ توار کُت، ھُما ءِ کلوہ اَت۔ ساد ءَ گوشدارگ بندات کُت۔ سلام ءُ دْروت ءَ پد ھُما ءَ وتی تواربند ءِ تہ ءَ سرجمیں جاور ھال ءِ بابت ءَ سرپدی دات۔ ساد ءِ پاد اوشتگ ءِ وڑ ءَ  نہ اِت اَنت دیم پہ ھُما ءِ لوگ ءَ رھادگ بوت ءُ وتی گاماں تیز تر کنان اَت۔

ھُما ءَ وتی سر ماں وتی مات ءِ کُٹ ءَ ایر کُت ءُ درائینت: ” اماں! گوں ابا ءَ گپ بہ کن، سرپدے بہ کن باریں چی پھمگ ءَ اِنت۔” چو کسانیں تپلیں زھگ ءِ وڑ ءَ گْریوگ ءَ اَت۔ ھُما ءِ مات ءَ تسلا دات ءُ گْوشت: ” اے پت ءِ مھر اَنت کہ تئی بابت ءَ پریشان بیتگ۔ پت ءَ تئی سر ءَ بیسہ ھست اِنت، ساری ءَ سرپد نہ بوتگ ساد ءِ بابت ءَ۔ من انوں تئی پت ءَ شری ءِ سر ءَ سرپدی داتگ۔”

ساھتے ءَ رند ھُما ءِ پت ءَ  توار کت کہ ” ھُما ءِ مات منی ورگاں بہ یار۔” ھُما ءُ مات شت اَنت گنٹی ءِ آواز ءِ توار ءَ ھُما ءِ لوگ سر ءَ  زرتگ اَت۔ تاں دیر ءَ دروازگ پچ نہ بوت۔ ھُما ءِ مات رھادگ بوت پہ دروازگ ءِ  پچ کنگ ءَ۔ داں دیست ئِے کہ ساد اِنت۔ ” اسلام  ءُ الیکم” ساد ءَ سلام کت۔ والیک کنگ ءَ پد ھُما ءِ مات ءَ ساد ءَ گْوشت: ” بہ یا لوگ ءَ”

ساد ءَ گوں نرمیں گالواراں ھُما ءِ پت ءَ سلام ءُ دوا کت۔ساد ءَ گوں ھُما ءِ پت ءَ درائینت: ” من سرپد بوتگاں کہ چی بوتگ۔ تو ھُما ءِ پت ئے پہ ھُما ءِ شری ءِ واستا جیڑے، من نہ زاناں تو چی پھمگ ءَ ئے ، منی ءُ ھُما ءِ بابت ءَ۔ ما دوئیں بس سنگت اِیں ، ھُما ءَ منی بابت ءَ نام نہ گپتگ ءُ من ساڑی نہ بوتگ آں۔ من اگاں ھرابیں ءُ ردی یے کتگ من ءَ بہ گْوش اے جیڑہ منیگ اِنت۔”

ساد ءَ گلاسے آپ وارت ءُ وتی گپ گونڈ داشت۔ ھُما ءِ پت بس گوشدارگ ءَ اَت۔ سرے سرینت،ءُ ھُما ءِ پت ءَ گْوشت: ” جی تئی گپ راست اَنت۔ بندات ءَ منی نزانتکاری بوتگ۔ من ءَ بیسہ ءُ یکین اِنت۔” داں باز وھد ءَ دیوان برجاه اَت۔ درستانی لنٹانی سر ءَ بچکند اَت۔ انسان پہ مھر زندگ اِنت۔ دْرچک ءَ ھمینچو گیشتر آپ ءُ سَمات دئے ھمینچو گیشتر سرسبز بیت ، ءُ انسان ھمے وڑ ءَ درچک ءِ درور ءُ مھر ءِ وازمندگ اِنت۔

 ھُما ءُ ساد گل اِت اَنت۔ پد ءَ ساد ءَ درست رُکست کُت اَنت ءُ وتی لوگ ءَ رھادگ بوت۔

ساد اشتاپی اشتاپی اتکک ءُ مات ءِ کر ءَ وتی گپے بندات کت۔ گوں وتی مات ءَ سرجمیں گپے گْوشت اَنت ، پد ءَ ساد ءَ گْوشت کہ: ” منی زاماتی ءِ گپ ءَ ھُما ءِ لوگ ءَ بہ بر کہ باند ءَ دگہ یکے ءَ موہ مہ رس اِیت”۔ ساد ءِ دیم چو چاردھی ماہ ءَ دْرپشگ ءَ اَت، ساد ءِ مات ءَ ساد ءِ سر ءَ دست ایر کت ءُ گْوشت: “شر اِنت۔”

ساد ءَ گوں بے سبری ءَ روگ  بندات کت ، ساد ءَ پورا بال پر اَت ءُ بال کنگ ءَ اَت۔ انچو پاد دروازگ ءَ ڈن ایرے کرت ءُ سر ءَ ئِے تر وارت ءُ ماں زمین ءَ کپت ءُ  بالادے ماں ھاکاں ھوار بوت۔۔۔

روان اِنت۔۔۔