چوناھیا کل ساھدار ءِ دل پہ مھر ءَ زر اِیت ، ءُ آئی ءَ را یک زند ءِ ھمسپرے لوٹ اِیت دانکہ زند پہ مھروانی ءُ وشھالی بہ گْوز اِیت۔ ھست اَت یک مھروانیں ءُ زیبائیں مردمے ، وھدے منی چم آئی ءِ کالبیں بالاد ءَ کپت اَنت گڑا زیبائی ءَ من ءَ یک دگہ نشھے ءِ آماچ کت۔ من گوں ھداوند ءِ گوم ءَ گپ بنا کت ءُ گْوشت تو بنی آدم چی ءَ چو زیبا کتگ؟ داں سدھ کت مھرل گوں وتی ھمسروکاں نشتہ کتاب وانی ءُ مسکرائی کنگ ءَ اِنت۔ بلے من ءَ کہ چار اِیت گوں وتی کنڈیں گلاں بچکند اِیت ، وتی شرابی ئیں لنٹاں گٹ پاچ اِیت ءُ گوں کماریں چماں اشارہ کنت۔ من گوں مھرل ءِ اے اجبیں کارستاں اجکا بوت آں ، بلے زیت وت ءَ را گوں مھروان ءَ نزیکی کنگ ءِ جھد کت۔ منی سگریٹے مرت ءُ سگریٹے روک بوت ، من گوں وتی سنگت کارل مارکس ءِ گوم ءَ Humanism,labrelism ,extreism ءُ nationlism) ءِ سرھال ءِ سر ءَ نی اڑ اِتگ اِت انت۔ من وتی سنگت ءُ سرھال ھمے ساھت ءَ شموشت انت۔ نوں دل ءَ شوکیں سائیکلے ، گھڑیالے ، جوڑی یے اسپیتیں کارٹن ءُ جپتے چوٹ ءِ لوٹگ ءِ تلبے کت۔
روچ گْوازاں بوت اَنت ، منی مھروان ءِ نزیکی گیشتر بْوان بوت۔ ھال اھوال ، کندگ ءُ مسکرائی ، آ بے من ءَ ، ءُ من بیدے آئی ءَ نہ بوت آں۔ من کہ نوں وتی سنگتانی گوم ءَ دیوان کت ، ھر وھد اِشتاپ اِت آں۔ سنگتاناں گیش وھد دات کت نہ کت۔ گڑا ارستو ءَ منی ھمے کارست دیست اَنت ءُ گْوشت ئے ” یکے وَ گونڈوکیں زھگے ءُ دومی مھیب ھمید ءِ وڑیں زانتکار ، ایشی ءِ نی وش کنگ ءُ ریپینگ چینکس گْران اِنت گِند ئے” پیراگورس ءَ کند ءُ جست کت: ” ھاں اڑے مھیب چون اِنت تئی مھرل! اِش کنگ ءَ سک زیبدار ءُ وانندگ ئے؟
من ءَ اے گپ وش نہ بوت آں ءُ من چہ اود ءَ پاد اتک آں ، وھدے لوگ ءَ اتکاں چاراں مھرل ءِ دیم پہ من تھار ءُ آ گوں دگراں دیوان ءُ شاتکامی کنگ ءَ اِنت۔ چہ ھمد ءَ پد منی ھیال گوں مھروان ءِ کالبیں بالاد ءُ زیبائی ءَ چہ درکپتے کت نہ کت۔ روچ ءَ چہ بازیں دزگٹیانی سبب ءَ آئی ءِ مھر ءِ نشہ نیاتک۔ وھدے شپ کہ بیت نہ آپی ءُ تامی ناں مردمی اِت اَنت ، من گوں آئی ءِ کچلیں زھیراں ملمہ اِت اَنت۔ دگہ ھچ وڑ سدھ ءُ سمایے نیست اَت ، ابیدے مھرل ءِ مھرانی نشہ ءَ۔ نوں من وت ءَ گوں سنگتاں کد ھمگرنچ کن آں ، بس وابے دیدگاں سھرا اِنت۔
