گْوستانک ءُ سیاست نبشتہ کار: ڈاکٹر مبارک

رجانکار: سنم بلوچ

چاگرد ءِ توکا اِلم ءُ زانت ھما وھد ءَ ارزشت دار اِیت کہ آ چاگرد ءِ ھرچ لوٹ ءُ تماھاں پیلو بہ کنت۔ ما بہ چار اِیں چاگرد ءِ تہ ءَ روچ پہ روچ آئی لوٹانی توکا بدلی پیداک بوگ ءَ اِنت ءُ روچ پہ روچ جیڑھے بوگ ءَ اِنت ، ءُ جیڑہ گیش بْوان ءَ اَنت۔ گڑا ھما اِلم ءُ زانت کہ ھست اِنت آئی ءَ ھمے وڑ ءَ روگی اِنت گوں کہ چاگرد ھما وڑ ءَ روگ ءَ اِنت۔ اے پیمیں ھرچ جیڑہ پٹ ءُ پول کنگی اِنت ، چاگرد ءِ توکا چے بوگ ءَ اَنت اِلم ءُ زانت ءَ ھمے جیڑھانی ھمراھی ءَ گوں روگی اِنت۔ اِے جیڑہ ھلاس کنگی اَنت۔ ھمے گْوستانک ءُ الم ءِ کہ ما گپ ءَ کن اِیں ایشی ءِ بزانت ھمیش اِنت کہ بدلی آرگ ءُ زانت ءِ  پیداک کنگ۔

گْوستانک یک شریں وڑے ءَ چہ گیش بوگ ءَ اِنت۔ چاگرد ءِ توکا ھمے مردم کہ ھست اَنت اِیشانی پگر ءَ مھکم بہ کنت۔ ھمینچو مھکمے بہ کنت اگاں چاگرد ءِ توکا گونڈیں جیڑھے کہ بہ بیت گڑا آ زوت بے ھیال کنگ بہ بہ اَنت۔ وھدے گْوستانک اے جیڑھانی ھلاس کنگ ءِ سر ءَ کار بہ کنتیں ، گڑا آ چاگرد ءِ توکا وڑ وڑیں جیڑہ زوت ھلاس کنگ بہ اَنت۔ اگاں گْوستانک اے پیمیں جیڑھاں چہ وت ءَ دور دار اِیت ءُ ھلاس کنگ ءِ جھد نہ کنتیں ، گُڑا چاگرد ءِ توکا ھرچ وڑیں کسان ءُ مزنیں ءُ ھرابیں جیڑہ بہ بہ اَنت گڑا آ آیکیں وھد ءَ ھم کدی اِیشاں بے ھیال نہ کنت۔ تری وھد ھمینچو دیم ءَ بہ روت ، بلے اے چیز بے ھیال کنگ نہ بہ اَنت ءُ وھد ءِ ھمراھی ءَ گوں ھمے جیڑہ چاگرد ءَ گیش پتاھان کنت۔ اِیشی ءِ توکا ھم جستے چست بیت آ جست اِیش اِنت کہ گْوستانک ءِ مول ءُ مراد چی اِنت؟ گْوستانک ءِ مول ءُ مراد اِیش اِنت کہ چاگرد ءِ توکا تو وتی پجار ءَ کت کن ئے۔ اے پجار ھما وھد ءَ بیت کہ شما یکے دومی ءَ بہ زان ئے ، یکے دومی ءِ بارو ءَ سرپدی بہ بیتیں۔

ما وتی چاگرد ءَ بہ چار اِیں گڑا چاگرد سک چہ آیاں جتائیں۔ گُڑا ما آئی ءِ کوم ءَ چار اِیں ، ما آئی ءِ زات ءَ چار اِیں ، ما آئی ءِ پِرکہ ءَ چار اِیں ، ما آئی ٹک ءَ چار اِیں، ما آئی ءِ گِرداراں چار اِیں، آئی ءِ زبان ءَ چار اِیں ، آیانی ما درستیں چیزاں چار اِیں ، بلے گْوستانک ءِ لوٹ ھمیش اِنت کہ مارا اے چیز ھچ چارگی نہ اَنت۔ اِے مئے نازانتی ءُ کم اِلمی ءِ سبب اِنت کہ ما گوں وتی کوم ءَ ناتپاکیں ءُ وتی کوم ءَ چہ دور اِیں۔ ما وتی ھرچ کومانی زبان ھست اِنت ، ھرچ آیانی کردار ھست اِنت ، ھرچ رویشت ھست اَنت ، ھرچی آیانی رسم ءُ رواج ھست اَنت ، ھرچ آیانی دین ھست اَنت ، مارا گوں ایشاں شکاست ردیں دْروشمے ءَ ھست ، چی ءَ کہ ما آیاں رد گوش اِیں گڑا آ مارا رد گوش اَنت۔ اے مئے اِلم ءِ نزوری ءِ سسب چے اِنت۔ گڑا اے گْوستانک ءِ کار اِنت کہ اے وڑیں جیڑھانی یکجاہ ءُ ھوار کنگ۔ ھمیشانی سر ءَ چہ جیڑھانی پٹ ءُ پول کنگ ھمیشاں وانگ ءُ دیم ءَ آرگ اے گْوستانک ءِ کار ءُ تھریک ءِ مستریں مول بیت کہ اِے پیمیں چیز ھچ رنگ ءَ چارگی نہ اَنت۔ مئے چاگرد چہ اے وڑیں جیڑھاں سریچ اِنت ، انگت گیش بوگ ءَ اَنت ءُ اے مزنیں جیڑہ اَنت۔

گْوستانج ءِ آھگ ءِ سرپدی چاگرد ءِ مردماں کجام وڑ ءَ بیت کہ یک گْوستانکے ھست اِنت ، گڑا چاگرد ءِ مردم وت ءَ بہ چار اَنت ءُ آ دگہ ملک ءِ مردماں بہ چار اَنت کہ آ کام وڑ ءُ چون زندگی گْوازینگ اَنت ، ءُ ما چون زندگی گوازینگ ءَ اِی۔ آیانی آسراتی کجام وڑ ءَ اَنت ءُ مئے کجام وڑ ءَ اَنت ، گڑا اے سرپدی ءَ مارا ھمے گْوستانک دنت کہ ما کجام زند ءِ تہ ءَ ، ءُ مئے لوٹ چی اَنت۔ ءُ ما کجام جنجالانی تہ ء ، ءُ اے درستاں ترا بس ھمے گْوستانک گوش اِیت گوں۔

یک وھد ءُ باریگے بوتگ مردماں وتی دگنیا کسانیں دگنیایے پھم اِتگ ، آ اگاں مزنیں شھر ءَ بوتگ یا کوچگ ءُ میتگے ءَ بوتگ اَنت ھر کجا کہ بوتگ اَنت آ بس ھما یکیں جاہ ءَ گوں بندوک بوتگ اَنت ءُ ھمود ءَ وتئی زند گوازینتگ۔ گڑا ما ھما وھد ءُ باریگ ءِ مردمانی زانوگری ءَ کہ چار اِیں گڑا مارا ھمے سرپدی رس اِیت کہ آ وھد ءِ مردماں انوگیں مردمانی توکا چینچو پرک ھست۔ اگاں ما بہ چار اِیں دگنیا ءِ توکا ھمینچک مردم کہ ھست  آیانی پگر چینچو شر اِنت ءُ آیانی پگر ساری ءَ چون بوتگ۔ مارا گْوستانک ھمے کار ءَ گوش اِیت ، ءُ گْوستانک ءِ کار ھمیش اِنت کہ دگنیا ءِ کومانی تھریک ءِ بارو ءَ وانگ ءُ چاگردانی بارو ءَ سرپد بوگ زانگ لوٹ اِیت ، گڑا تو وتی راج ءَ سرپدی دات ءُ یکجاہ کت کن ئے۔ ما بہ چار اِیں کہ دومی راج چوں یکجاہ کنگ بوتگ ، اے دگہ ملک کجام وڑ اَنت۔ چون ایمنی زندے گْوازینگ ءَ اَنت مئے کجام وڑ ءَ گوازینگ ءَ اَنت۔ آیانی چاگرد ءِ تہ ءَ چی بوگ ءَ اِنت ءُ مئے چاگرد ءِ تہ ءَ چی ھست ، ءُ مارا دیم ءَ چے کنگی اِنت۔ تاریک ترا تئی  پجار ءَ گوش اِیت۔ تھریک ترا کدی اے نہ گْوش اِیت کہ آئی ” مزھب ، چی اِنت ءُ تئی ” آئی ءِ رنگ چی اِنت ءُ آئی  “زات چی اِنت؟ ” اے وڑیں چیزاں چہ ترا گْوستانک دور دارگ ءِ سکین ءَ دنت۔