پند و خواری تا پُچ آ تیل شاغِسہ تلخ و ای تو پوسُکُن داسہ مہر ئے چِندی خلِنگُٹ
زنگی آ او یادآتو بیرفِنگے صد شوقٹ اُزبہ اُزبہ ئے تینا گوازی داسہ مزہ کیک
واری ءُ بزگی ھمیش اَت کہ ھمد ءَ اَت ، کلات شورّ پارود ءِ کوھانی سردی ھرکس ءَ مالوم اِنت۔ اگاں ھمے سردی ءَ دارے پہ دستانی تاپگ ءَ گیر مئیت ، گڑا پورا دوزہ بیت۔ چوش کہ بلوچ ءِ داناک ءُ کواسیں شائر واجہ اتا شاد (عطا شاد) ءَ وتی شئیرے چو درشان کرتگ۔
بیا منی واھگ ءِ گرمیں جنت
کوئٹہ ءَ آس مہ بیت دوزہ بیت
ھو آھانی ٹِکانہ ءِ کش ءُ گْور ءَ دار ناپید (نیست) اَت ، پہ وراک ءُ وردن ءِ اڈ کنگ ءَ جِرّ ءُ بوچے دست پہ کپ اَیت پہ آواں ھمینچو (ھمینکہ) باز اَت۔ آوانی روچ چو اے وڑ ءَ گْوست اَنت ، سھب ءِ سر ءَ گوں جِرّ ءُ بوچاں چاہ اِش اڈ کرت ءُ گوں گْوستگیں روچ ءِ نان ءِ چُنڈکاں وارت اِش ءُ شت اَنت پہ جِرّ ءُ بوچ ءِ پٹّگ ءُ آرگ ءَ۔ ساھت یا دو ساھت ءِ رند آوانی دار ھمینکس (ھمینچک) اَت اَنت کہ پہ وت ءَ وردنے جوڑ (آمادہ) بہ کن اَنت۔
چُرّانی تہ ءَ روچ چوناھیا دیر ءَ در کئیت ، ءُ آوانی کار ھمے وڑ ءَ اِت اَنت کہ سھب ءِ سر ءَ مھلہ نان ورگی اَت۔
آ پہ وت ءَ نان ءُ دالے جوڑ (آمادہ) کرت ءُ وارت۔ آئی ءِ سنگت پہ کارانی واستا کوہ ءِ ٹُلّ ءَ لگّ اِت ءُ آ ھمد ءَ پہ پیتاپ ءِ ودار ءَ نندوک اَت ، کار برابر بوتیں گڑا ھشت ءُ دہ ساھت ءِ پند آوانی دیم ءَ اَت۔ سھب ءِ سر ءَ در بہ کپتیں گڑا ھما اِشا ءَ پد واتر رس اِت اَنت ، اگاں کار برابر مہ کپتیں گڑا کے ڈی تیوگیں روچ ھمے چُرّ ءِ تہ ءَ تھنا نندوک ءُ آئی ءِ سنگت کوہ ءِ ٹُلّ ءَ۔ من یات ءُ گیر ءِ رد ءَ من پانزدہ بیست روچ ھمود ءَ نشت آں ، اے لھتیں روچ گْوش ئے پورا سال اِت اَنت۔ من سک بے تاھیر اِت آں ، چوش کہ من تھنا نہ اِت آں ءُ کے ڈی ءِ مجلس ءُ دیوان برجم اَت ، بلے من وت ھیران اِت آں کہ کے ڈی ءِ وڑیں دیوان ءُ مجلسی ئیں مردم چون تھنا وتی روچاں گْوازین اِیت۔ آئی ءِ سنگت مگرب ءِ نزیک ءَ چہ کوہ ءَ ایر کپت ، شہ ھمود ءَ پہ چاہ ءِ ھاتر ءَ جِرّ ءُ بوچے مچ کرت ءُ گون اَت ئے۔
اے ناگیگیں جاورانی گندگ ءَ ھور من سما کت کہ اے پند ءُ سپر ، ژند ءُ ژولی ، بزگی ءُ واری ، دور ءُ تھنائی ءَ ھاس یک پگری ءُ لیکھی مردمے برداشت کرت کنت ، لس مردم ءِ کارے نہ اِنت۔ چونائیں زندگی ءَ کے ڈی ءِ وڑیں لاگر بالاد ءُ جسمانی دْروشم ءَ نزور ءُ بیماریں مردم کمیں سردی ءَ چہ وتی بوپ ءُ بالشتاں در کپت نہ کن اَنت ، بلکیں تگڑائیں مردم ھم کمیں سردی ءُ گرمی ءَ برداشت کرت نہ کن اَنت کہ آوانی ھر وڑیں آسراتی برابر اَنت انگت پہ وت ءَ بھانگے پٹّ اَنت۔
بلے! ھما مردم کہ راج ءُ زمین ءِ گم اِش وتی کوپگاں کرتگ ، ھما مردم کہ وتی لج ءُ ننگ اِش بھا نہ کرتگ ، ھما مردم کہ بلوچستان ءِ کجام کنڈ ءَ بلوچ زھگے شپاد ءَ گند اَنت ، بلوچ زالبولے سردرا گند اَنت ، بلوچ ورنا ءُ کماشے سکیانی توکا گند اَنت ، دل اِش چو انگر ءَ روک بیت۔ ھما مردم کہ وتی راج ءِ بزگی ، بیوسی ، نادزرسی ، گلامی ءَ گند اَنت آ ھچبر وشیں واب ءَ نہ وپس اَنت۔ آ وتی وشیں واب ، گرمیں پُچ ءُ پوشاک ، نرمیں بوپ ءُ بالشت ، سینگارتگیں ورنائی ، وشیں وردن ءُ وراک ، ھیش ءُ نوش ءِ زندگی ءَ یلہ دئے اَنت۔ آ وتی راج ءِ وشیں باندات ، لج ءُ ننگ ءِ پاسداری ، ءُ راجی آزاتی ءِ واستا وت ءَ ءُ وتی زندگی ءَ ببا دئے اَنت ءُ درکپ اَنت ، ءُ پُشت ءَ کنزگ ءِ نام ءَ نہ زان اَنت۔
آئی ءَ ھم وتی راج ءِ بزگی مار اِتگ اَت ، پمیشکا ھر وڑیں سکی ءُ سوریاں بچکندگے گار نہ بوت۔
من ھمد ءَ اِت آں یک روچے میرل ھال کرت کہ ” من مستونگ ءَ روگ ءَ آں لھتیں کار ھست ، پد ءَ واتر کا آں۔” من وس کرت کہ تو مہ رو ، بلے گْوشت ئے ” من در کپتگ آں تو جھد کن اوتاک ءِ نیمگ ءَ بُرو۔”
من کے ڈی ءَ را ھال دات آ ھم میرل ءِ روگ ءِ ھکّ ءَ نہ اَت ، ءُ یک نیمگے بارگ ھم سکا زھر گپتگ اَت کہ دگہ سنگتے آ نیمگ ءَ دیم بہ داتیں میرل پرچا وت شتگ؟
چار ءُ پنچ روچ ءَ پد اے سنگتانی کار ھم تمام بوتگ اِت اَنت ، گڑا ما درکپت اِیں دیم پہ اوتاک ءِ نیمگ ءَ۔
روان اِنت۔۔۔
