زاھد جان کسانسالیں ورنایے اَت ، آ کولواہ بدولک ءِ جاہ منند ءُ سکا مھروانیں ھمبلے اَت۔ مدام پہ راج ءِ گم ءُ سکیانی دیمپانی ءَ ساڑی ءُ اوشتاتگ اَت۔ کجام وھد ءُ موسم ءَ کہ دچار کپتیں ، دل ءَ نہ گْوشت زاھد جان ءِ مجلس ءُ دیواناں یلہ بہ کن۔ بیگاھاں ما لیب ءُ گْوازی کت ، برے گوں سنگتاں پکنک ءَ شتیں۔ کساس کنگ نہ بوت کہ اے روچ ءُ شپ چتور دیم ءَ کنزان اِت اَنت ، بلے زاھد جان ءِ مھروانی داں زندگاں بے ھیال کنگ نہ بیت۔
چوش کہ زاھد جان وتی ایردستیں راج ءِ ھستی یے اَت ، من ھچ نہ پھم اِت کہ مئے دوست ءُ ھمبل چوشیں کدمے چست کنت ءُ پہ وت جتائیں نامے درکار اِیت۔ من لھتیں روچ ءِ واستا دگہ شھرے ءَ شت آں ، پمیشکا منی ءُ زاھد جان ءِ میان ءَ ھچ ھال اھوال نہ بوت۔ ھمے میان ءَ منی گوں دگہ سنگتے ءَ ھال بوت ، گڑا آئی ءَ گپ گپ ءِ تہ ءَ گْوشت: ” تو گپے ءَ سھیگ ئے؟ زاھد گوں دو ھمراہ ءَ بے بلاہ گار ءُ گندگ بوگ ءَ نہ اِنت کہ چون ءُ کجام دیم ءَ اِنت”۔
گوں اے گپ ءِ ھواری ءَ من سک پریشان بوت آں ، گڑا من دگہ جاھے ءَ چہ جست گپت ھچ وڑیں ھال اھوال مہ رست۔ چیزے روچ ءِ گْوزگ ءَ پد ھال رست کہ زاھد جان کوہ ءَ شتگ ، من ءَ ھچ باور بوگ ءَ نہ اَت۔ زاھد جان پہ راج ءِ باندات ءِ ھاتر ءَ وتی لوگ ءُ جاھاں یل کنت دیم پہ کوہ ءَ روت ءُ راجی آجوئی ءِ سرمچارے بیت۔
چیزے ماھانی گْوزگ ءَ پد من گوں زاهد جان ءَ دچار کپت آں ، انچو سما بوت کہ آ پیسری زاھد نہ اِنت ءُ سک بدل بوتگ۔ من گلگ کت ءُ گْوشت زاھد جان ترا شاباش اِنت ، تو انچوکیں کدمے چست کتگ ءُ من ءَ ھچ ھال اھوال نہ کتگ۔ گڑا آئی ءَ بچکند اِت پسو دات ” راج ءِ گم کوپگاں زورگی اِنت ، پمیشکا اے اھوال گوں ترا گْوشگ نہ بوتگ۔”
په وتن ءَ شیدائیں زاھد جان ھر کج ءَ کہ جنگے ءِ سوج بوتگ ، گڑا ھمود ءَ ساڑی بوتگ۔ گوں تمردی ءَ دژمن جنگ داتگ ءُ راجی زمہ واری ءِ پیلو کنگ ءَ ھر ساھت ءُ دمان ساڑی اَت۔
سنگتاں گْوش اَنت یک جاگاھے ءَ پسے ھست آرگی اِنت مرچی شریں پاٹی یے کناں ، زاھد پاد کئیت گْوش اِیت: ” کج ءَ اِنت من رواں کارانے ، بلے من نوکیں روسی سیکل ءَ براں”۔ میجر گْوش اِیت: ” تئی واستا شنک اِنت”۔
دگہ سنگتے پاد کئیت گْوش اِیت: ” من ھم تئی ھمراہ بہ آں” ، گڑا دوئیں وتی کتاراں بند اَنت ءُ دیم پہ منزل ءَ سرگر اَنت۔ بدبھتی ءَ سیکل ءَ چپ مان بیت ، کمو دیم ءَ روگ ءَ بہ اَنت کہ ڈرون آیانی سر ءَ کئیت ءُ ارش کنت۔ ھمے دمان ءَ سئے بالگرد کئیت ءُ وتاک ءِ سر ءَ وتی ارش کنگ ءَ بندات کنت ، گڑا سنگت گوں چیرجنگی رپکاں وتاک ءَ یلہ کن اَنت ءُ دیم مھکمیں ڈواراں سرگر اَنت۔ سئے ءُ چار روچ ءَ پد کہ واتر وتاک ءِ چارگ ءَ کا اَنت ، داں گند اَنت کہ وتاک پیسری وتاک نہ اِنت۔ ھمے وڑ ءَ دیمتر ءَ کا اَنت داں گند اَنت شھید ءِ سیکل پیش ءِ توکا کپتگ ءُ سر ءِ چادر ماں درچکے ءَ ٹنگ اِتگ۔
وھدے من ءَ زاھد جان ءِ نمیرانی ءِ اھوال رست دل ءَ سک درد ءُ دور بوت ، بلے اے راھے انچیں کہ سرانی دیمونی دیگ الم اِنت۔ گڈی سھریں دْروت زاھد جان ترا گوں تئی کنگریں ھمبلاں۔
