مھرانی دیدگ اولی بھرنبشتہ کار: شئیب آزم

ھُما ءِ زلپ آئی لنٹانی سر ءَ کپتگ اِت اَنت ، ءُ مکسک شھدیں انارکانی لزت ءَ گِرگ ءَ اَت۔ آئی ءَ ھُپ کت ءُ مکسک بال دات ، چُکی لنکک زرت ءُ وتی زلپ چہ لنٹاں جتا کت۔

آ گوں وتی دزگْوھارانی ھمراھی ءَ اتکگ اَت۔ ھر گور ءَ شور اَت۔ آئی ءِ دزگْوھار کندگ ءُ مزاک کنگ ءَ اِت اَنت ، بلے یکیں ھُما اَت کہ وتی ھیالانی تہ ءَ گار اَت۔ ملور اَت ، ھیال ءُ جیڑگانی زر ءَ اوژناگ کنگ ءَ اَت۔ چہ آئی ءِ کش ءَ یکے ءَ گْوشت: ” ھُما! تو بہ چار انگت وتی چاہ نہ وارتگ ، نوں مکسکانی ھڈہ اِنت”۔

چاہ ءَ سپتے مکسک کپتگ اَت ءُ آ پد ءَ وتی وڑ ءَ بوت۔آئی ءِ ملوری ءِ سبب ساد اَت۔ وت ءُ ساد نزیکیں ھمساھگ ءُ سکیں دوستیگیں سنگت اِت اَنت۔ ” ھُما تو پریشان ئے ساد ءَ گپے گْوشتگ؟ ” ھما ءِ دزگْوھار ءَ چہ چاہ  ءَ گلمبے گپت ءُ جست کت۔ ھُما ءَ پسہ دات ” اِناں” ” گڑا چی ءَ چو ابیتک ئے؟” بے سبری ءَ جست ئِے کت۔ آئی ءَ گوانکو ءَ ساد ءِ لمبر چار اِت ءُ پد ءَ درائینت: ” یار لھتیں روچ اِنت کہ ساد گندگ نہ بیت ، کلوھے نہ کتگ ءُ لوگ ءِ مردم ھم اِد ءَ نہ اَنت ءُ لوگ ئِے  بند اِنت۔ من ءَ ھمے گپ ءَ سک پریشان کتگ یار۔ ھچی مجگ ءَ آیگ ءَ نہ اِنت ، نہ زاناں چے بہ کن آں؟” ھما ءَ اُپے کش اِت۔ اللہ ھیر بہ کنت تو دل ءَ مہ ور ، ھُما ءَ تسلھے دات ءُ دزگْوھاراں چہ یکے ءَ گْوشت۔ ساھتے ءَ پد درست پہ وتی گس ءَ رھادگ بوت اَنت۔

چار پادگ ءِ سر ءَ  تچکیں مردم ءِ دست ءَ ڈرپ ءِ پیپ سک اَت۔ ڈرپ ءِ آپ پِٹ پٹگ ءَ اَت ءُ آئی ءِ نزویں بالاد ءَ روگ ءَ اِت اَنت۔ ڈرپ نوں چہ وتی گڈی منزل ءَ رستگ اَت۔ دومی نیمگ ءَ چہ کانچ ءِ دروازگ ءَ یکے گوں ملوری ءِ تہ ءَ مردماں چارگ ءَ اَت ، ءُ یکے ءَ آئی ءِ کوپگ ءَ دست ایر کت ءُ گْوشت: ” ساد نوں شما وتی بَلُک ءَ لوگ ءَ برت کن اِت۔” ساد ءَ گوں نرمیں گالوار ءَ گْوشت: ” بس شر اِنت ڈاکٹر۔”

ڈاکٹر ءِ روگ ءَ پد ساد ءَ وتی گوانکو کش اِت ءُ چار اِت کہ ھُما ءَ باز رند ءَ گْوانکو جتگ ءُ ڈرپ ءِ کلوہ اِت انت۔ زوت زوت ءَ ھُما ءَ گْوانک جت۔ انچو گُوش ءَ برت ھُما ءِ سلام ءُ دوا ءِ توار اَت۔ ساد ءَ انچو والیک کت، ھما ءَ گپ بندات کت۔ ” تو چون ئے، کجا ئے، بے بلاہ گار بوتگ ئے، ناں کلوہ ، ناں پون ، تئی جان سلامت اِنت۔۔۔؟” چہ دم پُر کنگ ءَ رند ھُما ءَ ملکانی جست کت اَنت۔ ساد ءَ درائینت: ” ھُما ءَ نرم نرم ءَ ، اللہ ءِ شکر اِنت من وش آں۔ اسل ءَ گپ اِیش اِنت کہ منی بلک ءِ ھالت شر نہ بوتگ ، ما شپ ءُ شپ شتگ اِیں ، ءُ ھما اِنت کہ نادراھجاہ ءَ اِیں۔ منی گوانکو ءِ دامگ ءِ ھمراھی ءَ چارچ ھم مان نہ بوتگ۔”

ساد ءَ سرجمیں گپ جت اَنت ءُ ھُما ءَ شری ءِ سر ءَ سرپدی ءُ تسلا دات۔ ھُما ءَ جانے کَشّ اِت ءُ داں دیر ءَ ھُما ءُ ساد ءَ گپ کت۔ ساد ءِ لنٹانی سر ءَ یک بچکندے ودی بوگ ءَ اَت۔ ھُما گَل اَت۔ ھمے میانجی ءَ ساد ءِ مات ءَ ساد ءَ توار کت ءُ گْوشت: ” بہ یا ساد ما روگ ءَ ایں۔” ساد ءَ ھُما ءَ گْوشت: ” ما انوں روگ ءَ اِیں کہ ڈاکٹر ءَ مارا موکل داتگ ، پد ءَ  پون کن آں۔” ھُما ءَ زوت زوت ءَ گْوشت: ” ساد، ساد ، ساد تو گڑا کدی کائے؟ ” “زوت انشاءاللہ” ، ساد گوں وتی لوگ ءِ مردمانی ھمراھی ءَ رھادگ بوت۔

ھُما چہ گل ءَ بال اَت۔ ھُما ءَ انچو پشت ءَ چَک جت ترندیں شھماتے ءَ وش آتک کت۔۔۔

روان اِنت۔۔۔